Του ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ (ΔΑΝΔΟΛΟΥ)
Ρέθυμνο: Πανάρχαια πόλη του ΒΟΑ (Βόρειου οδικού άξονα), μιας λίγο μικρομεγαλούτσικης βραχονησίδας, που τη λένε Νησί των Γενναίων, κοινώς Κρήτη.
Έχει περίπου 34.301 κατοίκους εκ των οποίων οι 25.001 είναι γκάγκαροι ιθαγενείς, αν τους αρωτήξεις και οι 9.300 ξενομπάτες, ξενομερίτες, άποικοι από όλα τα μιλέτια, δηλαδή τις φυλές του ντουνιά. Απ’ αυτούς υπερισχύουν οι Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Σέρβοι, Πολωνοί, καθότι κοντογείτονες λαοί μας και οι Αιγύπτιοι, Πακιστανοί, Σύριοι, Λίβυοι, Ινδοί, οι οποίοι κατέφθασαν και καταφθάνουν συνεχώς, νομίζοντας ότι έκαναν την τύχη τους σ’ αυτή τη βραχονησίδα.
Η πόλη έχει μία Νομαρχία, με μία Αντιπεριφερειάρχη, παλαιότερα είχε ένα Νομάρχη, έχει ένα Δημαρχείο στο κέντρο, με έναν δήμαρχο. Αυτό δα μας έλειπε να ‘χει δυο.
Έχει ένα Τελωνείο, ένα Λιμεναρχείο, μία Εφορία, μια Εφορεία Αρχαιοτήτων, αρκετά Μουσεία για να έχει να επιλέξει ο πάσα εις που θέλει να πάει, 2 σινεμαδάκια, τρεις-τέσσερις πιάτσες ταξί, μία μαρίνα, δύο καντίνες και τριάντα τρεις Κατίνες.
Διαθέτει ακόμα ένα πλήθος καφετεριών και ζαχαροπλαστείων όπως: Τα Ηνωμένα Βουστάσια, Το Ναυπηγείο, Το Κουρδιστό Πορτοκάλι, ενώ ετοιμάζεται Το Μισοδαγκωμένο ή Σάπιο Μήλο, αυτό θα αποφασισθεί την τελευταία στιγμή, Τα Ζεμένα βόδια, Η Χωνεμένη Κοπριά που όπου να ‘ναι ανοίγει τις πύλες της. Στα σκαριά επίσης βρίσκεται Η Πεσμένη Μπανανόφλουδα.
Διαθέτει επίσης ένα κεντρικό πάρκινγκ και ένα απόκεντρο, καθώς και μερικά ακόμα ιδιωτικά. Έχει ένα τούρκικο σχολείο και περισσότερα από δέκα ελληνικά.
Έχει 5 τυπογραφεία και 213 συγγραφείς, καμιά 40αριά κρητόφωνους λεξιπλάστες και περισσότερους από 301 αρθρογράφους στις ντόπιες εφημερίδες.
Έχει ακόμα ένα Δημοτικό Κήπο μνημειώδη (αφού βρίσκεται πάνω στα μνήματα του παλιού τούρκικου νεκροταφείου, τα λεγόμενα Μεζάρια), ένα Παλιό Λιμάνι (το οποίο κάθε τρεις και λίγο του κάνουν εκβάθυνση, καθώς γεμίζει με τις προσχώσεις της άμμου) και ένα Νέο (ο Θεός να το κάμει), μια Προκυμαία, ένα πεζόδρομο, μέχρι πρόσφατα, που ακούει στο όνομα Σουλίου, καθόλου τυχαίο, (όπου στη διαδρομή του κάθε ψηλοτακουνούσα εντόπια ή αλλοδαπή γυνή, πέφτει, έτσι όπως έπεφταν οι ηρωικές Σουλιώτισσες, μαζί με τα παιδιά τους στο Ζάλογγο).
Βρίσκει επίσης κανείς κάτι υπολείμματα από ένα Ρολόι που παλαιότερα δέσποζε επί της οδού Τσάρων, ενώ σήμερα έχει το Ρολόι της Μητρόπολης που κτυπάει ρυθμικά τις ώρες του, μία Μεγάλη Πόρτα (άφυλλη) και καμία μικρή με φύλλα, ένα Μακρύ (αλλά) Στενό δρόμο και κανένα κοντό και φαρδύ, δυο-τρεις μιναρέδες, με πιο γνωστό αυτό της Νερατζές (καθ’ ότι του ‘μεινε από τη νερατζιά που είχε δίπλα του, όπως και των παλιών τούρκικων φυλακών που δεν υπάρχουν πια), ένα Ιμαρέτ ερείπιο που όλο ανακαινίζεται κι όλο δεν τελειώνει.
