Μια συζήτηση με συνανθρώπους μας στις μέρες μας εύκολα και αβίαστα θα μας οδηγήσει στο συμπέρασμα οι άνθρωποι σε μια κοινωνία παγκοσμιοποίησης, τη συγκαιρινή μας, θεωρούν πιο εύκολο και ανέξοδο να κρίνουν εκ του (ό,τι αυτοί λογαριάζουν ως) ασφαλούς, έχοντας αποχωρήσει από την ενεργό συμμετοχή στα κοινά και παραδώσει ή εκχωρήσει τα δικαιώματά τους σε άλλους να τα διαχειρίζονται. Κι αυτό συμβαίνει πολύ συχνά, επειδή, κατά τη γνώμη τους, η προσωπική τους συμμετοχή προϋποθέτει και απαιτεί σημαντική και έλλογη και ψυχική προσπάθεια, που δεν είναι διατεθειμένοι να καταβάλλουν.
Ο σύγχρονος τρόπος φυγής/ αποχώρησης των πολιτών από τα κοινά, όμως, καταργεί την ειλικρινή σχέση, τον άδολο διάλογο, την ψυχοσώστρα αντιπαράθεση και την κοινωφελή σύγκρουση και διαμορφώνει αλλοτριωμένες σχέσεις και σχέσεις εξάρτησης των πιο αδύναμων κοινωνικοοικονομικά και πολιτικά από τους θεωρούμενους δυνατούς.
Έτσι, αν και η φτώχεια και η απαιδευσιά δεν είναι φυσικά ανεξήγητα φαινόμενα, αλλά ξέρουμε όλοι τις αιτίες τους, καθώς τις ανταμώνουμε παγκόσμια και καθημερινά, δεν κάνουμε τίποτα να τις αποτρέψουμε και καταλήγουν να αποτελούν και σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα και προσβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και το πιο εξοργιστικό, όπως μού έλεγε ένα φιλικό πρόσωπο τις προάλλες, είναι ότι, επειδή η κοινωνία μας εξαρτάται από τους πολιτικά δυνατούς, όλα δείχνουν ότι υπάρχουν τα μέσα για να εξαλειφθούν αλλά όχι ο διάλογος και η πολιτική βούληση που θα οδηγήσουν στο επιθυμητό μας αποτέλεσμα…
Ταυτόχρονα, όλοι ακούμε για τις δυσίατες και τις θανατηφόρες αρρώστιες που μαστίζουν όλο τον κόσμο. Δυστυχώς, όμως, τα ιατρικά μηχανήματα, μερικά από τα οποία κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, συχνά δεν είναι διαθέσιμα στις αναπτυσσόμενες χώρες, σύμφωνα με στοιχεία που είχε δημοσιοποιήσει πριν λίγα χρόνια ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, επισημαίνοντας, συνάμα, το πόσο άδικη και απάνθρωπη είναι η κατάσταση αυτή.
Και, τέλος, αφού τα παιδιά, τα βλαστάρια της ζωής μας, είναι, όπως βλέπω και φρονώ, αυτά τα μέλη του κοινωνικού συνόλου που πλήττονται περισσότερο και πιο φανερά από την υπόλοιπη κοινωνία από την φτώχεια, τις αρρώστιες και την απαιδευσιά, ας ξυπνήσουμε εμείς επιτέλους οι «μεγάλοι», ας πάψουμε να στρουθοκαμηλίζουμε και να εθελοτυφλούμε μπροστά στα υπαρκτά προβλήματα που εμείς οι ίδιοι και τα γεννάμε στις παιδικές ψυχές και φταίμε που χρονίζουν άλυτα. Και όλοι μαζί, παρόντες και όχι αποχωρώντας ή φυγομαχώντας, ας προστατέψουμε το αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα των παιδιών στο σήμερα και στο αύριο, στην υγεία και στη ζωή με αξιοπρέπεια, στην αγάπη και στην ελπίδα…
* Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι φιλόλογος
