Μοτοεκδρομές θανάτου

Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, τώρα τελευταία, ακούμε για κάποιο ατύχημα με εμπλεκόμενους μοτοσικλετιστές που «είχαν βγει» για μια βόλτα, μια εκδρομή.

 

Δεν είναι λίγες οι φόρες που κινούμενοι στον Β.Ο.Α.Κ συναντάμε ευχάριστα παρεάκια -ομάδες μοτοσικλετιστών σε κάποια σημεία να παίρνουν τον καφέ τους. Είναι αυτή η πολυχρωμία, η βουή και το ανέμελο των νέων μας, που μας δίδει μια ευχάριστη αίσθηση νιότης, ξεγνοιασιάς, ελευθερίας. Δεν είναι βέβαια λίγες οι φορές που στα επόμενα χιλιόμετρα αυτοί οι νέοι μας προσπερνάνε με «πολλά» και εμείς «σταματημένοι» τους χαζεύουμε και τους σταυρώνουμε πολλές φορές, γιατί έχουμε την αίσθηση ότι το προσπέρασμά τους κάποια στιγμή θα είναι μοιραίο.

 

Μη γνωρίζοντας τι θα συναντήσουν στην επόμενη στροφή, πως θα κινηθεί ο αντίθετα ερχόμενος ή ο προπορευόμενος οδηγός, ρισκάρουν την ίδια τους τη ζωή. Νομίζοντας ότι ο δρόμος είναι «δικός τους» προσπαθούν να μιμηθούν τα ινδάλματά τους, τους παγκόσμιους πρωταθλητές αγώνων ΜΟΤΟ GP. Δεν γνωρίζουν όμως ότι οι οδηγοί αγώνων είναι επαγγελματίες, όλη μέρα γυμνάζονται για την καλύτερη δυνατή φυσική τους κατάσταση και οδηγούν συνεχώς για την οδηγητική τους βελτίωση. Οι μηχανές τους είναι αξίας κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ και σε κάθε αγώνα και προπόνηση αλλάζουν τα πάντα (λάστιχα-γρανάζια-αλυσίδαα). Δεν γνωρίζουν ότι μέσα στις πίστες οδηγούν με αυξημένα μέτρα ασφαλείας-προστασίας με σαφείς κανονισμούς και σημάνσεις. Δεν υπάρχουν αντίθετα κινούμενα οχήματα και η άσφαλτος είναι κορυφαίας ποιότητας.

Στις συνεντεύξεις τους οι οδηγοί αγώνων δηλώνουν ότι ουδέποτε θα οδηγούσαν μηχανή στους δρόμους μας και κάτω από τις συνθήκες που εμείς κινούμαστε καθημερνά. Οι δρόμοι δεν είναι πίστες αγώνων.

 

Έχω συμμετάσχει σε πολλές συζητήσεις ομάδων-οδηγών κάθε κατηγορίας, έχω «τρέξει» σε πάρα πολλούς αγώνες και έχω παρακολουθήσει ακόμα περισσότερους. Δεν είναι δυνατόν να είναι «μάγκας» ο οδηγός με τα ποιο πολλά σπασμένα κόκκαλα και τα ποιο πολλά «σίδερα» στο κορμί του. Δεν είναι δυνατόν να υπερηφανεύονται οδηγοί, δείχνοντας μάλιστα σημάδια στο κορμί τους, ότι είναι «μάγκες και οδηγάρες» επειδή νοσηλεύτηκαν κάποιους μήνες σε Νοσοκομείο μετά από τροχαία σύγκρουση και να θεωρούν «γαλόνια» τις μέρες της «εντατικής» νοσηλείας τους.

 

Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι «μάγκας οδηγός» είναι αυτός που δεν έχει ούτε γρατζουνιά στο κορμί του, που δεν έχει νοσηλευτεί ποτέ λόγω τροχαίας εμπλοκής, που δεν έχει «μετρήσει» και «ξύσει» άσφαλτο με την σάρκα του και που δεν έχει χάσει ούτε μια ημέρα δουλειάς λόγω τροχαίου. Και βέβαια δεν έχει πληρώσει κάποιους μισθούς του σε πρόστιμα τροχαίων παραβάσεων. Είναι αυτός ο συνειδητοποιημένος οδηγός που «γνωρίζει» το όχημά του. Ξέρει τις οδηγητικές του ικανότητες και προσαρμόζει την συμπεριφορά του στις συνθήκες που συναντά. Σέβεται και αγάπα τη ζωή του, τον διπλανό του, την κοινωνία και γι’ αυτό οδηγά με γνώση και σύνεση.

 

Στις εκδρομές που γίνονται κατά ομάδες πρέπει να τηρούνται κάποιοι κανονισμοί και να εφαρμόζονται κατά γράμμα. Πρέπει να υπάρχει αρχηγός της εκδρομής που σχεδιάζει τη διαδρομή και δίνει εντολές εισακουόμενος απ’ όλους. Πρέπει να υπάρχει «ΚΕΦΑΛΗ-Πλοηγός» ένας έμπειρος οδηγός που καθορίζει την ταχύτητα κίνησης της παρέας. Υπάρχει η «σκούπα», ο τελευταίος και ποιο έμπειρος οδηγός που δεν αφήνει πίσω του κανένα. Επικοινωνεί με την κεφαλή και ειδοποιεί τις αρχές σε περίπτωση σύγκρουσης ή πτώσης. Κανείς δεν απομακρύνεται περισσότερο από το να βλέπει στον καθρέπτη του τον πίσω του κινούμενο οδηγό. Δεν κινούμαστε παράλληλα δυο-δυο ή τρεις-τρεις. Σε προκαθορισμένες στάσεις κάνουμε «συγκέντρωση» με καταμέτρηση, εντοπισμό τυχόν προβλημάτων για μια νέα επανεκκίνηση. Δεν κινούμαστε με ταχύτητα μεγαλύτερη απ’ αυτήν που η ακινητοποίηση της ΜΟΤΟ μας θα γίνει σε απόσταση και σημείο που δεν βλέπουμε και δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει. Επίσης το βράδυ κινούμαστε με ταχύτητα που τα φώτα μας φωτίζουν την απόσταση ακινητοποίησής μας. Αν τηρούνται αυτοί οι βασικοί κανόνες η εκδρομή μας θα είναι χαμογελαστή και όχι θλιμμένη.

