Έτυχε την ώρα που χάζευα στην τηλεόραση να τα «χώνει» η Χρυσούλα Διαβάτη στους αλεξιπτωτιστές της υποκριτικής που έτυχαν και βραβείου. Και μάλιστα όχι τυχαίου. Δεν ήταν τιμητική πλακέτα από κάποιο σύλλογο, αλλά από θεσμό με βαρύγδουπο όνομα που διέπρεψε στο θέατρο.
Ομολογώ ότι συμμερίστηκα την οργή της. Γιατί από κάτι τέτοιες ανοχές καταντήσαμε χώρα που δίδαξε λαούς πολιτισμό κι είναι σήμερα το συγκεκριμένο υπουργείο της άνευ χαρτοφυλακίου.
Είναι και στο χώρο μας της δημοσιογραφίας, σύνηθες το φαινόμενο. Είτε γιατί το θέλησε ο τάδε παράγων, είτε γιατί λείπουνε πόδια για τρέξιμο στα δημοσιογραφικά γραφεία, είχαμε κι εμείς κατά διαστήματα, τους «αλεξιπτωτιστές» μας. Και τους ανεχόμαστε επειδή ξέραμε καλά πως μόνο όποιος αντέχει μένει στο χώρο. Και ο χρόνος μας δικαίωσε.
Στο θέατρο όμως και στην τηλεόραση επειδή πρυτανεύει το «φάτε μάτια ψάρια», μόνο κάτι «πεταχτά» χαριτωμένα πλάσματα έχουν γίνει είδωλα τα τελευταία χρόνια. Ακριβώς επειδή οι μακιγιέρ και οι ταλαντούχοι ηλεκτρονικοί υποστηρικτές κάνουν θαύματα. Αυτά όμως δημιούργησαν ένα υστερικό νεανικό κοινό και μας έμεινε το είδος να βοηθά στη λησμοσύνη της ποιότητας.
Ήρθε όμως η Διαβάτη να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, έστω κι αν κατάντησε σώου κι αυτή η υγιής αντίδραση.
Χωρίς διάθεση να κάνουμε το συνήγορο του διαβόλου οφείλουμε να παραδεχτούμε, ότι υπάρχουν κρυφά ταλέντα στους ερασιτέχνες ηθοποιούς που παραγκωνίζουν κι έναν επαγγελματία. Η εξαίρεση αυτή όμως δεν σημαίνει ότι παράγουν πολιτισμό όλοι αυτοί οι διάττοντες αστέρες που γνωρίζουμε μόνο από τα σίριαλ που παίζουν και όχι σαν όνομα, σαν προσωπικότητα. Κάτι τέτοια δημιούργησαν το φανατικό κοινό τουρκικών παραγωγών στις οποίες και ο κομπάρσος έχει τελειώσει τουλάχιστον μια θεατρική σχολή. Και για να φτάσουμε στο ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ. Όσο δεν αντιδρούμε με τις φτήνιες, που απλά πουλάνε σε άκουσμα και θέαμα, όσο παραδεχόμαστε μια κατάντια που απλώς γεμίζει ταμεία, κινδυνεύει άμεσα η πολιτιστική μας ταυτότητα. Ό,τι απόμεινε από αυτή δηλαδή…
Και δεν μας φταίει η κρίση όταν η φτώχια σε ποιότητα και θέαμα δεν πάει παρακάτω. Οφείλουμε να βάλουμε φρένο στον πολιτιστικό μας κατήφορο που -ελλείψει σωστού μέτρου σύγκρισης- έχει ήδη παρασύρει επικίνδυνα τα παιδιά μας, αν κρίνουμε από τις διάφορες επιλογές στο Facebook και τα «ινδάλματά» τους.
