«…Από …ποιά κοινοβουλευτική ομάδα είστε;…», μου είπε ο ευγενέστατος υπάλληλος προσωπικού υψίστης ασφαλείας της βουλής των Ελλήνων, μετά τον πρώτο έλεγχο πριν την τελική είσοδο για να παρακολουθήσω τη συζήτηση του φορολογικού πολυνομοσχεδίου.
Του εξήγησα ότι δεν εκπροσωπώ κανένα κόμμα και την άδεια εισόδου την έλαβα κατόπιν επιμονής μου για τήρηση της νόμιμης διαδικασίας έκδοσης της από τα αρμόδια ανεξάρτητα όργανα και όχι από κομματικούς φορείς.
Γι’ αυτό το ζήτημα υπήρχε διάχυτη αντίληψη στους κόλπους των δημόσιων λειτουργών που διαστρεβλώνει την ορθή εφαρμογή των κανόνων ότι απαγορεύεται η είσοδος δίχως την έγκριση των κομμάτων!
Με μια αναφορά η παρερμηνεία αποκαταστάθηκε ώστε οποιοσδήποτε πολίτης να μπορεί να παρακολουθεί τη συνεδρίαση της βουλής κατόπιν αιτήσεων του στο γραφείο 406 Βασ. Όλγας. αρ. 11, με αποδοχή όρων κόσμιας συμπεριφοράς.
Στη χώρα μας υπάρχει μια ανυπέρβλητη δύναμη που αλλοιώνει τον χαρακτήρα του πολιτεύματος της ελληνικής δημοκρατίας και αποτελεί το ισχυρότερο κατεστημένο, αυτή ονομάζεται κομματοκρατία, η οποία υπερισχύει και ασκεί μια μονομερή εξουσία.
Είναι αδιανόητη η επιδότηση και επέκταση αρμοδιοτήτων των κοινοβουλευτικών παρατάξεων και η εκχώρηση σωρείας υποκρυπτόμενων δικαιωμάτων που ασκούνται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ένας ολόκληρος κομματικός στρατός «τρώει και πίνει» στην πλάτη και στην υγεία του ελληνικού λαού και διαφεντεύει το μέλλον του τόπου.
Σε λιγότερο από δύο χρόνια η χώρα μας γιορτάζει τα 200 έτη από το έπος της εθνικής εξέγερσης για την ίδρυση της νεότερης ανεξάρτητης ελληνικής δημοκρατίας, η οποία εν μέρει ισχύει έστω και ελλειμματικά ως σήμερα.
Αν αναλογιστεί κανείς τη φράση του λόρδου Βύρων «…χίλια χρόνια χρειάζεται για να φτιάξεις ένα κράτος και μία ώρα για να το γκρεμίσεις» έχουμε αρκετό μέλλον μπροστά μας αρκεί να το προλάβουμε και να το χαρούμε.
Με τον τρόπο διακυβέρνησης του ελληνικού πολιτικού συστήματος η χώρα μας πέρα ότι έχει καταπέσει ως προς την αξιοπιστία του, οδηγείται σε αφανισμό καθώς λόγω δημογραφικού προβλήματος μειώνεται το δυναμικό κατά 30 χιλιάδες κατ έτος.
Μια ολόκληρη πόλη σχεδόν καταπίνεται ως θυσία στο τέρας της έλλειψης μιας επαρκής κρατικής και κοινωνικής δομής που θα στηρίξει την υγιή εξέλιξη και ανάπτυξη των ανθρώπων που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σε αυτό τον τόπο.
Σε μια δημοκρατία δεν ευδοκιμεί η αρχή του ενός και η απόλυτη εξουσία, αλλά λειτουργεί ένα συλλογικό όργανο αποτελούμενο από πολιτικούς, που απαρτίζουν «μηχανισμό» και η λειτουργία του προσδίδει μετριοπάθεια στο σύστημα εξουσίας.
Το συλλογικό αυτό όργανο επιδιώκει τον έλεγχο του μηχανισμού με ένα αδιάκοπο εσωτερικό αγώνα που αποτελεί την κινητήρια δύναμη της συνταγματικής εξελίξεως, ώστε η κοινωνία να αποφεύγει ανέκαθεν τις βαθιές ιδεολογικές οξύτητες και διχασμούς.
Για να επιβιώσει η Ελλάδα χρειάζεται μια συνταγματική αναθεώρηση και ένα υπερκομματικό εγγυοδοτικό φορέα εφαρμογής των κανόνων δικαίου που να έχει μια ισχυρή θεσμική προσάρτηση, ώστε να εξασφαλίζεται η συνοχή λειτουργίας μιας ευνομούμενης πολιτείας.
