Όλοι εμείς που έχουμε δημόσιο λόγο οφείλουμε τις κρίσιμες αυτές ώρες για το μέλλον της πατρίδας μας να πάρουμε ξεκάθαρη θέση… Δεν υπάρχουν «ναι μεν αλλά», ούτε η σιωπή αποτελεί ορθή επιλογή. Χωρίς φανατισμό, ψύχραιμα θα πρέπει να εκθέσουμε τις σκέψεις, τις ιδέες τα επιχειρήματά μας τόσο το πολιτικό προσωπικό της χώρας όσο και εμείς οι πολίτες. Το χειρότερο από όλα είναι ο διχασμός… Από τη Δευτέρα θα πρέπει όλοι μαζί να αγωνιστούμε για την ανάταση της χώρας ό,τι κι αν έχουμε ψηφίσει την προηγούμενη στο δημοψήφισμα, που καλό θα ήταν να είχαμε αποφύγει… Ας αποφύγουμε λοιπόν το οτιδήποτε θα μας φέρει αύριο σε δύσκολη θέση με τους φίλους, τους συναδέλφους, τους συγγενείς και ας περιοριστούμε σε ένα ήπιο διάλογο εκθέτοντας το όραμά μας για το μέλλον της χώρας με γνώμονα ποια χώρα θα παραδώσουμε στη νέα γενιά…
Για όσους δεν με γνωρίζουν γεννήθηκα το 1967 στο Ρέθυμνο (Αμάρι) μόλις επτά μήνες μετά την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Στις πρώτες παιδικές αναμνήσεις υπάρχει το «πουλί» της Χούντας πάνω από το γραφείο της Κοινότητας στην πλατεία του χωριού. Ακολουθεί η τραγωδία στην Κύπρο και η επιστράτευση… Θυμάμαι την αναχώρηση του πατέρα μου με στρατιωτικό Ρεο για τον Αλίκαμπο Χανίων… Στη μνήμη μου έρχεται η «επιδρομή» στο μπακάλικο του χωριού για αγορά τροφίμων μακράς διάρκειας…
Η επταετία κάποια στιγμή πέρασε… Το «πουλί» της Χούντας απομακρύνθηκε από τα σχολικά βιβλία. Το ίδιο και η απαίσια φωνή των δικτατόρων! Έμεναν όμως οι πληγές της δικτατορίας αλλά και εκείνες του εμφυλίου με τους χιλιάδες Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία, το Βέλγιο και όπου γης… Εκεί που αναζήτησαν ένα κομμάτι ψωμί ποτισμένο με πολλά δάκρυα και ιδρώτα! Έμειναν για χρόνια και τα εμβάσματα με τα οποία ζούσαν οι δικοί τους άνθρωποι στη μητρόπολη…
Η ομαλότητα σιγά σιγά επανήλθε και η Ελλάδα άνοιξε τα φτερά της στην Ευρωπαϊκή οικογένεια… Νέοι ορίζοντες ανοίχτηκαν στην οικονομία και η ασφάλεια και το κύρος της χώρας εδραιώθηκαν. Το θεωρούμε κεκτημένο και αδιανόητο να αμφισβητηθεί… Το πώς αξιοποιήσαμε τη συμμετοχή μας στην ΕΕ είναι μια συζήτηση που πρέπει κάποτε να γίνει σοβαρά… Το πώς αξιοποιήθηκε λ.χ. η συμμετοχή μας στα οικονομικά προγράμματα της ΕΕ με επιδοτήσεις που έγιναν ακριβά αυτοκίνητα και βίλες αντί να επενδυθούν σε καινοτόμες δράσεις ή το πώς χάθηκαν δισεκατομμύρια σε δημόσια έργα με υπερτιμολογήσεις ή μίζες… Μαύρο χρήμα, υποσχέσεις για αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, πελατειακό κράτος, ανυπαρξία παραγωγικού μοντέλου και όλα όσα έχουμε αναφέρει κατά καιρούς (νοοτροπίες και φαύλες συμπεριφορές) που μας έφεραν ως εδώ…
Όσοι γεννήθηκαν δέκα ή δεκαπέντε χρόνια αργότερα έχουν αναμνήσεις από μια κοινωνία αφθονίας, που όμως στηρίχτηκε σε δανεικά και σε ένα υπερτροφικό δημόσιο, όπου το πελατειακό κομματικό κράτος λειτουργούσε ως Πρυτανείο εκτροφής και μιας εκτροπής από κάθε μετρήσιμο δημοσιονομικό στόχο φτάνοντας στο 2010 και στην απόλυτη αδυναμία του κράτους να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του… Ολοφάνερο ότι οι παραπάνω αδυναμίες έφεραν την κρίση και όχι τα μνημόνια, όπως ορισμένοι υποστηρίζουν… Αναμφίβολα βέβαια η αρχική «συνταγή» των μνημονίων και η αδυναμία περιορισμού του κράτους και των δαπανών του οδήγησε σε οριζόντια άδικα και δυσβάστακτα μέτρα για τους πιο αδύναμους…