Διαθέτει ένα πηγάδι κεντρικό απ’ όπου η υδροφόρα (κοινώς Κατρουλιάρης) του Δήμου γέμιζε παλαιότερα νερό και λαντουρούσε τσι δρόμους της πόλης το καταμεσήμερο του καλοκαιριού, και 3-4 περιφερειακά πηγάδια απ’ τα οποία οι παλαιότεροι έπαιρναν νερό όταν έχτιζαν το σπίτι τους, μια Πλατεία Μικρασιατών που τείνει να γίνει Πλατεία Ασιατών, ένα γηροκομείο, μία λεωφόρο (όπου ο πάσα εις μπορεί να παρκάρει ανενόχλητος το τουτού του, τόσο από τη μια πλευρά του δρόμου όσο και από την άλλη), με πολλούς δρόμους και παράδρομους, καθώς και ξύλινους διαδρόμους για να έχει σίγουρες εναλλακτικές λύσεις ο δικός σου τριπλοτετραπλοπαρκαρίσματος όποτε του καπνίσει να παρκάρει και πάλι να ‘ναι άνετος δικέ μου.
Διαθέτει επίσης ακόμα δυο-τρεις ψιλοπεριφερειακούς Σταμάτηδες-Γρηγόρηδες και μερικούς κεντρικούς απόκεντρους, μία Μεγάλη Παναγία και μια Μικρή, Παναγία πάντα, μία Αγία Βαρβάρα, μεγάλη η χάρη της, προστάτιδα της πόλης μας, ένα Τίμιο Σταυρό, ένα Άι Γιάννη, ένα Αι Νικόλα, μερικές ακόμα εκκλησίες και εξωκκλήσια αφιερωμένα σε γνωστούς και λιγότερο γνωστούς αγίους και προφήτες, π.χ.
Άι Αντώνη, Άι Σπυρίδωνα, Προφήτη Ηλία, Άι Γιάννη, κ.α. παλαιότερα.
Διέθετε κι ένα δασάκι, το λεγόμενο Εβλιγιά, κατά τους ντόπιους, όπου η μαθητιώσα νεολαία πήγαινε αραιά και που, τότε, εκεί ημερήσια σχολική εκδρομή, και που εδώ και κάμποσα χρόνια οικοπεδοποιήθηκε εν μία νυκτί και βλέποντάς το σε πιάνει ευλογιά.
Το παζλ της πόλης συμπληρώνουν τρεις λαϊκές αγορές, τέσσερις-πέντε ραδιοφωνικοί σταθμοί, δύο ημερήσιες εφημερίδες, μια εβδομαδιαία και μια διμηνιαία, ένα πρακτορείο τύπου πιθανότατα και κανένα άτυπου, δύο βιβλιοθήκες αξιόλογες κατά τους ειδικούς πάντα, ένα Κέντρο Εικαστικών Τεχνών με μια Πινακοθήκη και ένα απόκεντρο, ένα γήπεδο, ένα στάδιο, ένα κολυμβητήριο, 101 Εταιρείες, Ομίλους, Συλλόγους, Σωματεία, Οργανώσεις, Συντεχνίες, Πατούλιες Κέντρα, Σινάφια ή Ισνάφια, όπως θέλετε πέστε τα, και τα συναφή, καθώς και Κουίσλιν και Μπακούρηδων, κάποιοι εκ των οποίων πρωτοποριακοί, όπως ο (Μυστικός) Σύλλογος Καμακιών, και όχι σεξουαλικά νηστικός, ο άλλος των Ατόφιων Μόρτηδων, των Μπριτζαδόρων, των Πρεφαδόρων, των Ταβλαδόρων, του Μπιλιάρδου, της Κολτσίνας, κ.α. Παρ’ ολίγον, μετά από παραινέσεις από φανατικούς οπαδούς και συνθήματα στους τοίχους, προ αρκετών πια ετών, του τύπου «Μαθιό συνδικάλισε τσ’ αποθαμένους» και άλλα σχετικά να ιδρυόταν παλαιότερα και ο Σύλλογος των Αποθαμένων αλλά τελικά ναυάγησε την τελευταία στιγμή.
