Ο Αριστείδης Μπαλτάς και ο φθονερός θεός του Ηροδότου

Ο θεός του Ηροδότου είναι φθονερός και κουτσουρεύει κάθε τι που υπερέχει ή το κεραυνοβολεί. Τηρουμένων των αναλογιών, ως τον θεό του Ηροδότου φαντάζομαι και τον Αριστείδη Μπαλτά, ο οποίος συμπτωματικά φέρει επώνυμο που θα ζήλευε οπωσδήποτε η ηροδότεια θεότητα. Ο εν λόγω υπουργός της Παιδείας (τι ειρωνεία!) ισοπεδώνει και εξαφανίζει από την εκπαίδευση κάθε τι που υπερέχει και διακρίνεται, κάθε τι που ξεχωρίζει, κάθε τι που είναι διαφορετικό·μεταξύ των άλλων, τον θεσμό της αριστείας και τα πειραματικά σχολεία, τα Συμβούλια των Πανεπιστημίων, τον θεσμό της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών.

 

Ο θεός του Ηροδότου δεν σκοτίζεται για τα μικρά. Ο υπουργός μας έχει κάνει ένα βήμα παραπέρα: όχι μόνον δεν τον ενοχλούν, αλλά αισθάνεται ευτυχής με τα ανάξια και τα ασήμαντα, και προωθεί με πάθος όλους όσοι εκπροσωπούν το χειρότερο πρόσωπο της εκπαίδευσης: όπως τους συνδικαλιστές και τους κομματικούς εγκάθετους, τους οποίους αναβαθμίζει σε θέσεις ευθύνης, ως διευθυντές σχολείων, ως μέλη των θεσμικών οργάνων των Α.Ε.Ι., ως ψηφοφόρους στις πανεπιστημιακές εκλογές.

 

Ο θεός του Ηροδότου είναι φθονερός και δεν επιτρέπει σε κανέναν να καυχιέται εκτός από τον ίδιο. Εδώ η αναλογία είναι χτυπητή, γιατί ο Αριστείδης Μπαλτάς είναι ο άνθρωπος της αριστείας, βραβευμένος πανεπιστημιακός. Έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής για το βιβλίο του «Αντικείμενα και όψεις εαυτού», ενώ το 2010 του απονεμήθηκε το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας στη μνήμη των Βασίλη Ξανθόπουλου-Στέφανου Πνευματικού.

 

Αν όμως θέλει να είναι συνεπής με τις αρχές και τις ενέργειές του, πρέπει να επιστρέψει το Κρατικό Βραβείο και κυρίως να αποκηρύξει την τιμητικότατη διάκριση της Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας.

 

Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ «εξαίρετο» δάσκαλο, οποιασδήποτε βαθμίδας της εκπαίδευσης, που αποστρέφεται την αξιοκρατία, που δεν έχει την αίσθηση του μέτρου και της πραγματικότητας, που φθονεί και τιμωρεί όσους διδασκόμενους αριστεύουν, ως άλλος θεός του Ηροδότου.