Μακάρι…
Σκέπτομαι τελευταία αν εμείς οι παλαιότεροι, τι παλιότεροι δηλαδή παμπάλαιοι, χωρίς να το καταλάβουμε γίναμε. Σκεπτόμουν λοιπόν αν πρέπει με τα κριτήρια ημών των παλαιότατων πλέον, να κρίνουμε τα σημερινά δεδομένα της χώρας μας και του κόσμου και να προσπαθούμε να τα επηρεάσουμε, να τα κρίνουμε και να προτείνουμε τα δέοντα σύμφωνα ίσως με τις πεπερασμένες ιδέες μας, που στην εποχή της νιότης μας ή της πιο ώριμης νιότης μας, είχαν γίνει ατμομηχανές των πράξεών μας και των αγώνων μας.
Και έτσι σκεπτόμενος είμαι επιφυλακτικός και στις συζητήσεις με νεώτερους προοδευτικούς πολίτες.
Σήμερα ούτε κατοχή έχουμε, ούτε διώξεις και εξορίες, ούτε βέβαια την ύπαρξη στα βόρεια σύνορά μας και πιο πάνω του λεγόμενου σοσιαλιστικού στρατοπέδου χωρών και την επιρροή τους στη διεθνή πολιτική και οικονομική κατάσταση.
Σήμερα οι χώρες βόρεια, ανατολικά και όλων των κατευθύνσεων του ορίζοντα, ακολουθούν το καπιταλιστικό σύστημα και διαφέρουν μόνο στα ιδιαίτερα γνωρίσματα, που η οικονομία τους και η γεωγραφική τους θέση καθορίζει.
Συνεπώς και τα κόμματα που έρχονται στην εξουσία, έστω και αν είναι προοδευτικά, αριστερά κατά κάποιο τρόπο, δεσμεύονται και πολιτεύονται μέσα στις απαιτήσεις του συστήματος και των ευρύτερων συμμαχιών, στις όποιες η κάθε χώρα ανήκει. Και η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και σ’ αυτούς τους συνασπισμούς κυριαρχούν η Γερμανία και οι ΗΠΑ, που με τη δύναμη και τη σχέση τους με το σύστημα του Δυτικού καπιταλισμού ποδηγετούν τις μικρότερες χώρες, όπως η δική μας. Και όπως ξέραμε στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά οι ΗΠΑ και η Γερμανία η μεταπολεμική και ενωμένη πλέον, έχουν το δικό τους βιολί και το παίζουν με την αξίωση να χορεύουμε στο σκοπό τους οι μικρότεροι, που όπως η χώρα μας είναι δανειοδίαιτη και εξαρτημένη από τα εμβάσματά τους.
Μακάρι να τα βγάλει πέρα η νέα κυβέρνηση και να εφαρμόσει το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Μακάρι…