Παρατηρώντας το πολιτικό σκηνικό από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, διαπιστώνω ότι ο δικομματισμός ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε μέχρι το 2010 με μία τάση σύγκλισης, προϊόντος του χρόνου, τόσο στα σκάνδαλα όσο και στον εκτροχιασμό των δημοσίων οικονομικών. Παράλληλα τα δύο κόμματα είχαν καταφέρει να κάνουν συνένοχο, με το παράδειγμά τους, μεγάλο μέρος της κοινωνίας… που αποτυπώθηκε στην κυνική δήλωση του Θ. Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Η σύγκλιση των δύο κομμάτων νομιμοποιήθηκε πολιτικά με τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, όταν επισημοποιήθηκε η πτώχευσή μας και ανέλαβαν, όχι την ευθύνη γι’ αυτήν, αλλά τη διαχείρισή της, προσφεύγοντας στο ΔΝΤ και στα μνημόνια, 1ο και 2ο.
Η αποτυχημένη συνταγή (σχεδιασμού και εφαρμογής) των δύο αυτών μνημονίων, έδρασε ως καταλύτης στη συνείδηση των πολιτών για την αναζήτηση μιας άλλης πολιτικής δύναμης για τη διαχείριση της κρίσης. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είχαν ταυτιστεί με τις όψεις του ίδιου νομίσματος.
Νομοτελειακά λοιπόν, ήρθε η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί την πτώχευσή μας, έχοντας στη φαρέτρα του όπλα όπως το ηθικό πλεονέκτημα και μια άλλη προσέγγιση για την έξοδό μας από την κρίση. Την ίδια στιγμή το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε τη σιαμαία πολιτική αποκόλλησή του από τη ΝΔ… αλλάζοντας τίτλους (Ελιά, ΚΙΝΑΛ) προκειμένου να επικαιροποιήσει την ηγεμονία του στον τραυματισμένο πολιτικό χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.
Στο πρώτο εξάμηνο του 2015, διακυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, η διαπραγματευτική προσπάθεια για βελτίωση των μνημονιακών δεσμεύσεων, ώστε η πτώχευσή μας να καταστεί διαχειρίσιμη, έφθασε σε αδιέξοδο. Η κρίσιμη απόφαση για το τι μέλλει γενέσθαι από ‘κει και πέρα, αποφασίσθηκε να δοθεί από τον ελληνικό λαό με δημοψήφισμα (ΝΑΙ/ΟΧΙ).
Το αποτέλεσμα βγήκε καθαρό ΟΧΙ, ο Τσίπρας το ερμήνευσε σε καθαρό ΝΑΙ και προχώρησε στο 3ο μνημόνιο… το πιο επώδυνο. Όλοι εκείνοι, σύντροφοι και συνοδοιπόροι, που δεν συμφώνησαν με την ερμηνεία του, αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ ως «Ανίκητοι-Ηττημένοι» διατηρώντας το ηθικό πλεονέκτημα λόγων-πράξεων, αφήνοντας τον Τσίπρα να προσπαθεί να δικαιολογήσει την ερμηνεία του ως «Ηττημένος-Ανίκητος».
Αυτή η στάση του Τσίπρα, οδήγησε σε πολιτική μετάλλαξη τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς σε κόμμα της «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας, διεκδικώντας την ηγεμονία του χώρου. Κάτι που πέτυχε με την επανεκλογή του στις εκλογές το Σεπτέμβριο του 2015, έχοντας καταφέρει να κάνει συνένοχους (με τη θέλησή τους) ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη ψήφιση του 3ου μνημονίου… σωτηρίας.
Σήμερα, εκ του αποτελέσματος, όλοι παραδέχονται ότι με τη λήξη των μνημονίων, η κατάσταση για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν είναι καλή, ούτε φαίνεται ότι θα γίνει καλύτερη στο άμεσο μέλλον. Γιατί; Διότι παρά τα δανεικά των μνημονίων παραμένουμε πτωχευμένοι και ως κράτος και ως πολίτες και ως τράπεζες. Όλοι χρωστάνε σε όλους! Η υπερφορολόγηση καλά κρατεί, η κοινωνική πολιτική είναι επιδοματική, η ανάπτυξη θέλει ακόμη διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, το νεανικό μας κεφάλαιο μεταναστεύει και αυτό που μένει δε γεννά… γιατί δεν μπορεί να απογαλακτισθεί οικονομικά από τους γονείς του.
Τα υποχρεωτικά υπερπλεονάσματα του τρίτου μνημονίου σε συνδυασμό με την αναιμική ανάπτυξη και κυρίως με το μη βιώσιμο χρέος, μας καθιστούν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δουλοπαροικία, όπως εύστοχα επισημαίνει ο Βαρουφάκης. Ήταν αυτός που από την πρώτη στιγμή έβαλε ως πρώτη προτεραιότητα τη βιωσιμότητα του χρέους και συνέδεσε την αποπληρωμή του με βάση την ανάπτυξή μας. Με αυτό τον τρόπο προσπάθησε στην πράξη και όχι στα λόγια να καταστήσει τους ευρωπαίους δανειστές, αλληλέγγυους στην προσπάθεια μας να βγούμε από την κρίση. Σήμερα όλοι ψελλίζουν, ότι θα προσπαθήσουν να αλλάξουν τους δυσβάστακτους όρους του τρίτου μνημονίου, όταν οι δανειστές σε κάθε ευκαιρία, τους υπενθυμίζουν την υπογραφή τους.
Εκτιμώ, ότι ακόμα και σήμερα θα πρέπει να αντιδράσουμε στην ατελέσφορη σημερινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, που οδηγεί στην αποδόμηση της Ε.Ε. με έξαρση τον ευρωσκεπτικισμό, τον λαϊκισμό και τον εθνικισμό. Μόνο διακρατικά ευρωπαϊκά Κινήματα ή κόμματα με κοινές αρχές και στόχους μπορούν να φέρουν την Ευρωπαϊκή Άνοιξη (βλ. DiEM25/ ΜέΡΑ25) για όλους τους λαούς της Ε.Ε.
