Μετά από πολλή σκέψη, έντονο προβληματισμό, αλλά και πολύ μεγάλη δυσκολία, θα προσπαθήσω να γράψω λίγες αράδες γιατί το θέλω μα και το αξίζει, για ένα πόνημα που είχε την καλοσύνη να μου χαρίσει, μια εκλεχτή χωριανή μου, καθηγήτρια φιλόλογος, η Ειρήνη Παραδεισανού. Θυγατέρα των, επίσης εκλεχτών χωριανών και φίλων μου, συνταξιούχων εκπαιδευτικών, Παντελή και Ζαμπίας Παραδεισανού. Και ομολογώ πως χάρηκα ιδιαίτερα, πολλώ λογιώ και κυρίως, γιατί μια νέα ποιήτρια-λογοτέχνης ξεφύτρωσε και μάλιστα στον Άη Γιάννη Αμαρίου.
Για τα ποιήματα που περιλαμβάνει το πόνημα, δηλώνω αναρμόδιος να τα αναλύσω, γιατί χρειάζονται ειδικές γνώσεις και βαθυστόχαστες σκέψεις, τις οποίες ομολογώ πως δεν διαθέτω, όπως υποθέτω πολλοί άλλοι. Γι αυτό θα περιοριστώ μόνο, να επαινέσω την προσπάθεια, μα και το αποτέλεσμα αυτού του είδους της ποίησης, το οποίο εκτιμώ πως είναι ανωτάτου πνευματικού επιπέδου.
Είκοσι οχτώ ποιήματα διαλεχτά ένα κι ένα – ένα ματσάκι όμορφες παπαρούνες από τα «Κούτελα» τ’ Άη Γιάννη – είναι ομορφοστελιωμένα στις σαρανταέξε σελίδες τούτου του πονήματος. Θα μπορούσα βέβαια να πω πως, «το μήλο κάτω από τη μηλιά πέφτει», μια που ο πατέρας της ποιήτριας συγκαταλέγεται στους διακεκριμένους στιχουργούς κρητικής ποίησης, μέλος του Συλλόγου Κρητών Στιχουργών, που έχει διακριθεί επανειλημμένα, με Επαίνους, Βραβεία και άλλες Διακρίσεις. Όμως, η Ειρήνη ξεπέρασε αυτό το είδος της ποίησης και ανέβηκε ψηλότερα, τηρώντας τη ρήση του Καζαντζάκη «Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».
Θα δανειστώ τον πρώτο στίχο, του πρώτου ποιήματος της ποιήτριας που λέει: «Μοιάζουν οι λέξεις μου παιδιά ορφανά…..», για να πω ότι και εμένα τούτα τα λόγια είναι παιδιά φτωχά και δεν μπορούνε να δώσουνε το μέγεθος της αξίας των ποιημάτων της Ειρήνης, που μόνο εκείνη θα μπορούσε να μας αναλύσει, ώστε να κατανοήσομε το βάθος των νοημάτων τους. Ελπίζω κάποτε να το κάνει. Δεν μου μένει τίποτε άλλο, παρά να την συγχαρώ από καρδιάς και να της ευχηθώ καλοτάξιδο και καλή συνέχεια και σ’ αυτό το δύσκολο μονοπάτι που μπήκε.
Ηλιούπολη Σεπτέμβριος 2014
