Συμφωνία… τι να κάναμε;
Η συμφωνία έχει και δύσπεπτους όρους, όρους που θυμίζουν εκείνους για τους οποίους η Αριστερά αντιδρούσε όταν τέτοιοι όροι περιλαμβάνονταν στην προ των τελευταίων εκλογών και του δημοψηφίσματος πολιτική πραγματικότητα.
Αυτή η πραγματικότητα όσο και αν διαφέρει με τη μνημονιακή, κάπου τη θυμίζει. Φυσικά ο πρωθυπουργός έχοντας υπ’ όψιν του την ελληνική πραγματικότητα σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης παγκόσμια και τη θέση της Ελλάδος μέσα σ’ αυτή την κρίση, έκανε το παν προκειμένου να πετύχει αυτή τη συμφωνία που θα έφερνε στη χώρα και οικονομική ενίσχυση εκτός από τους όρους δέσμευσης.
Προσωπικά βλέπω τη συμφωνία του κ. Τσίπρα με τους εταίρους σαν μια ανάγκη εκ των πραγμάτων που ωφελεί τη χώρα.
Έτσι παρά τις όποιες επιφυλάξεις δημιουργούν οι όροι αυτής της συμφωνίας και τις δεσμεύεις, τελικά είναι μια διέξοδος και μια πηγή εσόδων που έχει ανάγκη η Ελλάδα.
Η θέση του κ. Βαρουφάκη που εκφράστηκε μετά τη συμφωνία για έξοδο από την Ενωμένη Ευρώπη και παράλληλο νόμισμα, μπορεί να ακούγεται δελεαστική στα αυτιά των οπαδών της Εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά έχει και πολλές υπόνοιες για την εξουθένωση της χώρας σε τελευταία ανάλυση υπό τις παρούσες παγκόσμιες συνθήκες οικονομικής κρίσης και των νέων συνθηκών της παγκόσμιας πολιτικής μετά την ήττα των δυνάμεων των αδέσμευτων χωρών και των χωρών σοσιαλιστικής οικονομίας και κοινωνίας.
Έτσι στην παρούσα δεινή κατάσταση και τον συσχετισμό δυνάμεων, η Ελλάδα η δανειοδίαιτη και δεσμευμένη με συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ δεν είναι εύκολο να ακολουθήσει ανεξάρτητη πολιτική ή πολιτική διαφορετικής δέσμευσης εκ των πραγμάτων.
Ας είμαστε ρεαλιστές λοιπόν και της νέας συμφωνίας εξ ανάγκης δέσμιοι, έστω και με όρους που θίγουν την εθνική μας ευαισθησία και ανεξαρτησία.
Όταν ζεις με δανεικά ως το λαιμό, κατά κάποιον τρόπο συμφωνίες σαν την τελευταία με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι εξ ανάγκης ανεκτές αν όχι και σωτήριες. Λυπάμαι που εξ ανάγκης βλέπω τη νέα συμφωνία ως επιτυχία του κ. Τσίπρα και της χώρας.
