Η αξιακή μας κλίμακα
Η αφορμή για το σημερινό άρθρο, δόθηκε από κάποιες συζητήσεις που ακολούθησαν το τελευταίο άρθρο μας για την «Κοινωνική συναίνεση στο Ρέθυμνο» και πόσο αναγκαία θα είναι για το Ρέθυμνο του αύριο.
Πράγματι διατυπώθηκαν κάποια ερωτηματικά όπως:
– Υπάρχει πράγματι αυτή η συναίνεση;
– Αν ναι, πώς δημιουργήθηκε;
– Kαι όντως είναι τόσο ωφέλιμη υπόθεση για το Ρέθυμνο;
Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια δεύτερη ανάγνωση αυτής της υπόθεσης εργασίας που διατυπώσαμε.
Ισχυριζόμαστε λοιπόν, ότι όλοι μας οι Ρεθεμνιώτες είτε ως απλοί πολίτες είτε ως συμμετέχοντες στα κοινά, είμαστε πια σε ένα άλλο επίπεδο όσον αφορά την πολιτική και την κοινωνική μας σκέψη και συμπεριφορά, που χαρακτηρίζεται από περισσότερη ωριμότητα τουλάχιστον.
Στην καθημερινότητά μας δεν υπάρχει πια αυτός ο φανατισμός και η αυστηρή μας προσήλωση στα σύμβολα.
Ενώ ακόμη έχει κερδίσει αρκετό χώρο στη σκέψη και την καρδιά μας η διάθεσή μας για διαλλακτικότερη στάση αλλά και το πώς αντιλαμβανόμαστε την ατέρμονη ματαιότητα.
Επιπρόσθετα έχει βελτιωθεί αρκετά το γενικό μορφωτικό μας επίπεδο, ενώ έχει εκλείψει σχεδόν το φαινόμενο του αναλφαβητισμού, και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την αλλαγή της αξιακής κλίμακας της μικρής μας κοινωνίας.
Εκτιμούμε πως σε όλες τις νέες οικογένειες, καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια ώστε όλα τα παιδιά τους να καταφέρουν να έχουν τουλάχιστον δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Ακόμα οι περισσότερες οικογένειες βρίσκονται ένα βήμα παραπάνω προσπαθώντας να έχουν τουλάχιστον ένα ή και περισσότερα μέλη τους με Πανεπιστημιακό πτυχίο και μάλιστα πολλές φορές και με πολύ μεγάλες θυσίες.
Το ωφέλιμο για τους πολλούς
Τα καινούργια αυτά δεδομένα για τον κοινωνικό μας χώρο, έχουν συντελέσει τα μέγιστα, ώστε να έχει αλλάξει αξιοπρόσεκτα η καθημερινή μας ατζέντα τόσο στις μεταξύ μας συναντήσεις όσο και στις συναναστροφές μας με τους τοπικούς εκπροσώπους των θεσμών και της πολιτείας.
Η Δημοκρατία μας, έχει ωριμάσει αρκετά και μαζί με αυτήν ωριμάσαμε και εμείς, και είμαστε αρκετά πιο ψύχραιμοι και μετρημένοι στις συζητήσεις μας και στις συμπεριφορές μας.
Είμαστε σε θέση πια να κατανοήσουμε ότι δεν είναι ανάγκη να βρεθούμε σε εχθρική και αδιάλλακτη αντιπαλότητα με τους συμπολίτες μας, με τους οποίους διαφωνούμε σε πολιτικά ή κοινωνικά θέματα, για να υπερασπιστούμε την ορθότητα των δικών μας.
Και όταν μάλιστα πολλές φορές αυτές οι αντιπαραθέσεις γινόταν με ακραίους τρόπους.
Χρειάστηκαν να περάσουν 20 και 30 χρόνια από τη Μεταπολίτευση, για να αρχίσουμε να κατανοούμε ότι οι όποιες καλόπιστες αντιπαραθέσεις μας μπορούν να έχουν σχεδόν πάντα κατάληξη, και μάλιστα εποικοδομητική!
Και αυτό θα μπορεί να συμβαίνει, αρκεί, οι συνδιαλεγόμενοι να μπορούν να συμπεριφέρονται με ωριμότητα και ψυχραιμία, και να έχουν πιστέψει ότι για να γίνει κάτι πραγματικά ωφέλιμο και με αντοχή στο χρόνο, θα πρέπει να συγκεντρώνει την αποδοχή και τη συναίνεση αν όχι όλων, τουλάχιστον της μεγάλης πλειοψηφίας των εμπλεκόμενων μερών.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την αποτελεσματική κατάληξη μιας συνδιαλλαγής είναι επίσης το να είναι σε θέση τα εμπλεκόμενα μέρη να κάνουν υποχωρήσεις και παραχωρήσεις αλλά ακόμη και το να μπορούν να μεταθέτουν τον εαυτό τους στη θέση, εκείνων με τους οποίους διαφωνούν.
Μια απόφαση αντέχει περισσότερο στο χρόνο και μπορεί να υλοποιηθεί συντομότερα και πιο αποτελεσματικά όσον μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών ωφελεί.
Το παράδειγμα των Ευρωβουλευτών
Δεν ξεχνούμε το φαινόμενο που αντιμετώπιζαν οι Έλληνες Ευρωβουλευτές στις συνεδριάσεις των επιτροπών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αρχές του 1980, όπου για πρώτη φορά συμμετείχαν σε τέτοιου είδους πρωτόγνωρες διαδικασίες για Έλληνες πολιτικούς, καθώς έπρεπε, πάσει δυνάμει, η επιτροπή που συνεδρίαζε να καταλήξει σε απόφαση και μάλιστα αποδεκτή από όλους!
Κάτι τέτοιο για τα τότε πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα της χώρας μας ήταν πραγματικά αδιανόητο!
Έδωσαν πολλές μάχες, κυρίως με τους εαυτούς τους και κατέβαλλαν τεράστιες προσπάθειες οι Ευρωβουλευτές μας για να μπορέσουν να λειτουργήσουν μέσα σε αυτούς τους βαθιά δημοκρατικούς και συναινετικούς Ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Και αυτό γιατί έπρεπε κατ’ αρχήν να κατανοήσουν πραγματικά ότι η υποχώρηση και παραχώρηση χώρου ή θέσης προς τους άλλους εταίρους, δεν ήταν θέμα ήττας. Αντίθετα ήταν ένδειξη υπερήφανης στάσης και κατανόησης της θέσης του εταίρου σου δείχνοντάς του ότι τον εμπιστεύεσαι και ότι μπορείς να συμπορευτείς μαζί του.
Συγχρόνως του αποδεικνύεις με απόλυτη ειλικρίνεια ότι απεμπολείς την αντιδημοκρατική στάση, του ότι, στόχος σου είναι να έχεις τα όσο δυνατόν περισσότερα οφέλη αδιαφορώντας, για το ότι, πιθανόν η συγκεκριμένη θέση σου θα επιφέρει ζημιές ή δυσκολίες σε κάποιους άλλους.
Κατά τις μαρτυρίες των Ευρωβουλευτών μας εκείνης της περιόδου, στις επιτροπές αυτές πήραν τα μεγάλα μαθήματα για το πως λειτουργεί μια αληθινά Εποικοδομητική Δημοκρατία!
Ας εφαρμόσουμε λοιπόν και εμείς, στον τόπο μας, στη λειτουργία μας ως πολίτες, αυτούς τους κανόνες συμπεριφοράς, που θα διαπνέονται από τις αρχές της Εποικοδομητικής Δημοκρατίας για να οικοδομήσουμε το Ρέθυμνο του αύριο!
ouranosgeo@gmail.com
