Μια παροιμία με πολλά αντί
Λέγει ο λαός μας ένα απόφθεγμα που από μικρός το άκουγα «Ο Θεός και ο γείτονας», δηλαδή ο γείτονας είναι όπως ο Θεός κατά τον τρόπο του λέγειν που θα σου βρεθεί σε δύσκολες στιγμές και αυτόν πρέπει να φωνάξεις σε κάθε ανάγκη σου.
Θυμάμαι τις παλιές γυναίκες που πριν πάνε να μεταλάβουν ζητούσαν συγχώρεση από τις γειτόνισσες. Δηλαδή ζητούσαν συγνώμη για κάθε μικρό κακό που είχαν κάνει στη γειτόνισσα.
«Ο Θεός και ο γείτονας σε αρρώστια, θάνατο, ανάγκη βοηθείας ο γείτονας».
Έλεγε όμως ο λαός μας και τη φράση «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια», που όπως καταλαβαίνει ο καθένας επειδή στο χωριό με τα λίγα σπίτια όλοι οι κάτοικοι είναι γείτονες και συνεπώς έχουν προστριβές και μίση που γεννιούνται από τη συχνή σχέση των κατοίκων και τα συμφέροντά τους που συγκρούονται.
Κτηματικές διαφορές και όχι μόνο χωρίζουν τους γείτονες και τους συγγενείς και συγκρούονται ή εχθρεύει ο ένας τον άλλο. Είναι γνωστό αυτό πάλι που λεγόταν αν σου ‘βγαλε κάποιος το «μάτι πιο βαθειά» αυτός είναι συγγενής. Άποψη που επίσης αντιφάσκει με τη φράση «Ο Θεός και ο γείτονας».
Ακόμα αγαπητοί φίλοι είναι γνωστή η φράση «αλάργα αλάργα να αγαπιόμαστε», που επίσης αντιφάσκει με το «Θεός και ο γείτονας». Και τέλος κάτι για το οποίο δεν χωράει καμία αντίρρηση ότι το «Θεός και ο γείτονας» δεν είναι και τόσο αληθοφανές.
Γιατί; Μα γιατί όλοι οι πόλεμοι οι έχθρες και οι συγκρούσεις που είναι και πολύ αιματηροί, μεταξύ όμορων χωρών συμβαίνουν.
Ποιος Θεός και ποιος γείτονας λοιπόν;