Παιδείας συνέχεια…

Τον τελευταίο καιρό έμεινα έκπληκτος από τη χολή που έβλεπα να βγαίνει στο διαδίκτυο, αλλά και στις εφημερίδες, για τους καθηγητές, (καθηγητής όντας κι εγώ) λόγω της απεργίας που είχαν εξαγγείλει. Απεργία που χωρίς να προλάβουν καν να τη συζητήσουν στις συνεδριάσεις τους ανά νομό, η εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση της χώρας, τους επιστράτευσε! καταστρατηγώντας κάθε νόμο που υπάρχει στο σύνταγμά μας, το οποίο η ίδια και οι προκάτοχοί της συνέταξαν και ψήφισαν!
Κάποιες στιγμές μοιραία σκέπτεσαι κάποια απλά πράγματα και αναρωτιέσαι για κάποια άλλα… πρέπει να παραδεχτώ πως από όλα αυτά τα σχόλια στα ΜΜΕ, έμαθα πάρα πολλά πράγματα, που στα 28 χρόνια της θητείας μου στην παιδεία, δεν είχα μπορέσει να μάθω, και επιτέλους κάποιοι που είναι ικανοί και έχουν αυτό το χάρισμα, με διαφώτισαν. Αναρωτιέμαι όμως όλοι αυτοί που βγάζουν τα απωθημένα τους σε κάθε ευκαιρία για την εκπαίδευση, δεν θα έπρεπε επιτέλους κάποια στιγμή να αναρωτηθούν κι εκείνοι για μερικά πολύ απλά πράγματα όπως…
Πως είναι δυνατόν να κατηγορείται ο εκπαιδευτικός ως ο κύριος αίτιος, για ένα σύστημα το οποίο δεν έφτιαξε αυτός αλλά αυτοί που κυβερνούν; Πως είναι δυνατόν να έχουν γίνει μετά τη μεταπολίτευση άπειρες μεταρρυθμίσεις στην παιδεία και να έχουν αποτύχει όλες, μα όλες ανεξαιρέτως, και να αναιρούνται από τους ίδιους που τις έφτιαξαν! Όπως πάντα όμως, σωστά το φαντάστηκες ναι! τελικά ο καθηγητής είναι εκείνος που φταίει σε κάθε περίπτωση, άσχετα αν είναι απλά το εκτελεστικό όργανο του υπουργείου Παιδείας, και εφαρμόζει κατά γράμμα τα εκπαιδευτικά προγράμματα, που του υπαγορεύει, αφού είναι υπάλληλος και δεν έχει άλλη επιλογή.
Πως είναι δυνατόν να μη θέλει να απεργήσει ακόμα και όταν τα παιδιά του δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις, όταν βλέπει, ότι δεν πάει άλλο πια η όλη κατάσταση, όχι με το δίωρο που του πρόσθεσαν παράνομα, αλλά γιατί δεν πάει άλλο πια με τους συνωστισμούς στη Σμύρνη και με χίλια δυο άλλα πράγματα που γίνονται, πέρα από κάθε λογική στην εκπαίδευση, και χωρίς τελικά να μαθαίνουν αυτά που πρέπει να μάθουν οι μαθητές, οι αυριανοί πολίτες αυτής της χώρας.
Πως γίνεται να απεργεί, όχι για αύξηση μισθού, που ειδικά στη σημερινή εποχή όλη ξέρουμε τι σημασία έχει, αλλά για να κάνει περισσότερο ανθρώπινα τα σχολεία, και να έχει την απόρριψη από την πλειοψηφία της κατευθυνόμενης κοινωνίας, από τα κυβερνητικά ΜΜΕ. Να κατηγορείται για κυνισμό και ψυχοφθόρο παιχνίδι, ότι δεν έχει αυτό το κάτι, που κάνει το επάγγελμα του λειτούργημα, ότι δεν έχει την κοινωνική ευαισθησία και το σεβασμό στις αγνές ψυχές των μαθητών! και ότι δεν έχει σαν κλάδος ούτε καν την ουσιαστική παιδαγωγική αντίληψη και την ικανότητα να διαχωρίσει το ατομικό από το κοινωνικό συμφέρον! Ας είναι καλά, αυτοί που τα γράφουν και τα λένε και που προφανώς τα έχουν(;) όλα αυτά, και έτσι δεν χρειάζεται να τα έχουν οι καθηγητές.
Έμαθα επιτέλους ότι υπάρχω στο σχολείο για το καλό των μαθητών μου. Ενώ εγώ μέχρι τώρα, όπως και όλοι οι άλλοι συνάδελφοί μου, νόμιζα ότι ήμουν εκεί για το κακό τους! Έμαθα ότι οι αγώνες που έχω κάνει και συνεχίζω να κάνω εγώ και οι συνάδελφοί μου, χάνοντας αρκετά χρήματα για αυτούς, για μια καλύτερη παιδεία στη χώρα μας, είναι ένα παιχνίδι, φαύλοι, συντεχνιακοί, ξεπερασμένοι και επικίνδυνοι στην καλύτερη περίπτωση! Έμαθα και μάλιστα εκδικητικά και απειλητικά, ότι αυτός «ο ψευτοτσαμπουκάς» θα μου κοστίσει πολλά στο μέλλον! Έμαθα ότι εγώ είμαι εκείνος που άνοιξα τους ασκούς του Αιόλου ένα μήνα πριν τις πανελλήνιες, φέρνοντας το θέμα της αύξησης των ωρών άκαιρα, και χωρίς να υπάρχει απολύτως κανένας λόγος, στην επικαιρότητα. Έμαθα ότι όλη η κοινωνία δοκιμάζεται σκληρά στη χώρα, ενώ εγώ και οι συνάδελφοί μου προφανώς όχι, γιατί ζούμε σε άλλη επικράτεια. Έμαθα ακόμα πως έχω μόνο μια επιλογή! Το δρόμο της συγγνώμης! Για να μπορέσω να περισώσω την αξιοπιστία, τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη του κόσμου στο πρόσωπό μου, γιατί αύριο θα είναι πλέον αργά!
Τώρα πλέον γνωρίζω ότι φταίω εγώ που τα τελευταία τρία χρόνια έχουν φύγει στο εξωτερικό για μια καλύτερη τύχη, τα καλύτερα μυαλά της χώρας, 130 χιλιάδες στον αριθμό, και τώρα σίγουρα θα είναι πολλοί περισσότεροι. Φταίω εγώ που οι φοιτητές τελειώνουν το πολυτεχνείο και δεν έχουν πιάσει στα χέρια τους ούτε κατσαβίδι! Ακόμα φταίω εγώ για όλες τις ανομίες που έκαναν στην παιδεία οι προηγούμενες κυβερνήσεις των τελευταίων 40 ετών, χωρίς καν να απολογηθούν. Εγώ φταίω που ο μισός προϋπολογισμός της κάθε οικογένειας πηγαίνει στα φροντιστήρια και οι μαθητές δεν έχουν ελεύθερο χρόνο για προσωπική και οικογενειακή ζωή. Εγώ φταίω για την ανεργία στη χώρα μας, που στους νέους κάτω των 35 ετών ξεπερνά το 60%. Εγώ φταίω για το «μαζί τα φάγαμε», εγώ φταίω και για την γενικότερη κρίση στην ευρωζώνη. Όλα εγώ τα φταίω τελικά.
Επίσης κατάλαβα ότι θα πρέπει να είμαι ένα φρόνιμο υποτακτικό παιδί και δούλος. Να λέω ναι σε ότι και να μου λένε, ότι και να μου κάνουν, όσο και να μειώνουν το μισθό μου, όσο και να με ταλαιπωρούν από σχολείο σε σχολείο και από νομό σε νομό, όσο και να μειώνουν την προσωπικότητά μου. Να λέω ναι, όσο και να μου αυξάνουν το ωράριο, για να είμαι αρεστός.
Ε! λοιπόν όχι! θεωρώ ότι δεν είναι απαραίτητο να είμαι αρεστός σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι ξέρουν το χώρο της παιδείας, επειδή έχουν κάποια υπουργική ή κοινωνική θέση και έχουν να πάνε στο σχολείο από τον καιρό του Νώε! Θέλω απλά να είμαι αληθινός και να μπορώ να κοιτάζω τους μαθητές και τους συναδέλφους μου στα μάτια. Θέλω να ξέρουν όλοι, γιατί στην Ελλάδα εύκολα ξεχνάμε, ότι όσες μεταρρυθμίσεις έχουν γίνει στην παιδεία και απέτυχαν όλες παταγωδώς, δεν έχουν τη δική μου σφραγίδα, άλλα των πολιτικών, όπως γίνεται κάθε φορά.
