Οι σύγχρονοι άνθρωποι τρέχουν. Τρέχουν πολύ και καθημερινά. Σε διάφορους, μικρούς και μεγάλους, δρόμους. Για να εξασφαλίσουν, κυρίως, τα προς το ζην.
Οι πιο πολλοί, στον καθημερινό αυτό αγώνα, στηρίζονται σε πατροπαράδοτες αρχές και αξίες. Οι αρχές αυτές σχετίζονται με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα προβλήματα της ιδιωτικής του ζωής κάθε άνθρωπος αφενός και με τα «πιστεύω» του αφετέρου τα οποία τον κατευθύνουν στη δημόσια ζωή του.
Κοντά στα έμφυτα και στα επίκτητα γνωρίσματά του, που τον βοηθούν και στη δημόσια και στην ιδιωτική του ζωή, ο άνθρωπος δέχεται τη μεγαλύτερη αρωγή και συμπαράσταση από την πίστη του προς το Θεό. Η πίστη του προς το Θεό εκδηλώνεται και με τα λόγια, τις μετάνοιες δηλαδή για τα σφάλματά του και για τις λανθασμένες συμπεριφορές του προς τους άλλους, αλλά και έμπρακτα, τηρώντας δηλαδή σε κάθε στιγμή τις εντολές και τα διδάγματα του θεϊκού λόγου.
Ως γνωστόν, ο ρόλος του Θεού στην ανθρώπινη ζωή δεν είναι μόνο η επίκληση στις δυσκολίες. Με την αληθινή πίστη στο Θεό, έχουμε το στοργικό πατέρα πάντοτε πλάι μας ως φωτοδότη νυχθημερόν, ως λιμάνι και αγκυροβόλιο και στη νηνεμία και στις φουσκοθαλασσιές, και ως οδηγό μας και στα γνωστά και στα πρωτόγνωρα μονοπάτια της καθημερινής ζωής μας.
Για να είναι, όμως, ειλικρινής η πίστη μας, πρέπει να είναι και ανιδιοτελής και άδολη. Για να μην έχουν θέση στην ψυχή μας η ιδιοτέλεια και ο δόλος, πρέπει να έχουμε οδηγούς μας την αυτογνωσία και την αυτοκριτική. Για να μπορούν να μας κατευθύνουν όχι τα εφήμερα πάθη και οι ψεύτικες ανάγκες, αλλά η γνώση του ψυχικού μας κόσμου, των πνευματικών μας δεξιοτήτων και των σωματικών μας δυνατοτήτων και ο έλεγχος οσάκις λαθεύουμε, δεν πρέπει να είμαστε αλαζόνες, αλλά εραστές της αλήθειας και της αγνότητας.
Για να αγαπούμε και να νοιαζόμαστε για την αλήθεια και να μην παρασυρόμαστε σε αισχρές πράξεις και ανήθικες σκέψεις, πρέπει να καλλιεργούμε το πνεύμα μας και να φροντίζουμε το ήθος μας. Για να βρούμε την πραγματική αλήθεια, πρέπει να προτάσσουμε ό,τι μας ωφελεί ψυχικά και πνευματικά και μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Για να βρούμε ό,τι μας κάνει καλύτερους και στην ιδιωτική ζωή μας και στις συναναστροφές μας με τους άλλους, πρέπει να αποβάλλουμε κάθε παρωπίδες και ωτασπίδες που τυχόν μας εμποδίζουν να δεχτούμε μέσα μας το λόγο του Θεού και μας μετατρέπουν σε πετρώδες έδαφος, αφιλόξενο για τη διδασκαλία του.
Πολλοί εξ ημών ίσως όλα αυτά τα «πρέπει» να τα θεωρούν «ηθικοπλαστικό κήρυγμα» και να ξεστρατίζουν από τις θεϊκές ατραπούς χάριν εφήμερων υλικών συμφερόντων ή με την ικανοποίηση πρόσκαιρων σωματικών αναγκών, που φαινομενικά ικανοποιούνται εντός ενός κοινωνικού συνόλου μα στην πραγματικότητα τούς απομακρύνουν από αυτό! Και όμως, ας μη λησμονούμε πως ο μόνος δρόμος για να φτάσουμε σε όλα εκείνα που μέσα στους κόλπους της κοινωνίας που ζούμε κάθε στιγμή μάς ολοκληρώνουν ως ανθρώπους και να γλιτώσουμε από τον ψυχοπνευματικό όλεθρο από τη μια και να οδηγηθούμε από την άλλη στη σωτηρία των ψυχών και σε μιαν πιο ανθρώπινη, γεμάτη υγεία και αγάπη, δημόσια και ιδιωτική, ζωή είναι ο σεβασμός σε όσα δίδαξε ο Ιησούς Χριστός και η εφαρμογή στην πράξη των θεόπνευστων λόγων του…
* Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι φιλόλογος