Ένας ισχυρός άνεμος πνέει στην Κυπαρισσία και η θερμοκρασία σε επίπεδα για την εποχή υψηλά κυμαίνεται. Έτσι η παλιά ρήση του λαού μας που έλεγε «ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει εδώ και μερικές μέρες επιβεβαιώνεται.
Και για τα γεράματα ο Φλεβάρης αυτός διευκολύνει την κυκλοφορία τους ως το καφενείο και το πρακτορείο εφημερίδων για όσους από τους υπερήλικες ο …«ναός των Ελλήνων», ο καφενές είναι από τις προτιμήσεις τους και ο παραδοσιακός καφές παλιά τους αμαρτία.
Βέβαια τα πολλά χρόνια στο Ρέθυμνο που έκανε ο υπογράφων και το «στέκι» όπου απολάμβανε το καφεδάκι και τη φιλική κουβέντα μαζί με τη θέα της παλιάς πόλης δεν είναι στιγμές που ξεχνιούνται τις ώρες της νοσταλγίας.
Έτσι λοιπόν νοερά περιδιαβάζω τις εικόνες που το παλιό Ρέθυμνο πλούτιζε τις ημέρες μου και τώρα νοσταλγία αναθυμούμαι. Το εδώ στέκι μου που βλέπει στην πλατεία της Κυπαρισσίας βέβαια μου θυμίζει νηπιακές, παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις και κάποιες υπερήλικες που έχουν απομείνει άλλες αναμνήσεις.
Η οικονομική κρίση όμως και ότι αυτή προκαλεί στη ζωή των ανθρώπων περιοδικά, καθώς και οι κύκλοι των χρόνων που έζησα με απόγειο την κατοχή και την μετακατοχική περίοδο και του εμφυλίου τις εικόνες και τις δικτατορίας είναι πάντα στο μυαλό μου.
Είναι πάντα στο μυαλό μου «οι μαύρες και ολόπικρες στιγμές της συμφοράς», όπως έλεγε και ο ποιητής, καθώς και οι οικογενειακές τραγωδίες που δεν έλειψαν αυτά τα χρόνια.
Και… αναμνήσεων όλα αυτά και βέβαια μαζί με τις ευτυχισμένες στιγμές που δεν έλειψαν στη δική μου οικογένεια πάει το μυαλό μου στο μέλλον.
Στο μέλλον των δικών μου ανθρώπων αλλά και της ωραίας και ιστορικής χώρας, που παρά το μικρό πληθυσμιακό της ανάστημα έχει κληροδοτήσει στον κόσμο έναν πολιτισμό και πνευματικές επιδόσεις που την έκαναν αθάνατη και σεβαστή ως μητέρα γη του πολιτισμού, της λογοτεχνίας και των επιστημών που κληροδότησε στον κόσμο.
Με έπιασε πάλι το ελληνικό μου ξέσπασμα και η Ρεθεμνιώτικη νοσταλγία.
«Στο Ρέθυμνο δεν πας ποτέ, μονάχα επιστρέφεις»!