Δεν είναι όμως μόνο τα λάθη της πορείας της χώρας, ενώ βρίσκεται στον πυρήνα των πιο ανεπτυγμένων χωρών (Ευρωζώνη) είναι και τα πάμπολλα θετικά… Οι νέοι μας έχουν μπροστά τους νέους ορίζοντες. Σπουδές στην Ευρώπη με ποιότητα και χαμηλό κόστος, ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά προγράμματα των ελληνικών ΑΕΙ, ταξίδια χωρίς αναζήτηση συναλλάγματος στη μαύρη αγορά και χωρίς τη διαδικασία για βίζα. Είναι ισότιμοι πολίτες και εργαζόμενοι στην Ευρώπη. Για τις ελληνικές επιχειρήσεις ανοίχτηκαν προοπτικές σε μια ευρωπαϊκή και παγκόσμια αγορά, νέες τεχνολογίες έφτασαν στη χώρα με πολύ χαμηλότερο κόστος… Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε δεκάδες πλεονεκτήματα και θα ήταν όμως παράλειψη να μη σταθούμε στο θέμα της ασφάλειας που εγγυάται η παραμονή μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια…
Και φτάσαμε στην Κυριακή 5 Ιουλίου 2015! Σε ένα δημοψήφισμα που κινδυνεύει να διχάσει τους πολίτες… Συρόμαστε να πούμε «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» σε μια πρόταση των θεσμών που πια δεν υφίσταται! Στην ουσία όμως απαντάμε στο ερώτημα «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» στο Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση!
Η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές του «ΟΧΙ» αποφεύγουν να μας πουν τι θα συμβεί αν υπερψηφιστεί το «ΟΧΙ»… Κι όμως είναι ολοφάνερο ότι στην περίπτωση αυτή η χώρα μας θα βιώσει μια πολυεπίπεδη μοναξιά… Οι οικονομικοί, κοινωνικοί, πολιτικοί, εθνικοί κίνδυνοι δύσκολα θα μπορούν να αντιμετωπιστούν και η χώρα μας μόνη σε μια γεωγραφική περιοχή με πολλά ανοιχτά μέτωπα κινδυνεύει να μετατραπεί σε δορυφόρο των όποιων ισχυρών… Νέα «τείχη» θα ορθωθούν και ποικίλα εμπόδια θα βάλουν φραγμούς στα όνειρα της νέας γενιάς. Κάθε προοπτική θα εμποδίζεται από νομικούς, διοικητικούς, οικονομικούς περιορισμούς… Η Ελλάδα έξω από τη ζώνη του Ευρώ και την ΕΕ θα περιχαρακωθεί σε μια μιζέρια και εσωστρέφεια που λίγο θα διαφέρει από την κατάσταση που επικρατούσε στις χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού»…
Είναι λοιπόν αξιοπρεπής μια τέτοια προοπτική;
Οι γονείς μας παρέδωσαν σε εμάς μια χώρα με προοπτική, ανοιχτή σε νέους ορίζοντες αρκεί επιτέλους να κάνουμε αυτοκριτική, έχοντας αυτογνωσία και αφήνοντας πίσω μας νοοτροπίες και φαύλες συμπεριφορές να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που μας παρέχει η συμμετοχή μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια… Είναι αδιαπραγμάτευτη η πορεία μας στην Ευρώπη!
Θα ψηφίσω λοιπόν «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα της 5 ης Ιουλίου, γιατί θέλω η Ελλάδα να μείνει όρθια και όλοι μαζί να παλέψουμε ενωμένοι για την ανάταση της πατρίδας μας!
Το ερώτημα λοιπόν του δημοψηφίσματος είναι: Ποια πατρίδα θα παραδώσουμε στα παιδιά μας…
E-Mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
Twitter: @pgiannoulakis