Με την απαλάδα του χεριού μου καταγράφω όσα ο φτωχός μου νους έχει βάλει σε τάξη χωρίς κομματικο-ιδεοληψίες. Σαν συνένοχος ψηφοφόρος των κυβερνήσεων από το 1974 μέχρι σήμερα καταθέτω μια σταδιοποίηση ενεργειών των κοινοβουλευτικών κομμάτων σχετικά με το ασφαλιστικό, πιστεύοντας ότι η οποιαδήποτε «λύση» θα πρέπει να σεβαστεί την αξιοπρεπή επιβίωση της γενιάς μας χωρίς όμως να υποθηκεύει τις επόμενες γενιές.
Στάδιο 1
Συνεννόηση στην αποδοχή του προβλήματος.
Στάδιο 2
Αναγνώριση των αιτίων του προβλήματος διαχρονικά με δημόσια ανάληψη πολιτικών ευθυνών.
Κατάθεση προτάσεων για επίλυση του προβλήματος σε βάθος 30ετίας, παίρνοντας υπόψη ένα κοινά αποδεκτό ρεαλιστικό πρόγραμμα ανάπτυξης.(εάν η επιτροπή σοφών δεν κρίνεται επαρκής να συσταθεί μια άλλη επιτροπή πάνσοφων! αλλά σε κάθε περίπτωση να συσταθεί κάποια, κοινής αποδοχής, έλεος πια!)
Στάδιο 3
Συναίνεση πλέον 3 κοινοβουλευτικών κομμάτων (απαραίτητη η συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως εκφράζουσα τη δεύτερη μεγαλύτερη σχετική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού) σε ένα ασφαλιστικό σχέδιο που έχει βάση, στις παραπάνω προτάσεις. ( εάν συσταθεί η παραπάνω κοινής αποδοχής επιτροπή είναι αδύνατον να μην προκύψει συναινετικό ασφαλιστικό σχέδιο από υπεύθυνα κοινοβουλευτικά κόμματα)
Στάδιο 4
Κόκκινη εθνική γραμμή της συγκυβέρνησης το παραπάνω συναινετικό ασφαλιστικό σχέδιο στη διαπραγμάτευση με το κουαρτέτο.
Υ.Γ. Εάν δεν καταστεί δυνατή η συναίνεση (Στάδιο 3) τότε, κατά την ταπεινή μου άποψη, το παρόν και το μέλλον μας καθίσταται δυσοίωνο με απρόβλεπτες συνέπειες και για το πολιτικό σύστημα και για τον λαό. Και τούτο γιατί εάν προχωρήσει η συγκυβέρνηση μονομερώς έστω και με το καλύτερο δυνατό σχέδιο υπό τις παρούσες συνθήκες, η αντιπολίτευση θα συνεχίσει να καλλιεργεί, στο ποσοστό της επί του εκλογικού σώματος, την εντύπωση ότι υπήρχε και καλύτερο. Τουτέστιν, ο φαύλος κύκλος αναξιοπιστίας μεταξύ πολιτικών και πολιτών θα συνεχιστεί προς τέρψιν (και δικαίωση) των εταίρων μας.
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός Ε.Μ.Π.
