Προκαλεί κατάπληξη η σκέψη της υπουργού Πολιτισμού, να προχωρήσει σε ανταλλαγή του «Δρομέα» (σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του ίδιου του καλλιτέχνη που τον σμίλεψε) με γλυπτό βορειομακεδονικής προέλευσης.
Δεν νοείται υπουργός Πολιτισμού να παραβλέπει ότι το έργο αυτό έχει ζυμωθεί για δεκαετίες με την καθημερινότητα της πρωτεύουσας, έχοντας δώσει το στίγμα του στα πιο κεντρικά σημεία της. Δεν νοείται να ξεγελιέται από το λούστρο των έργων της ξιπασμένης σκοπιανής κακογουστιάς, βάζοντάς τα στη ζυγαριά μαζί με το θαυμάσιο δημιούργημα του Έλληνα γλύπτη Βαρώτσου.
Ούτε, βέβαια, να κλείνει τα μάτια μπροστά στα κορυφαία μηνύματα που το τελευταίο εκπέμπει, αυτό της προσπάθειας και αγωνιστικότητας, και κείνο, το πιο κορυφαίο, της οικολογικής συσπείρωσης: είναι φανερό, ότι πηγή έμπνευσης για τον καλλιτέχνη υπήρξε ένα είδος φοινικόδεντρου της ασπαίρουσας μεσογειακής φύσης, την ώρα που σαρώνεται από τον άνεμο.
Ο Έλληνας «Δρομέας» λοιπόν αγωνίζεται κόντρα στον άνεμο. Το πολιτιστικό μήνυμα που στέλνει είναι της υπερ-προσπάθειας. Ταυτόχρονα, σαν δισυπόστατος που είναι, βγάζει υπαρξιακή κραυγή αγωνίας για την επιβίωση της γης. Οι κίονες του πολιτισμού ξεπηδούν από τη φύση: «…από τους πράσινους κορμούς γίνοντ’ οι άσπροι στύλοι!…» (Κωστής Παλαμάς).
*Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι συγγραφέας
