Ο υιός Κόκκαλη νεκρός από χρήση κοκαΐνης, όπως αποφαίνονται οι Αμερικανικές αρχές! Σίγουρα μέχρι την ημέρα που γνωστοποιήθηκε το συμβάν πολλοί θα «ζήλευαν» την «τύχη» ενός νεαρού, γόνου μιας απ’ τις ισχυρότερες επιχειρηματικές οικογένειες της χώρας, όπου κάθε επιθυμία του ήταν απολύτως εφικτό να πραγματοποιηθεί, κάτι αδιανόητο για όλους εμάς, τους «συνηθισμένους» ανθρώπους.
Ποιος άραγε θα σκεφτόταν μέχρι τη μέρα που βρέθηκε ο νεαρός Σωκράτης νεκρός πως αυτό ακριβώς το «προσόν» του θα τον σκότωνε; Η τραγική απώλεια κάθε νέου ανθρώπου είναι πλήγμα για όλους μας. Η συμπόνια για το θάνατο του νεαρού αφήνει να αποδεσμευτούν κι άλλα ποικίλα συναισθήματα για μια κοινωνία που πίσω απ’ την απαστράπτουσα βιτρίνα της κρύβεται η δυστυχία, ο θάνατος, η φρίκη!
Τα πρότυπα της «Κωστοπουλέικης» γκλαμουριάς, τα Μυκονιάτικα ξεσαλώματα, τα μορφωμένα «Χαρβαρντόπαιδα» με τις πλάτες του μπαμπά, δυστυχώς μπορεί να στέκονται σε γυάλινα πόδια! Η οικονομική και κοινωνικοπολιτική ελίτ είναι μόνο για τους παρατρεχάμενους δημοσιογράφους που πληρώνονται ως Αγιογράφοι της Αναγέννησης, φτιάχνοντας εξαιρετικά πορτρέτα προοριζόμενα για κατανάλωση από την «πλέμπα» που σ’ αυτά αποθεώνει τον «πρόεδρο» της ομάδας, το «χορηγό» της παράταξης, τον τέλειο «εργοδότη», αλλά που δεν λαμβάνει υπόψη πως όλα τούτα είναι ενίοτε «παρά φύσει» συνθήκες και στη ζωή δεν υπάρχουν «δαίμονες» ή «άγιοι», παρά μόνο θνητοί άνθρωποι!
Η γνωριμία της κοινωνίας με την άρχουσα τάξη πάντα γινόταν με ανορθόδοξο τρόπο, αλλά κι η τελευταία πάντα αντιμετώπιζε αλαζονικά την πρώτη. Κι όμως υπάρχουν στιγμές που οι τάξεις «ευθυγραμμίζονται» με τον πιο τραγικό τρόπο και οι πάντες κατανοούν την «ισότητα» που εν τέλει επιβάλλεται μ’ έναν απρόσμενο και εν πολλοίς φρικτό για κάποιους τρόπο. Το περιθωριακό «πρεζόνι» που βρέθηκε στο πάρκο της γειτονιάς με τη σύριγγα καρφωμένη στο χέρι, εξισώνεται με τον νεαρό Σωκράτη που βρέθηκε νεκρός σε δωμάτιο πολυτελούς ξενοδοχείου στις ΗΠΑ. Ήταν κρίμα και για τους δύο, τους είχαμε ανάγκη και τους δύο, αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς και για μας δεν ζουν πια.
Εν κατακλείδι πίσω απ’ τη λάμψη του χρήματος κρύβεται ο πάντα ευάλωτος άνθρωπος. Στόχος μας πρέπει να είναι ο κάθε «ευάλωτος» άνθρωπος να γίνει «δυνατός». Όχι κατά τα Κωστοπουλέικα πρότυπα της γκλαμουριάς, όχι στο κυνήγι της εφήμερης δόξας, του πλούτου και της φαύλης δημοφιλίας, αλλά δυνατός στο πνεύμα και στην ψυχή. Ας είναι η είδηση του θανάτου του Σ. Κόκκαλη αφορμή για επαναπροσδιορισμό πολλών αρχών και αξιών στη ζωή μας.
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας
