Το δημόσιο βήμα έχει μεγάλη δύναμη και πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ και υπευθυνότητα. Ελάχιστοι, και μάλλον όχι καλόπιστοι θα μπορούσαν να μου καταλογίσουν ότι έχω απασχολήσει, στην εδώ και δεκαετίες ακαδημαϊκή, επαγγελματική και διοικητική πορεία μου, την πανεπιστημιακή και φοιτητική κοινότητα με κοινότυπες διαπιστώσεις. Ειδικά, όταν αυτές αφορούν στην πολυεπίπεδη κρίση που βιώνει η χώρα μας. Άλλωστε, πιστεύω, ότι το παράδειγμα ζωής του καθενός από εμάς αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα των αρχών, που ο ίδιος υπηρετεί και διδάσκει.
Την ίδια στιγμή όμως, πάρα το όποιο προσωπικό κόστος, δεν υπάρχει
χώρος για σιωπή μπροστά σε γεγονότα και εξελίξεις, θλιβερές για την
προοπτική και το μέλλον ενός Ιδρύματος, που ταυτίστηκε με τη φωτεινή και
ελπιδοφόρο πλευρά της ελληνικής πραγματικότητας των τελευταίων
δεκαετιών. Και δεν μπορώ να σιωπήσω μπροστά στην αγωνία άξιων ανθρώπων,
συνεργατών, συμπορευτών μας, που βοήθησαν στην ανοικοδόμηση του
Ιδρύματος αυτού και στη διατήρηση της διακεκριμένης θέσης του.
Η προωθούμενη αποψίλωση των διοικητικών δομών του Πανεπιστημίου
Κρήτης, με την αυθαίρετη τοποθέτηση σε διαθεσιμότητα έμπειρων και ικανών
διοικητικών στελεχών του από όλες τις ειδικότητες και με διαφορετικά
επαγγελματικά και εκπαιδευτικά προφίλ, αποτελεί τη συνέχεια μιας
διαδικασίας συρρίκνωσης και απαξίωσης του δημόσιου Πανεπιστημίου που
γεμάτοι πάθος και αφοσίωση πολλοί υπηρετήσαμε. Αλλά το Πανεπιστήμιο
είναι ταυτόχρονα μια κοινότητα, μια ιδέα, ένας στόχος και ένα όραμα. Δεν
διαιρείται με ισοπεδωτικές γενικεύσεις σε κατηγορίες και ομάδες
χρήσιμων και μη, απαραίτητων και μη. Δεν διακρίνεται άλλωστε από την
ίδια την κοινωνία στην οποία λογοδοτεί και στην οποία δίνει ελπίδα μέσα
από την εξωστρεφή πολιτική του και τις επιτυχίες του.
Έχοντας καταθέσει με συνέπεια αυτές τις ιδέες σε όλη την ακαδημαϊκή
μου διαδρομή, δεν διστάζω να διαπιστώσω ότι η σημερινή θεσμική
εκπροσώπηση του Πανεπιστημίου Κρήτης είναι ελλιποβαρής και – εκ του
αποτελέσματος κρίνοντας – χαμηλών προσδοκιών.
Και αν σε αυτό προστεθεί η αφαίρεση της διαπραγματευτικής δεινότητας
των πρυτανικών αρχών μετά από τις τελευταίες δικαστικές – ποινικές
εξελίξεις, πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει ελπίδα ανάσχεσης των αρνητικών
εξελίξεων που δρομολογούνται. Το τεκμήριο της αθωότητας, που πρέπει να
γίνεται απολύτως σεβαστό σε κάθε ποινική υπόθεση, ισχύει προφανώς και
εδώ. Αλλά μια διοίκηση του Πανεπιστημίου υπό καθεστώς ομηρίας είναι εκ
των πραγμάτων αδύνατο να εκπροσωπήσει δυναμικά και με κύρος ένα από τα
κορυφαία ακαδημαϊκά ιδρύματα της χώρας. Ούτε αποτελεί λύση το κλειστό
Πανεπιστήμιο σε μια περίοδο που οι φοιτητές και οι οικογένειές τους
δοκιμάζονται. Η λύση βρίσκεται στη συνεχή διαπραγμάτευση, την προβολή
και την αποτελεσματική πίεση της διοίκησης του ιδρύματος προς το αρμόδιο
υπουργείο και τη δημοσιότητα, παράλληλα με την αξιοποίηση κάθε νομικής
δυνατότητας.
χώρος για σιωπή μπροστά σε γεγονότα και εξελίξεις, θλιβερές για την
προοπτική και το μέλλον ενός Ιδρύματος, που ταυτίστηκε με τη φωτεινή και
ελπιδοφόρο πλευρά της ελληνικής πραγματικότητας των τελευταίων
δεκαετιών. Και δεν μπορώ να σιωπήσω μπροστά στην αγωνία άξιων ανθρώπων,
συνεργατών, συμπορευτών μας, που βοήθησαν στην ανοικοδόμηση του
Ιδρύματος αυτού και στη διατήρηση της διακεκριμένης θέσης του.
Η προωθούμενη αποψίλωση των διοικητικών δομών του Πανεπιστημίου
Κρήτης, με την αυθαίρετη τοποθέτηση σε διαθεσιμότητα έμπειρων και ικανών
διοικητικών στελεχών του από όλες τις ειδικότητες και με διαφορετικά
επαγγελματικά και εκπαιδευτικά προφίλ, αποτελεί τη συνέχεια μιας
διαδικασίας συρρίκνωσης και απαξίωσης του δημόσιου Πανεπιστημίου που
γεμάτοι πάθος και αφοσίωση πολλοί υπηρετήσαμε. Αλλά το Πανεπιστήμιο
είναι ταυτόχρονα μια κοινότητα, μια ιδέα, ένας στόχος και ένα όραμα. Δεν
διαιρείται με ισοπεδωτικές γενικεύσεις σε κατηγορίες και ομάδες
χρήσιμων και μη, απαραίτητων και μη. Δεν διακρίνεται άλλωστε από την
ίδια την κοινωνία στην οποία λογοδοτεί και στην οποία δίνει ελπίδα μέσα
από την εξωστρεφή πολιτική του και τις επιτυχίες του.
Έχοντας καταθέσει με συνέπεια αυτές τις ιδέες σε όλη την ακαδημαϊκή
μου διαδρομή, δεν διστάζω να διαπιστώσω ότι η σημερινή θεσμική
εκπροσώπηση του Πανεπιστημίου Κρήτης είναι ελλιποβαρής και – εκ του
αποτελέσματος κρίνοντας – χαμηλών προσδοκιών.
Και αν σε αυτό προστεθεί η αφαίρεση της διαπραγματευτικής δεινότητας
των πρυτανικών αρχών μετά από τις τελευταίες δικαστικές – ποινικές
εξελίξεις, πολύ φοβάμαι ότι δεν υπάρχει ελπίδα ανάσχεσης των αρνητικών
εξελίξεων που δρομολογούνται. Το τεκμήριο της αθωότητας, που πρέπει να
γίνεται απολύτως σεβαστό σε κάθε ποινική υπόθεση, ισχύει προφανώς και
εδώ. Αλλά μια διοίκηση του Πανεπιστημίου υπό καθεστώς ομηρίας είναι εκ
των πραγμάτων αδύνατο να εκπροσωπήσει δυναμικά και με κύρος ένα από τα
κορυφαία ακαδημαϊκά ιδρύματα της χώρας. Ούτε αποτελεί λύση το κλειστό
Πανεπιστήμιο σε μια περίοδο που οι φοιτητές και οι οικογένειές τους
δοκιμάζονται. Η λύση βρίσκεται στη συνεχή διαπραγμάτευση, την προβολή
και την αποτελεσματική πίεση της διοίκησης του ιδρύματος προς το αρμόδιο
υπουργείο και τη δημοσιότητα, παράλληλα με την αξιοποίηση κάθε νομικής
δυνατότητας.
Το εκκρεμές που ταλαντεύεται
μεταξύ της αποστολής στοιχείων από το Πανεπιστήμιο μέσα στο καλοκαίρι
μέχρι και το κλείσιμο του Πανεπιστημίου στην αρχή του εξαμήνου δεν
προσφέρει τίποτε ουσιαστικό, πέρα από εντυπώσεις που, με τη σειρά τους,
οδηγούν σε νέα αδιέξοδα.
μεταξύ της αποστολής στοιχείων από το Πανεπιστήμιο μέσα στο καλοκαίρι
μέχρι και το κλείσιμο του Πανεπιστημίου στην αρχή του εξαμήνου δεν
προσφέρει τίποτε ουσιαστικό, πέρα από εντυπώσεις που, με τη σειρά τους,
οδηγούν σε νέα αδιέξοδα.
Για να αποφύγουμε
τα χειρότερα, ο καθένας μας οφείλει να υπερβεί τον εαυτό του και να
αναλάβει τις ευθύνες του, με πρώτους αυτούς που θεσμικά διαχειρίζονται
την παρούσα κρίση.
τα χειρότερα, ο καθένας μας οφείλει να υπερβεί τον εαυτό του και να
αναλάβει τις ευθύνες του, με πρώτους αυτούς που θεσμικά διαχειρίζονται
την παρούσα κρίση.
*Ο Οδυσσέας Ζώρας είναι καθηγητής στην Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Κρήτης
