Ο «τρίτος πόλος» σε θολά νερά…

Η «Διακήρυξη των 58» για την Κεντροαριστερά -και τη νέα «Ελιά» – αντί να δίνει ένα ξεκάθαρο πολιτιστικό στίγμα -σε όσους τουλάχιστον αισθάνονται κεντροαριστεροί- θολώνει τα νερά ακόμα περισσότερο είτε ηθελημένα είτε αθέλητα…

 

Με την αγωνία να «χωρέσουν» όλο και περισσότεροι (με απόψεις που απέχουν αρκετά) στο υπό διαμόρφωση  σχήμα χάνουν εξαρχής το στόχο τους, δηλαδή την πρόθεση να δημιουργηθεί ένας «τρίτος πόλος», ο οποίος θα καλύψει το κενό μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

 

Να εκφράσουν δηλαδή μια εναλλακτική πολιτικοοικονομική αφήγηση πειστική αλλά και ρεαλιστική στις σημερινές συνθήκες.

 

Σε ότι έχει να κάνει με το ΠΑΣΟΚ -που στην προ κρίσης εποχή αποτελούσε τον κύριο εκφραστή της σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης- βρίσκεται πια «καταδικασμένο» στη συνείδηση των πολιτών όχι μόνο για την πολιτική του από το 2009 μέχρι σήμερα αλλά σε μεγάλο βαθμό για μια νοοτροπία που ενσάρκωσε τα χρόνια που κυβέρνησε αυτό τον τόπο.

 

Απαξιώθηκε πολιτικά και τιμωρήθηκε εκλογικά, ενώ εξακολουθεί να έχει μονοψήφια δημοσκοπικά ποσοστά. Μοιάζει με ένα φορέα πολιτικό που αδυνατεί πια να δώσει την οποιαδήποτε πολιτική μάχη…

 

Είναι, λοιπόν, στα μάτια πολλών πολιτών η «Διακήρυξη των 58» σαν το σωσίβιο, όπως μια «σημαία ευκαιρίας» που θα χρησιμοποιήσει το ΠΑΣΟΚ -αρχικά στις Ευρωεκλογές- προκειμένου να μην εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη της χώρας.

 

Ξεκάθαρο το τοπίο… Πως είναι δυνατόν η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς να μπορεί να βασιστεί σε ένα πολιτικό φορέα, ο οποίος δεν είναι σε θέση να συγκρατήσει περίπου το 40% των ψηφοφόρων του λίγους μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές; Αντί, λοιπόν, να αποτελεί πολλαπλασιαστική δύναμη για τον υπό διαμόρφωση φορέα της κεντροαριστεράς, αποτελεί δύναμη απομείωσής του.

 

Το κόμμα, λοιπόν, του Ευ. Βενιζέλου αποτελεί «πολιτικό βαρίδι» για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Μερικά χρόνια πριν -όταν τότε ασκούσε «ηγεμονισμό» στον ευρύτερο σοσιαλδημοκρατικό χώρο- αδυνατούσε να προβλέψει το πολιτικό (του) μέλλον και εγωιστικά σκεπτόμενο αρκούνταν να λεηλατεί ψήφους της αριστεράς… Τώρα, φαίνεται, να επιθυμεί «δεκανίκια» για την πολιτική του επιβίωση…

 

Από την άλλη μεριά η ΔΗΜ.ΑΡ. μετά την αποχώρησή της από το κυβερνητικό σχήμα αισθάνεται να πιέζεται από πολλές πλευρές και βλέπει, επίσης, τις πολιτικές της δυνάμεις -δημοσκοπικά προς το παρόν- να εξανεμίζονται… Αδυνατεί να παρουσιάσει ένα πολιτικό στίγμα και να εκφράσει ξεκάθαρες θέσεις. Ανάλογα τη στιγμή και το ζήτημα που προκύπτει γίνεται «ολίγον ΠΑΣΟΚ» ή «ολίγον ΣΥΡΙΖΑ»… Αυτό, βέβαια, δεν αποτελεί έκπληξη σε όσους παρακολουθούν χρόνια τώρα την πολιτική διαδρομή των βασικών στελεχών της ΔΗΜ.ΑΡ. Αρέσκονται να «συζητούν», για να… «συζητούν». Φιλολογικές αναφορές και συζητήσεις και από αποφάσεις… στις πολιτικές «καλένδες»!

 

Το κόμμα, λοιπόν, του κ. Φώτη Κουβέλη -που αρχικά είτε είδε με πολύ σκεπτικισμό είτε αρνήθηκε το πλαίσιο των «58» είναι αδύνατον με τον τρόπο που πολιτεύεται να αποτελέσει τμήμα του «τρίτου πόλου», την ανασυγκρότηση, δηλαδή, της κεντροαριστεράς. Το βασικό του αρνητικό στοιχείο είναι ότι χαρακτηρίζεται ως «αριστερά περιορισμένης ευθύνης».

 

Είναι αυτό που αρκετοί περιγράφουν ως την «αριστερά του «Ντόλτσε»…, που όπως αναφέραμε παραπάνω αρέσκεται σε «αμπελοφιλοσοφίες» αρκεί να μην χρειαστεί να μπει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε πρακτικού τύπου διλήμματα….

 

Είναι, λοιπόν, ολοφάνερο ότι το όλο εγχείρημα έχει να ξεπεράσει πολλά και διαφορετικά προβλήματα πριν καλά καλά συμπληρώσει ελάχιστες ήμερες πολιτικής παρουσίας.

 

Η προσπάθεια -στο πολιτικό παρασκήνιο αρχικά- του κ. Ευ. Βενιζέλου να χρησιμοποιήσει το πολιτικό αυτό εγχείρημα ως «σωσίβιο» για το ΠΑΣΟΚ, η παρουσία του κόμματός του να αποτελεί «βαρίδι» και τη ΔΗΜ.ΑΡ. να πολιτεύεται ως «αριστερά περιορισμένης ευθύνης» δεν δίνουν και πολλά περιθώρια επιτυχίας για την ανασυγκρότηση της εγχώριας κεντροαριστεράς…

 

Όσο, όμως, το πλαίσιο αυτής της πρωτοβουλίας παραμένει θολό, τόσο και οι δύσπιστοι πολίτες θα στρέφουν πολιτικά το βλέμμα τους προς άλλες πολιτικές κατευθύνσεις…