Ανησυχίες και ελπίδες
Υπάρχει νομίζω μια μύχια ανησυχία στους πολίτες, που στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν τον Συνασπισμό της Αριστεράς.
Η ανησυχία συνίσταται στη δυνατότητα από την κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που την προκαλεί η συνειδητοποίηση της οικονομικής αδυναμίας, που χωρίς τη βοήθεια των «θεσμών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Δ.Ν.Τ., η χώρα μας δεν μπορεί να ξεπεράσει την αδυναμία της να χρηματοδοτήσει το πρόγραμμά της.
Αυτό σιγά-σιγά γίνεται ορατό εκτός των άλλων και από τις επαφές του πρωθυπουργού και των άλλων στελεχών με τους ξένους, που κάνουν κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Δ.Ν.Τ.
Οι πολίτες λίγο πολύ γνωρίζουν ότι η εξάρτησή μας από τους δανειστές μας είναι αποφασιστική και ανησυχούν, για τη δυνατότητα της κυβέρνησης ν’ ανταποκριθεί στις προεκλογικές υποσχέσεις της.
Η κυβέρνηση μετά και τις τελευταίες επαφές του κ. Τσίπρα με την Γερμανίδα Καγκελάριο, έχει βάλει νερό στο κρασί της, όπως λέει κοινά ο λαός μας.
Δηλαδή κάνει γνωστό στους πολίτες και ειδικά σ’ αυτούς, που η λιτότητα έχει πλήξει αποφασιστικά, πως πρέπει να οπλιστούν με υπομονή, επειδή μέρος του προγράμματος της Θεσσαλονίκης θα γίνει πραγματικότητα με κάποια καθυστέρηση.
Όπως έχουν τα πράγματα άλλωστε διεθνώς σήμερα, δεν μπορεί κανείς να περιμένει προοδευτικές αντιλήψεις και φιλεργατικά μέτρα από τις κυβερνήσεις γενικά στον κόσμο.
Θα ήταν βέβαια παρήγορο μιας και η πολιτική της λιτότητας, που η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Δ.Ν.Τ. εφάρμοσε, κρίθηκε από τους ίδιους ως λανθασμένη επίσημα, αν άλλαζαν την πολιτική τους σε βάρος κυρίως των αδυνάτων, που κυριάρχησε αυτά τα χρόνια της κρίσης. Δε φαίνεται όμως κάτι τέτοιο και δυστυχώς επιμένουν στις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις των που πλήττουν κυρίως του εργαζόμενους και τις άλλες τάξεις των μικρομεσαίων στρωμάτων.
Φυσικά και ο αγώνας στη χώρα μας και στις άλλες κυρίως νότιες περιοχές της Ευρώπης, είναι η μόνη δυναμική διέξοδος, από τη λιτότητα και τα «προγράμματά τους».
Γι’ αυτό και πρέπει να εξαρθεί αυτός ο αγώνας.
