Κάθε Αύγουστο, το Ναγκασάκι και η Χιροσίμα ξανάρχονται στο προσκήνιο. Ακούγονται φωνές υπέρ της ειρήνης και εναντίον του πολέμου.
Είναι να απορεί κανείς πώς, ενώ όλοι γνωρίζουν τις θηριωδίες σε Χιροσίμα, Ναγκασάκι και Βιετνάμ, εξακολουθούν ανά τη γη να μαστίζουν το ανθρωπολόι, καθημερινά, ακόμη και στις μέρες μας, ένα σωρό πόλεμοι. Πόλεμοι που κάνουν μεγάλο κακό στους ανθρώπους και στους λαούς, καθώς διαλύουν σπιτικά και οικογένειες, βλάπτουν ποικιλοτρόπως τις κοινωνίες, τα έθνη και τα κράτη, σπρώχνοντας τους ηττημένους στην ένδεια, στον ξεριζωμό και στην προσφυγιά.
Οι πόλεμοι ξεκινούν από τα συμφέροντα. Από τα οικονομικά και τα πολιτικά των ανθρώπων. Που ο δόλος, ο εγωισμός, η απληστία και η ζηλοφθονία τούς ωθεί διαρκώς να ξεχνούν πως σχετιζόμενα αυτά με την επίγεια ζωή τους είναι φθαρτά και εφήμερα και στην πραγματικότητα δεν αξίζουν τίποτα μπροστά στη σωματική υγεία μας και στην ψυχική ισορροπία.
Η βουλιμία να επιβληθούν οι δυνατοί ως άνθρωποι στους πιο αδύνατους πολιτικά και κοινωνικά και οικονομικά συνανθρώπους τους σε μιαν κοινωνία ή ως κράτη σε άλλα ασθενέστερα κράτη είναι η χειρότερη μορφή πολέμου. Και συνήθως βρίσκει αρωγή από την ποικιλόμορφη βία, από τον κάθε μορφής φανατισμό και από νοσηρές προκαταλήψεις που συναντάμε κάθε στιγμή στη ζωή μας.
Πολλά θα μπορούσε να γράψει για το πόσο βλαβεροί είναι οι πόλεμοι, πώς θα μπορούσαν να αποτρέπονται και στον αντίποδα πώς θα μπορούσε να επικρατήσει η πανανθρώπινη ειρήνη και ποια είναι τα μεγάλη οφέλη της στη δημόσια και στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων. Οφέλη για τον καθένα και όλους μας άμεσα μα και μακροπρόθεσμα, ορατά δια γυμνού οφθαλμού στο παρόν, στο εγγύς και στο μακρινό μέλλον.
Τα έχουμε ακούσει από τις προηγούμενες γενιές που υπέφεραν από πολέμους και πρόκοψαν επί ειρήνης και ας καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια όχι μόνο να καταπνίξουμε την οποιαδήποτε πολεμική εστία που είναι σε εξέλιξη ανά τη Γη, αλλά και να φροντίζουμε προασπίζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα, την τιμή και την αξιοπρέπεια όλων μας από τις βλέψεις των συμφεροντολόγων, των πανούργων και των επιτηδείων να μην ξεσπούν πόλεμοι. Να λύνουμε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο τις διαφορές μας ως ανθρώπων και λαών, με διάλογο, ας πούμε, άδολο και ελεύθερο, και ποτέ με πολέμους, γιατί η «προίκα» τους, όπως έχει διδάξει ακόμη και τους ανεπίδεκτους μαθήσεως η Ιστορία, είναι πραγματικά όλεθρος για τους ανθρώπους, όπως είδαμε π.χ. στη Χιροσίμα, στο Ναγκασάκι, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο και στη Βιάννο…