Πριν λίγα χρόνια ιδρύθηκε ο Ιππικός Σύλλογος Γεωργαλίδικων Αλόγων, εδώ και μια περίπου δεκαετία ο Σύλλογος Φίλων των Καναρινιών, λιγότερο από μια δεκαετία ο Σύλλογος Λουομένων Φίλων Δεσποτικιάς Κολύμπας και όχι αδέσποτης, ενώ είναι στα σκαριά ήδη ο πρωτοποριακός και μοναδικός ανά την υφήλιο, Σύλλογος Φίλων των Κούκληδων, του οποίου η δράση στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης και ολόκληρου του νομού ελπίζομε ότι θα αφήσει εποχή, έτσι όπως ακριβώς άφησε η Ακαδημία VIVI (= των Ζωντανών) και όχι των τεθνεώτων.
Η καλαίσθητος ταύτη πόλη διαθέτει επίσης ένα παραδοσιακό λουκουματζίδικο με προϊστορία αιώνος και βάλε, ένα καφεζαχαροπλαστείο ονόματι Ο ΛΟΥΚΟΥΜΑΣ, επειδή και λουκουμαδάκια φτιάχνει, κάθε τρεις κι αργά, ένα Ναυπηγείο όπου ναυπηγούνται όλα τα καλά σκαριά δια χειρός …Διαθέτει επίσης καμιά 10ριά τράπεζες, 42 παρατράπεζες, 25.001 αυτοκίνητα γηγενών όλων των μαρκών και κατηγοριών, όλων των αποχρώσεων και ιπποδυνάμεων, καμιά 10ριά φροντιστήρια και 100νταπλάσια παραφροντιστήρια, 31 φροντιστήρια ξένων γλωσσών, 5 παραδοσιακά καφενεία όπου παραδίδονται καθημερινά μαθήματα πρέφας (σπεύσατε πριν το πάρουν πρέφα), Θανάση, τριανταμίας, ζατρικίων, εξηνταέξε, πόκερ, κολτσίνας, ξερής, κουπών, πινόκλ και άλλων, τυχερών αλλά κυρίως άτυχων παιγνίων αμισθί, παίρνοντας ταυτόχρονα και πτυχίο αναγνωρισμένο διεθνώς εκτός φυσικά του πινάκλ περί του οποίου οι γηγενείς και ξενομπάτες αγνοούν ακόμα και την ύπαρξή του, πόσο μάλλον το παίξιμο. Οι μαθητές μπορούν να παίζουν ολημερίς της μέρας και ολονυχτίς της νύχτας για μια γκαζόζα στα τρία ή και στα τέσσερα. Υπάρχουν ακόμα 101 καφεζαχαροπλαστεία, πιτσαρίες, σουβλακερί, κρεπερί και στο τέλος-τέλος η λυπητερή.
Το παζλ συμπληρώνουν, 6-7 σούπερ μάρκετ, 41 μίνι μάρκετ, 101 χρυσοχοεία και μπακιρτζίδικα, 181 εστιατόρια, ταβέρνες και τα συναφή, 21 κλαμπ, λαμπ, μαμπ, ναμπ, ξαμπ, οάμπ, παμπ, κ.λπ, 11 ίντερνετ-καφέ, καφέ-ίντερνετ, καφέ-καφέ και καφέ-αμάν! 31 ουζερί, και ρακερί, όπου οι ουζομικίνες και οι ρακομικίνες δίνουν και παίρνουν και όχι οι πασίγνωστές σας Μυκήνες, ένα πατσατζίδικο και μερικά ακόμα θνησιγενή μικρομάγαζα του στυλ, το ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ, όπου πίνουν τον καφέ τους ο ιδιοκτήτης με τους τέσσερις τοίχους παρεούλα ρεμβάζοντας καθημερινά στο υπερπέραν, πέρα από ανακρίσεις, κρίσεις, διακρίσεις, επικρίσεις και όλα τα εις κρίσεις γενικά.
Αυτή η πανάρχαια πόλη παρ’ όλα αυτά επιζεί ως τις μέρες μας και συνεχίζει ακάθεκτη να τρώει τα παιδιά της, σαν άλλος Κρόνος. Δεν ξέρω πότε επιτέλους θα χορτάσει.
Καλό θέρος.