Ο κοσμήτορας του Χάρβαρντ στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 60 Φράνσις Κέπελ είχε πει ότι «Η εκπαίδευση είναι υπερβολικά σημαντική, ώστε να την αφήσουμε αποκλειστικά στους εκπαιδευτικούς». Ο Αϊνστάιν είχε προχωρήσει περισσότερο λέγοντας πως «Είναι θαύμα που η φαντασία των μαθητών επιβιώνει από τα κλισέ της επίσημης εκπαίδευσης». Μάλλον δεν είχε άδικο. Όπως μπορεί να καταλάβει εύκολα ο οποιοσδήποτε, η εκπαίδευση τελικά, άρα και η τεκμηριωμένη άποψη είναι ο φόβος και ο τρόμος των εκάστοτε κυβερνώντων, οι οποίοι απορούν, όπως είχε πει ο Δρ. Χαϊμ Γκίνο, γιατί «Περιμένουμε από τους δασκάλους να φτάσουν ανεπίτευκτους στόχους με ανεπαρκή εργαλεία. Το θαύμα όμως είναι ότι μερικές φορές καταφέρνουν αυτό το αδύνατο εγχείρημα!».
Ο κάθε Έλληνας εκπαιδευτικός δεν έχασε καμία μάχη και κανένα πόλεμο. Ίσα-ίσα που ουσιαστικά χρόνια τώρα κερδίζει τον πόλεμο, όσο κατευθυνόμενα ύπουλος και να είναι. Και οι πέτρες πλέον ξέρουν, πως η παιδεία στη χώρα μας έχει πιάσει πάτο, και την ευθύνη τη φέρουν αυτοί που έκαναν και εφάρμοσαν τα νομοσχέδια κόλαφο για την παιδεία, τα τελευταία 40 χρόνια. Οι ινδιάνοι στην Αμερική λένε: «μην κατακρίνεις ποτέ έναν άνθρωπο προτού περπατήσεις κι εσύ ένα μίλι μέσα στα δικά του παπούτσια…» όσοι βγάζουν χολή για τους εκπαιδευτικούς προφανώς δεν έχουν περπατήσει όχι μίλι, αλλά ούτε χιλιοστό με τα παπούτσια των εκπαιδευτικών. Θα περίμενε κάποιος να γίνει το φυσιολογικό και να επαναστατήσουν μαζί με τους καθηγητές, οι γονείς με τους μαθητές. Να φωνάξουν για καλύτερα σχολεία, για σοβαρά συγγράμματα, για σοβαρές σπουδές, για σίγουρη προγραμματισμένη δουλειά και όχι αιμορραγικό ξενιτεμό. Αλλά τι κάθομαι και σκέπτομαι κι εγώ ο εκπαιδευτάκος ε; αφού επανάσταση στην Ελλάδα μπορεί να γίνει, μόνο αν κάποια στιγμή ο φραπές και ο φρέντο φτάσουν στα 10 ευρώ.
Ότι και να κάνουν κάποιοι όμως, θα πρέπει να ξέρουν πως μερικοί άνθρωποι είναι φτιαγμένοι σαν τον βράχο. Όσο και να τους πληγώσεις, θα είναι πάντα εκεί! Όπως είναι οι καθηγητές πάντα εκεί για το μαθητή, και όχι για τα μικροκομματικά συμφέροντα των πολιτικών, που το λειτούργημά τους το έχουν κάνει επάγγελμα. Μερικοί άλλοι πάλι είναι σαν την άμμο. Ότι και να κτίσουν γύρω τους είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει, όπως κάνουν οι κυβερνήσεις στην παιδεία χρόνια τώρα, γιατί απλά αυτά που κάνουν, δεν έχουν απολύτως καμία λογική, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Η λογική τους πάντα είναι: ας φτιάξουμε αυτό το νομοσχέδιο, για να σώσουμε την παιδεία, ενώ τη διαλύουν, για να μπορέσουν στη συνέχεια να φτιάξουν νέο νομοσχέδιο να την ξανασώσουν, διαλύοντος την ακόμη περισσότερο, για να την ξαναδημιουργήσουν αποτελειώνοντας την!
Τι κι αν με επιστράτευσαν όπως άλλες 88 χιλιάδες συναδέλφους μου. Ευτυχώς ακόμα δεν είναι παράνομο ούτε να φωνάζω, ούτε να σκέπτομαι. Θα τα κάνω και τα δυο ώσπου να τα απαγορέψουν κι αυτά, με την ελπίδα πως θα μάθω τους μαθητές μου και τους γονείς τους, να φωνάζουν και να απαιτούν, για να γίνει επιτέλους κάτι καλύτερο στην παιδεία, που από την εποχή του 114 το 1963 περιμένει εκείνο το περιβόητο 15%, ενώ μόλις και μετά βίας έχει πλησιάσει, στην καλύτερη της στιγμή, το 3% του προϋπολογισμού.