Aπό γιατρό σε γιατρό γύρισα έξι εφτά διάφορες ειδικότητες. Ελέγχους του κυκλοφορικού στα αγγεία και στις βαλβίδες των κάτω άκρων, ελέγχους ηλεκτρομυονευρολογικούς, οδυνηρότατους, που με κάμανε κι είπα όπως λένε στο χωριό μου «το χοίρο μπάρμπα», ώσπου κατέληξα σ’ ένα τρίο από δύο ορθοπεδικούς και μία νευρολόγο. Αποφανθήκαμε πως τα πρόβλημά μου ήτανε στένωση σε πολλαπλά επίπεδα της σπονδυλικής μου στήλης και πως έπρεπε να χειρουργηθώ. Οι προϋποθέσεις όμως για να μπω στο χειρουργείο και οι πιθανότητες επιτυχίας που μου έδιναν δεν με έπεισαν να τ’ αποφασίσω.
Ο ανιψιός μου ο Ευθύμης βιολόγος, που ήρθε κάποια μέρα να με δει και με ρωτούσε πως πάω με το πρόβλημα της υγείας μου, μου λέει στο τέλος: «Μπάρμπα, άσε τους ορθοπεδικούς και τους απλούς νευρολόγους και πήγαινε στο Δημήτρη τον Προκοπάκη διακεκριμένο νευροχειρουργό· αυτουνού δουλειά είναι…».
Ο Δημήτρης Προκοπάκης είναι ο πρώτος γιος του Στέλιου του Προκοπάκη, γνωστού Ρεθεμνιώτη παιδιάτρου, που έκανε ως γιατρός καριέρα στη Θεσσαλονίκη, κι όταν ο αδελφός μου Μανώλης υπηρέτησε τέσσερα πέντε χρόνια εκεί, βρέθηκαν με τον Στέλιο Ρεθεμνιώτες και παλιοί συμμαθητές, έκαναν οικογενειακή παρέα, με δυο πιτσιρικάδες γιους ο ένας κι άλλους δυο ο άλλος, κοντά κοντά σε ηλικίες. Μ’ έλεγαν μπάρμπα οι γιοι του αδελφού μου, μ’ έλεγαν μπάρμπα κι οι γιοι του Στέλιου, με τον οποίο κάθε καλοκαίρι βρισκόμαστε στην Κρήτη.
Το ίδιο βράδυ πήρα το Στέλιο στη Θεσσαλονίκη και σε λιγότερο από μισή ώρα με παίρνει ο Δημήτρης και με τις χαιρετούρες μου λέει: «Μπάρμπα πάρε ότι διαγνωστικές εξετάσεις έχεις κι έλα αύριο το πρωί στο γραφείο μου στην «Κεντρική Κλινική Αθηνών». Και επειδή μιλήσαμε και για τον αδερφό ν-του το Μάνο, επίσης διακεκριμένο χειρουργό, μου λέει: «Κράτα μας κι ένα βιβλίο σου με τ’ ανέκδοτα της Πριναρότσιτες, για να γελούμε πότε λίγο…».
Ένα βιβλίο από ανέκδοτά μου βρέθηκε στο σπίτι μου και το αφιέρωσα και στους δυο, με την παρά κάτω παραφθαρμένη λιγάκη, για να ταιριάζει στην περίπτωση, κρητική μαντινάδα:
Δε ν-τηνε βλάφτου ν-την υγειά
Πάντοτες τα μαχαίργια,
Χαρίζου ν-τση σα βρίσκουνται
Σε δυο πιτήδια χέργια.
Όταν κάθισα και μίλησα με τον Δημήτρη τον Προκοπάκη ως γιατρό πλέον, με βάση τα διαγωνιστικά στοιχεία που είχα, αυτός κόλλησε σε μια μαγνητική τομογραφία, που είχα βγάλει προ επτά ετών και μου λέει με μια βεβαιότητα που δεν άφηνε κανένα ενδεχόμενο για άλλη εκδοχή: «Δεν υπάρχει πρόβλημα σε πολλαπλά επίπεδα στην σπονδυλική σου στήλη. Το πρόβλημά σου είναι γονιδιακό και εντοπίζεται στον 4ο και στον 5ο σπόνδυλο. Την επόμενη Τετάρτη θα μου έρθεις στις 8:30, θα κάνομε κάποιες εξετάσεις και θα σε βάλομε στο χειρουργείο κατά τις 13:00-14:00. Όλο το χειρουργείο με νάρκωση και ανάνηψη θα διαρκέσει περί τις 4-5 ώρες. Θα σε κρατήσω για τέσσερις ημέρες· την επομένη της εγχειρήσεως θα κάμομε μαζί την πρώτη βόλτα στον όροφο της κλινικής, που θα τη συνεχίσομε και τις επόμενες ημέρες μέχρι να φύγεις. Από την επομένη που θα πας στο σπίτι σου θα κάνεις ένα χιλιόμετρο ποδαρόδρομο το πρωί και ένα το βράδυ. Στις δέκα ημέρες θα έρθεις να κόψομε τα ράμματα…». Έδωσε και κάποιες άλλες οδηγίες που αφορούσαν την αποφυγή βαρών και κάποιων κινήσεων.
Η αποκατάσταση και η ίαση από τούτη την περιπέτεια της υγείας μου και η εξαφάνιση όλων των τόσο ενοχλητικών συμπτωμάτων που είχα ήταν θεαματική και μόνο σ’ ένα θαύμα και στα χέρια του Δημήτρη, ας είναι καλά το παιδί, μπορεί να οφείλεται. Ο Θεός να τον έχει γερό να παρέχει τις τόσο πολύτιμες υπηρεσίες του στους πάσχοντες.
Ευχαριστώ από βάθους καρδιάς και τον Δημήτρη Προκοπάκη για την ευγένεια, την καλοσύνη και το ενδιαφέρον με τα οποία με περιέβαλλε σαν αρρωστάρη και του συνεργάτες του, τον ευγενέστατο και συμπαθέστατο Σάββα Λυπηρίδη και τον επίσης συμπαθέστατο και πρόσχαρο αναισθησιολόγο του Ανδρέα Πλασκοβίτη, που μόλις μ’ έβαζαν στο χειρουργείο μου λέει: «Θα σου ρίξω τώρα δυο σφηνάκια και θα σε κάνω…». Μόνο που δεν πρόλαβα να ακούσω τι θα με έκανε, γιατί είχα χαθεί στον κόσμο των παραισθήσεων της νάρκωσης. Ο θεός να τους έχει γερούς για να μας φροντίζουν.