Στις ημέρες που πέρασαν το θέατρο και οι καλλιτεχνικές παρεμβάσεις είχαν την τιμητική τους, τόσο στον δρόμο όσο και στο κοινοβούλιο. Πρωταγωνιστές στο θέατρο του δρόμου μια ομάδα νεαρών κοριτσιών, που παρέλασε με «ανόητο βηματισμό», παραπέμποντας στους Monty Python, ενώ στη συνέχεια υποστήριξε το δρώμενο γράφοντας στην Εφημερίδα των Συντακτών: «Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. Ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά. Τι κοινό μπορεί να ‘χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία;». Η θεατρική παρέμβαση των νεαρών κοριτσιών μας θύμωσε, ψυχαγώγησε, προβλημάτισε, μας έκανε να διατυπώσουμε πλήθος σκέψεων και επιχειρημάτων (άλλοτε με ευγένεια, άλλοτε όχι), μας έκανε να ανατρέξουμε σε εγχειρίδια ψυχολογίας, να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε ή συμφωνήσουμε. Υποθέτω ότι θα οδηγήσει και σε μια αυστηρότερη εγκύκλιο για την «περιφρούρηση» των μαθητικών παρελάσεων στο μέλλον.
Παράλληλα, τον ίδιο καιρό στο εθνικό μας κοινοβούλιο εξελίσσεται μια διαφορετική παράσταση με πρωταγωνιστές τους κυρίους Τζανακόπουλο και Πολάκη. Οι δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την εξαίρεσή τους από την προανακριτική επιτροπή της βουλής, για την υπόθεση Novartis, εξαντλούν τον βουλευτικό τους χρόνο σε μονολόγους. Αναρωτιέται ο κ. Πολάκης, γνωστός για τις επιδόσεις του στην επαναστατική γυμναστική και τις ακροβασίες, το τσίρκο άλλωστε έχει επηρεάσει με πολλούς τρόπους την τέχνη, «Τι θα κάνουν; Θα φέρουν τη φρουρά και δεν θα μας επιτρέψουν να μπούμε στη συνεδρίαση; Θα είμαστε μέσα και το τι θα κάνουν αυτοί είναι δικό τους πρόβλημα. Εμείς δηλώνουμε ότι δεν αποχωρούμε γιατί δεν τους αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να αποφασίζουν». Το μήνυμα Πολάκη είναι σαφές. Δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα στην πλειοψηφία να αποφασίζει. Οι νόμοι και οι κανονισμοί δεν είναι για όλους, καθώς κάποιοι, όταν δε βολεύονται, φαίνεται να είναι πάνω από όλα αυτά, λόγω «ηθικού πλεονεκτήματος», να υποθέσω.
Οι θεατρινισμοί των κυρίων Πολάκη και Τζανακόπουλου εξυπηρετούν απόλυτα τον σκοπό τους. Εξαντλούν τον δημόσιο διάλογο γύρω από το ποιος νομιμοποιείται να συμμετέχει στην προανακριτική επιτροπή και όχι στην ουσία, που αφορά στο αν κάποιοι πολιτικοί προσπάθησαν να χειραγωγήσουν τη δικαιοσύνη, με στόχο το διασυρμό πολιτικών τους αντιπάλων. Από την άλλη, τα κορίτσια της παρέλασης διάλεξαν τον «ανόητο βηματισμό» για να στείλουν αντισυστημικό, αντιμιλιταριστικό μήνυμα, αλλά είδαν τη δημόσια συζήτηση να περιορίζεται, κυρίως, στο τι έκαναν, όχι στο γιατί το έκαναν! Υποθέτω ότι δεν ήταν τέτοια η πρόθεσή τους. Συμβαίνει όμως και αυτό όταν το μέσο ανταγωνίζεται σε «φαντασμαγορικότητα» το ίδιο το μήνυμα. Επίσης, όταν η «παράσταση» δεν βασίζεται σε συναινετικές αποφάσεις ανάμεσα σε αυτούς ή αυτές που την παρακολουθούν και αυτές ή αυτούς που την παρουσιάζουν. Δηλαδή, όταν σε μια καλλιτεχνική παρέμβαση για την ελευθερία απουσιάζει η ελεύθερη βούληση των θεατών.
Σε επίπεδο συμβολισμού πάντως, θα ήταν καλύτερο κατά τη γνώμη μου, η ομάδα να κρατούσε τη σημαία μεσίστια!
