Όπως ήταν αναμενόμενο μετά την απόφαση του Eurogroup της 21ης Ιουνίου 2018 για την τύχη του ελληνικού χρέους άρχισαν οι αναλύσεις. Πανηγυρισμοί από τη μια μεριά, συγκρατημένη αισιοδοξία από την άλλη.
Είναι αλήθεια ότι για τους περισσότερους είναι δυσνόητη η διαφορά μεταξύ αναδιάρθρωσης* και ρύθμισης** ενός χρέους και κατ΄ επέκταση η βιωσιμότητά του ανάλογα με την επιλογή.
Ως «κοινός θνητός» θα καταθέσω την άποψη μου ολίγον παραβολικά, ολίγον οικονομικά… όχι κουστουμαρισμένος με γραβάτα αλλά με την ένδυση του δρομέα αντοχής μεγάλων αποστάσεων γιατί αυτό απαιτεί η απόφαση του Eurogroup της 21ης Ιουνίου 2018 για το ελληνικό χρέος.
Μια απόφαση που πάρθηκε μετά από μαραθώνια συνεδρίαση. Ξεκίνησε απόγεμα και τελείωσε ξημερώματα της επόμενης μέρας, με παζάρι ΜΟΝΟ το χρόνο επιμήκυνσης, μιας προαποφασισμένης γερμανικής ρύθμισης, του ελληνικού χρέους. Ένα παζάρι μεταξύ της Γερμανικής μέγγενης και του Γαλλικού κλειδιού… με παρατηρητή-φερόμενο «σκληρό διαπραγματευτή»- τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.
Μια απόφαση, επιτομή της χρυσής τομής στην πολιτική, όπου όλα είναι βιώσιμα ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ, με την ελληνική πλευρά να έχει γεμίσει με «ματωμένα» δις ευρώ το μαξιλάρι-ασπίδα έναντι των κυκλοθυμικών «αγορών», το ΔΝΤ να νομιμοποιείται να συντάξει έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους ορισμένου χρόνου μέχρι το 2033 – διαβατήριο για έξοδο μας στις «αγορές» – και τέλος η ΕΕ να φαίνεται ότι έχει τηρήσει το λόγο της, για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους, απαλλασσόμενη από νέα δανεικά… μέχρι το 2033.
Αυτή η «ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΗ» απόφαση θα ήταν μια καλή απόφαση ΕΑΝ στην 10ετή περίοδο χάριτος είχαμε τη δυνατότητα με τα βαρίδια του 3ου μνημονίου να απογειωθούμε αναπτυξιακά κι όχι να συνεχίσουμε να τροχοδρομούμε.
Κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο βαρίδι τόσο από οικονομική άποψη όσο και από ψυχολογική είναι το ΜΗ βιώσιμο χρέος μας. Δυστυχώς η πρόσφατη απόφαση δεν το καθιστά βιώσιμο, κίνητρο για μια νέα προσπάθεια υγιούς ανάπτυξης χωρίς παρατεταμένη κοινωνική εξαθλίωση. Το καθιστά τεχνητά διαχειρίσιμο, περιμένοντας από εμάς να αλλάξουμε το μύθο του Σίσυφου!.
Παραβολικά πιστεύω, λόγω του ΜΗ βιώσιμου χρέους, ότι είμαστε εν δυνάμει ισοβίτες σε συνθήκες αγροτικών φυλακών της Ε.Ε. Η δε πρόσφατη απόφαση του Eurogroup θυμίζει νόμιμη χορηγούμενη άδεια εξόδου ισοβίτη, οι δε επιβαλλόμενες τριμηνιαίες εκθέσεις των δανειστών αντιστοιχούν με τις τακτικές παρουσίες του ισοβίτη στο ΑΤ της περιοχής.
Τα ερωτήματα, που τίθενται, είναι. Πρέπει να συνεχίσουμε να «εκβιάζουμε» με τεκμηριωμένα οικονομικά επιχειρήματα για απονομή χάρης (αναδιάρθρωσης του χρέους);
Μήπως θα πρέπει να νομοθετήσουμε μονομερώς ένα ΔΙΚΟ μας ρεαλιστικό πρόγραμμα άμεσων αναπτυξιακών ενεργειών (βλ 7 τομές του ΜέΡΑ 25) ώστε από εν δυνάμει ισοβίτες να γίνουμε ελεύθεροι ευρωζωνίτες;
Νομίζω ναι, το χρωστάμε στα εγγόνια μας, έχοντας ήδη καταστρέψει το μέλλον των περισσότερων παιδιών μας, εν Ελλάδι.
Εάν πάλι η σημερινή γερμανο-κατευθυνόμενη ευρωπαϊκή ένωση συνεχίσει να επιβάλλει την πολιτική ότι «τα χρήματα κάνουν τον άνθρωπο κι όχι ο άνθρωπος τα χρήματα» η απόδραση από την ένωση, προϊόντος του χρόνου, δε θα φαίνεται καταστροφική αλλά λυτρωτική!
Υ.Γ.
* Αναδιάρθρωση σημαίνει αλλαγή των όρων ενός δανείου προς όφελος του οφειλέτη κι αυτό μπορεί να γίνει είτε με μείωση των επιτοκίων ή/και με διαγραφή μέρους του χρέους.
** Ρύθμιση είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής χωρίς μείωση του επιτοκίου. Σε αυτήν την περίπτωση μειώνονται οι δόσεις (το ποσό της κάθε δόσης) αλλά αυξάνονται οι τόκοι κι άρα το συνολικό χρέος της Χώρας.
* Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η ειρωνεία της ιστορίας
