Θυμάμαι εκείνα τα περιοδικά που διάβαζα μικρός με τους ηρωικούς κι ανορθόδοξους Γαλάτες, που αποτελούσαν μια ανεξάρτητη κι αυτόνομη οντότητα απέναντι στην κολοσσιαία ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Κάπως έτσι κι η χώρα μας συγκρούεται μετωπικά με έντονο συναισθηματισμό απέναντι στον ορθολογισμό της αμείλικτης Ευρωπαϊκής Ένωσης.
«Μην πέσει ο ουρανός πάνω από τα κεφάλια μας» ήταν ο μοναδικός φόβος του ατρόμητου αρχηγού των Γαλατών που είχε το αχτύπητο δίδυμο Αστερίξ-Οβελίξ ως ακαταμάχητο όπλο, που θα μπορούσε να προσομοιάσει στο δικό μας δίδυμο Τσίπρα-Βαρουφάκη.
Όμως πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η αντιμετώπιση της κατάστασης έχει πολλαπλές απαιτήσεις και προεκτάσεις, οι οποίες δεν πληρούνται με συναισθηματισμούς.
Η ανθρώπινη έκφραση του κ. Τσίπρα κι η ευαισθησία, ενώ με συνεπαίρνει και συμπαρίσταμαι, από την άλλη πιστεύω ότι τα αποτελέσματα από τις συνέπειες εξάρσεων είναι ιδιαίτερα στην πολιτική καταστροφικά.
Επειδή τυχαίνει να είμαι συναισθηματικός άνθρωπος, που παραπλανούμαι από πρόσωπα και καταστάσεις διαπιστώνω πόση αναγκαιότητα υπάρχει για προστασία των ανθρώπων από το τέρας της αυθαιρεσίας οικονομικών κολοσσών.
Άλλωστε ο βασικός λόγος που γράφω είναι η αναζήτηση μέσα μου αυτής της συναισθηματικής ασφάλειας κι ισορροπίας, την οποία λόγω αθέμιτων γεγονότων έχω παντελώς χάσει.
Αυτό λοιπόν που για μένα αποτελεί το άπαν είναι η προστασία των ανθρώπων με την ευαισθησία κι αδυναμία τους από τη δημιουργία ενός μηχανισμού λειτουργίας, ο οποίος θα συγκροτηθεί από αποστασιοποιημένα στελέχη με κατάρτιση και γνώση.
Το ζητούμενο είναι ποιος θα προστατέψει την ίδια την πολιτική μας ηγεσία, η οποία, ενώ έχει σαφή ανθρώπινο πρόσωπο, δείχνει μια τραγική έλλειψη τρόπου εφαρμογής.
Ο κ. Βαρουφάκης δεν νομίζω να έχει αφήσει παραπονεμένο κανένα δημοσιογραφικό ξένο κανάλι, καθώς επανειλημμένα αφιερώνει για αυτό άφθονο χρόνο.
Όμως χρόνο χρειάζεται κι η ουσιαστική μάχη που βρίσκεται κατά τη γνώμη μου στην απόδειξη και τεκμηρίωση των δίκαιων ισχυρισμών του για τους οποίους χρειάζεται μελέτη και καταγραφή.
Απογοητεύτηκα όταν έμαθα ότι ένα γαλλικό επιτελείο διαπραγμάτευσης χρέους έχει αναλάβει την εκπόνηση των προτάσεων και την υποστήριξή μας.
Ποιοι θα μπορούσαν καλύτερα να αγωνιστούν από τους άμεσα ενδιαφερόμενους Έλληνες που πονάνε από τις συνέπειες της οικονομικής καταστροφής;
Γιατί ένας από τους κορυφαίους οικονομολόγους παγκοσμίως, που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα από την πόλη μας στις Καλύβες Αποκορώνου, ο κ. Μίνωας Ζομπανάκης, δεν ζητήθηκε η πολύτιμη συνδρομή;
Να τονιστεί ότι ο αναφερόμενος είναι αυτός που καθόρισε το βασικό επιτόκιο αναφοράς για το δανεισμό κρατών κι όταν τον ρώτησα πριν λίγα χρόνια αν του ζητήθηκε συνδρομή σχετικά με τις γνώσεις του από το κράτος, απάντησε αρνητικά.
Εύχομαι αυτές τις ώρες που κρίνεται το μέλλον της χώρας ο θεός της Ελλάδας μαζί με τον Θεσσαλονικιό κ. Σχοινιά, που είναι το δεξί χέρι του προέδρου Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Γιούνκερ να βρούνε μια κοινή κι αμοιβαία αποδεκτή λύση.
Αλλιώς θα κλαίμε όλοι μας και θα γελάνε οι μαυραγορίτες.
