Υποθέσεις και ίσως…
Παρακολουθώ τη μεταξύ της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης διαμάχη σχετικά με τα προβλήματα που έχει, της «Ευρωπαϊκής» και του Διεθνούς Νομισματικού η επιβληθείσα πολιτική στην Ελλάδα, που κρίνεται ως λανθασμένη και από πηγές των δανειστών μας, αλλά παρ’ όλα αυτά επιμένουν να μην διαπραγματεύονται την επιδιόρθωσή της.
Η Κυβέρνηση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ των εναπομεινάντων δηλαδή κομμάτων, από την παλιά τους αίγλη και επιρροή. Φυσικά και ότι έχει σχέση με αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα και μέτρα κατά της ασφάλισης των εργαζομένων, μου είναι άκρως αντιπαθητικά, με όποια επιχειρήματα λογικοφανή και αν υποστηρίζονται από την κυβέρνηση και την Τρόικα.
Γιατί και η οικονομική κρίση που είναι διεθνής και η όποια υποτίθεται ευθύνη των πολιτικών της Ελλάδος, που κυβέρνησαν προ της κρίσης δεν συνιστούν και ευθύνη των θιγομένων τάξεων και των δικαιωμάτων τους.
Η ευθύνη βρίσκεται κατ’ αρχήν στην ουσία αυτή καθ’ αυτή του καπιταλιστικού συστήματος, του οποίου η κρίση είναι περιοδικό φαινόμενο, όπως και ο πόλεμος και από σπόντα και στην ελληνική υπόσταση του συστήματος και των συνισταμένων των πολιτικών κομμάτων και τάξεων.
Καλά όλα αυτά θα μου πείτε αλλά πώς μπορεί κανείς, να πιστεύει πως μια αριστερή παράταξη που πιθανόν θα έρθει στην εξουσία κατά τις επόμενες εκλογές τις οποίες ζητεί επιμόνως, ότι ερχόμενη στα πράγματα θα μπορέσει χωρίς ποιοτική αλλαγή του συστήματος ν’ αλλάξει τα πράγματα, θα ήταν αφελής κανείς να πιστεύει σε κάτι τέτοιο.
Βέβαια αν φανεί συνεπής σε όσα ως τώρα έχει διακηρύξει η υποψήφια αριστερά μπορεί να βελτιώσει υπέρ των λαϊκών τάξεων, των εργαζομένων και των νέων μας. Πάντα όμως όλα αυτά στα πλαίσια των δυνατοτήτων και της σύμφωνης έστω αναγκαστικά γνώμης των υπερεξουσιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος πιεζόμενων από τις εξελίξεις.
Ως πιο βαθμό θα ενδώσουν οι δανειστές μας στις απαιτήσεις της σημερινής αντιπολίτευσης και αυριανής κυβέρνησης και ως πιο βαθμό οι απαιτήσεις αυτές θα στηρίζονται σε ικανές πιέσεις και μετεκλογικά είναι κάτι που θα το διαπιστώσουμε εν καιρώ ή θα μείνουμε στην ελπίδα που όπως λέγανε παλιότερα πεθαίνει τελευταία…
