Τις τελευταίες ημέρες, μεγάλη συζήτηση περί πολιτικής ηθικής έχει ξεκινήσει γύρω από την επιλογή έξι βουλευτών να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Η συζήτηση περί πολιτικής ηθικής είναι βέβαια η μία άκρη της υπόθεσης. Η άλλη είναι ο εκφοβισμός και η ανθρωποφαγία. Αλλά εδώ ας σταθούμε στο πρώτο.
Ο Σπύρος Δανέλης έχει βρεθεί στο επίκεντρο των επιθέσεων. Ο Κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε σε αυτόν ονομαστικά. Και είναι σαφές ότι (και) σε αυτόν αναφερόταν όταν μιλούσε για «γυρολόγους» και «πολιτικά ναυάγια» που «εκλιπαρούν για ένα κόκαλο εξουσίας».
Τι έχει κάνει ο Δανέλλης: παραμένει συνεπής στη στάση του υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών – και, βεβαίως, συνεπής στη στάση που έχει υιοθετήσει το κόμμα του. Αυτό, σύμφωνα με το μαινόμενο μπλοκ της αντιπολίτευσης, τον καθιστά «πολιτικό γυρολόγο».
Αντιθέτως, ο Χάρης Θεοχάρης, που άλλαξε σε μία μέρα τη θέση του για τις Πρέσπες προκειμένου να γίνει δεκτός στη Νέα Δημοκρατία, δεν είναι πολιτικός γυρολόγος. Και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν απειλείται ότι το κεφάλι του θα βρεθεί σε χαντάκι.
Υπάρχουν επίσης γυρολόγοι που δεν έχουν αλλάξει καν κόμμα. Ο Γ. Ψαριανός και ο Γ. Αμυράς προσπαθούν ξεκάθαρα να προσεγγίσουν τη Νέα Δημοκρατία είτε διά του Ποταμιού είτε κατά μόνας. Αναλόγως έχουν διαμορφώσει και τη θέση τους ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών, την οποία επιβάλλουν τώρα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του Ποταμιού υπό την απειλή της αποχώρησής τους. Αν αποχωρήσουν, στερούν από το κόμμα τους τη δυνατότητα να έχει Κοινοβουλευτική Ομάδα και από τον Θεοδωράκη να μιλάει ως αρχηγός κόμματος. Και με τον εκβιασμό αυτόν επιχειρούν να σύρουν το Ποτάμι σε μια γραμμή αντίθετη με την σχεδόν ομόφωνη απόφαση του συνεδρίου του.
Όλα αυτά κρίνονται ανάλογα με το πώς ιεραρχεί κανείς τα πράγματα. Αν το μείζον ζήτημα είναι η κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών ή το να φύγουν με κάθε κόστος οι συριζομαδούροι και να επιστρέψει η χώρα στους «νόμιμους ιδιοκτήτες» της. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κατηγορεί οποιονδήποτε για τυχοδιωκτισμό επειδή ιεραρχεί τις Πρέσπες πάνω από ένα τακτικό πολιτικό σχέδιο, υπερασπιζόμενος μάλιστα τις αποφάσεις του κόμματός του.
Η Νέα Δημοκρατία και οι δορυφόροι της έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν το τακτικό τους σχέδιο. Οι Πρέσπες έχουν δευτερεύουσα σημασία. Γι’ αυτό η αξιωματική αντιπολίτευση έχει αποσυρθεί από τη γραμμή του Βουκουρεστίου. Στο εσωτερικό έχει αναδιπλωθεί στη γραμμή του Σαμαρά και της Ακροδεξιάς και στο εξωτερικό εκτίθεται με μια πρωτοφανή διγλωσσία. Κι αυτό δεν είναι μόνο η επιτομή της πολιτικής ανηθικότητας. Είναι και επικίνδυνο. Γιατί δίνει τη δυνατότητα στην Ακροδεξιά να βγαίνει από τα ντουλάπια της και να επιδίδεται σε κάθε είδους ακρότητες υπό την πολιτική νομιμοποίηση του Κ. Μητσοτάκη.
Μιλάνε όλοι αυτοί για πολιτική ηθική;
