Του Νίκου Φλεμετάκη
Βαδίζουμε όλοι στον δύσκολο δρόμο μιας πανδημίας. Ενός κορωνοϊού. Ελπίζουμε στο επόμενο βήμα μας, στον δρόμο της ζωής μας, να βαδίσουμε σε ανθόσπαρτο δρόμο, αφού οι πληροφορίες μας λένε ότι σύντομα θα έχουμε στα χέρια μας το αντίδοτο αυτού του ιού, «το εμβόλιο».
Έγκειται όμως σε όλους μας η πρωτόγνωρη αυτή ιονική κρίση, να φτάσει στο τέλος της, αρκεί να έχουμε υπομονή, καρτερία, επιμονή και υπακοή στις ιατρικές υποδείξεις.
Όλοι μας επιθυμούμε να ξαναζήσουμε τις παραδοσιακές στιγμές και να ξανά-απολαμβάνουμε κάποιες μικρές αλλά πολύ απολαυστικές και σημαντικές στιγμές της ζωής μας. Όπως: Την οικογενειακή θαλπωρή, τον εκκλησιασμό, το εγκάρδιο σφίξιμο του χεριού του φίλου, του γνωστού, την όμορφη παρέα μας, την αποφυγή της εν γένει βίας, την ψυχολογική μας τόνωση, τη διασκέδασή μας, την παρακολούθηση διαφόρων ενδιαφερουσών εκδηλώσεων, την ονομαστική γιορτή του δικού μας, του φίλου μας, τη συναναστροφή μας ώστε να μην απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλο είτε από συγγενή είτε φίλο, είτε γνωστό, με το να τον θεωρούμε ύποπτο για την υγεία μας.
Χαρμόσυνη είδηση θα είναι να γυρίσουμε το γρηγορότερο στην παλιά καθημερινότητά μας και όλα αυτά να γίνουν μια κακή ανάμνηση, μια άσχημη παρένθεση στον δρόμο της πρόσκαιρης αυτής ζωής μας.
Να τα ρίξουμε δε όλα αυτά, που περάσαμε στον κάδο του παρελθόντος, χωρίς ποτέ να ξεχνούμε τις χιλιάδες των συνανθρώπων μας, που έχασαν τη ζωή τους εξ αιτίας αυτού του «κορωνοϊού Covid-19» και κάπου, κάπου να ανατρέχουμε ως πικρή ανάμνηση ενός άσχημου ονείρου και να ψειριάζουμε:.
Ξύπνησα και αισθάνθηκα, τη μυρωδιά εκείνη,
κι έλιωσα και εχάθηκα, στου covid το καμίνι.
Με τη δύναμη του Κυρίου και την ευχή όλων μας, ότι η δυσκολία θα γίνει πάλι ευκολία, είναι καλό στις Άγιες Ημέρες, που διανύουμε, αφού ήδη βαδίζουμε σε μια άλλη χαρμόσυνη αναμνηστική αγγελία, όλοι οι Χριστιανοί, της γέννησης του Θεανθρώπου. Να αποδώσουμε τα εύσημα και να απονείμουμε τον δημόσιο έπαινο και τα συγχαρητήριά μας και την αρμόζουσα τιμή στους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι δεν κάθισαν, ούτε κάθονται στο σπίτι τους ,με την οικογένειά τους, δεν επεδίωξαν και δεν επιδιώκουν φαμφάρες και αυτοπροβολές, αλλά ήταν και είναι στη πρώτη γραμμή ήρωες και πολέμησαν και πολεμούν τον εχθρό, για τη δική μας ασφάλεια, εξυπηρέτηση. Ακόμη για την επάνοδο στην πρότερη εύχαρη ζωή μας, πρόσφεραν και προσφέρουν όπως ο ήλιος στη παγωνιά του χειμώνα, τη ζέστα στην κάρδια και στην ψυχή όχι μόνον σε εμάς, που βρισκόμαστε εκτός, αλλά και σε όλους εκείνους των συνανθρώπων μας, που βιώνουν μόνοι τους είτε σε κλινική είτε στην κάθε ΜΕΘ, το βάσανο, τον πόνο και τη μοναξιά των δικών τους.
Όλοι ξέρουμε ότι στην ήρεμη θάλασσα είμαστε όλοι καπετάνιοι, αλλά στη φουρτούνα ο Καλός ο Καπετάνιος μόνον: Όπως οι εθελοντές και εθελόντριες, ειδικοί επιστήμονες, οι γιατροί, οι νοσηλευτές, τα σώματα ασφαλείας και όλοι οι εργαζόμενοι στα νοσηλευτικά ιδρύματα, όποιοι κι αν είναι, όπου κι αν βρίσκονται.
Αξίζει λοιπόν με ένα ταπεινό έπαινο να θερμάνουμε τις καρδιές τους, όπως ο ήλιος στη βαρυχειμωνιά. Και ο έπαινος αυτός αποκλειστικά εκφράζει την επευφημία μας: Στην ανθρωπιά, στην αυτοθυσία και στην επιστήμη τους.
Ένα μέγιστο ευχαριστώ αν με αυτό εκφράζουμε τα μύχια της ψυχής μας.