 

Δεν είναι οι δρόμοι πίστες αγώνων και αν κάποιοι οδηγοί θέλουν να αποδείξουν τις οδηγητικές τους «αξίες» γιατί δεν συμμετέχουν σε νόμιμους αγώνες αλλά «προκαλούν». Γιατί ποτέ δεν έχει συμμετοχή Έλληνας αναβάτης σε ΜΟΤΟ GP με τερματισμό; Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει έκτος μιας πίστας αγώνων ένα Μοτοδρόμιο διεθνών προδιαγραφών και επιπέδου;

Δεν θα ‘πρεπε σε κάθε περιφέρεια που υπάρχουν 30-40 χώροι άθλησης, γήπεδα ανοικτά-κλειστά, μικρά- μεγάλα να υπάρχει ένα προπονητήριο για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό; Γνωρίζουμε ότι μέσα από την προπόνηση, την χρονομέτρηση και την επανάληψη επιτυγχάνεται η πείρα, η βελτίωση και η οδηγητική γνώση. Η «προπόνηση» στους δρόμους σαν εκδρομή-κόντρες, προσπεράσματα και «στροφιλίκια» καταλήγουν σε οδυνηρά και θανατηφόρα αποτελέσματα.

 

Κύριοι και Κυρίες οδηγοί και μη, έχουμε περισσότερους νεκρούς σε τροχαία δυστυχήματα από οποιαδήποτε πολεμική σύρραξη στη χώρα μας αθροιστικά.

 

Ας σκεφτούμε ότι οι δρόμοι μας είναι σε άθλια κατάσταση.

 

Οι οδηγοί δεν είναι συνειδητοποιημένοι οδηγητικά.

 

Οι υπηρεσίες επίβλεψης και συντήρησης δεν επεμβαίνουν άμεσα για αποκατάσταση των δρόμων, κλείσιμο παράνομων διανοίξεων-διαβάσεων, κατολισθήσεων, διαγραμμίσεων.

 

Τα φορτηγά μας υπερφορτωμένα προκαλούν ζημιές στο κακοφτιαγμένο οδόστρωμα.

 

Η σήμανση είναι ανεπαρκής, ασαφής και πολλές φορές «κρυμμένη» και όχι με προδιαγραφές τοποθετημένη στα σωστά σημεία.

 

Οι μελέτες των δρόμων είναι «ανεπαρκείς» για να δεχτούν τον αριθμό των οχημάτων, ιδίως τις ώρες αιχμής της κίνησης και το καλοκαίρι με τον τουρισμό.

 

Η παρεχόμενη άμεση βοήθεια δεν είναι τόσο άμεση και επαρκής. Η διακομιδή τραυματιών συναντά πολλά εμπόδια με αποτέλεσμα ο ιδανικός χρόνος να γίνεται αιώνας.

 

 Έχοντας στο νου μας όλα αυτά, μικροί, μεγάλοι, πρέπει να δράσουμε ανάλογα, να συνειδητοποιηθούμε οδηγητικά και κοινωνικά για να επιβιώσουμε πάνω στην άσφαλτο. Εξάλλου η οδηγητική συμπεριφορά είναι και κοινωνική συμπεριφορά, η έλλειψή της είναι κοινωνική ασυνειδησία.

 

 Με αυτό σαν σύνθημά μας και τη δική μας οδηγητική βελτίωση και γνώση θα αντιδράσουμε καλύτερα σε κάποια τροχαία εμπλοκή μας.

 

Μην περιμένουμε να φτιαχτούν όλα, δρόμοι-σήμανση-συμπεριφορές, για να κυκλοφορήσουμε. Ο καθένας μας ας κοιτάξει να οδηγεί σωστά και να ακολουθεί τους κανόνες ασφαλούς οδήγησης. Βέβαια υπάρχουν και εξωγενείς παράγοντες στα ατυχήματα, αλλά μην ξεχνάμε ότι σε κάθε ατύχημα κάτι δεν υπολογίστηκε σωστά, κάποιοι κανονισμοί δεν τηρήθηκαν και γι’ αυτό έγινε. Το σημαντικότερο είναι να νομίζουμε ότι αυτό δεν θα συμβεί σε εμάς αλλά οι άλλοι θα την «πατήσουν».

 

Ας έχουμε τα «παιδιά μας» και τους νέους οδηγούς από κοντά για να καταλάβουν πόσο εύκολο είναι να «φύγουν».

 

Με την προσπάθεια όλων μας θα μειώσουμε τα τροχαία συμβάντα και την άδικη απώλεια συνανθρώπων μας.

 

 Την επόμενη φορά αγαπητοί μοτοοδηγοί που θα βγείτε για μια «βόλτα», μια «εκδρομή» φροντίστε να γυρίσετε, κάποιοι σας θέλουν κοντά τους.

 

 

Αλήθεια φεύγει άδικα κάποιος που περνά με διακόσια και τρακόσια αυτό που λέγεται εθνική οδός;