Η χώρα μας είναι υποχρεωμένη σιγά σιγά να αρχίσει να στέκεται στα πόδια της… Αν στα χρόνια του Μνημονίου έγινε κάτι οφθαλμοφανές και κατανοητό είναι η φαύλη και εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούσε χρόνια τώρα…
Κυριαρχούσε η νοοτροπία «άρπαξε να φας και πάρε να ‘χεις», η ατιμωρησία, το κράτος-κομματικό φέουδο, ο κομματικο-κρατικο-δίαιτος συνδικαλισμός που σε πολλές περιπτώσεις ασκούσε συνδιοίκηση ο ωχαδερφισμός, ο μπάρμπας στην (κρατική) Κορώνη, η αδιαφάνεια στις προμήθειες του δημοσίου, η ανυπαρξία μηχανισμών ελέγχου, η διατήρηση -με δανεικό και ακριβοπληρωμένο χρήμα- φορέων χωρίς κανένα ουσιαστικό αντικείμενο, οι επιδοτήσεις που πήγαιναν σε «μαϊμού» επενδύσεις, μια κοινωνική πολιτική μη στοχευμένη με συνέπεια πολλά επιδόματα να φουσκώνουν τους ήδη παραφουσκωμένους μισθούς συγκεκριμένων κατηγοριών υπαλλήλων και με τον τρόπο αυτό οι ανισότητες στο δημόσιο τομέα να γίνονται χαοτικές. Η αναξιοκρατία επίσης που σε συνδυασμό με την ατιμωρησία επίορκων και διεφθαρμένων στον κρατικό μηχανισμό οδηγούσε το δημόσιο σε πλήρη αδυναμία να λειτουργήσει στο ελάχιστο προς το συμφέρον των πολιτών.
Μια γραφειοκρατία και μια βαθιά ενοχοποίηση «του επιχειρείν» αποθάρρυναν κάθε σοβαρό επενδυτή να φέρει τα χρήματά του στον τόπο αυτό.
Ένα φορολογικό σύστημα κάθε φορά φτιαγμένο στο πόδι και επιχειρήσεις που ζούσαν με το κρατικό χρήμα ήταν μια άλλη οπτική του φαύλου κράτους της μεταπολίτευσης.
Μίζες και μαύρο πολιτικό χρήμα χαρακτηρίζονταν «χορηγίες», ενώ μεγαλοεργολάβοι και κάθε είδους «Μπαϊρακτάρηδες» ζούσαν με κρατικό χρήμα…
Πανεπιστήμια «φέουδα» φοιτητικών-κομματικών παρατάξεων και πρυτανικές αρχές που για την εκλογή τους είχαν την ανάγκη των «φοιτητοπατέρων» ένα πανεπιστημιακό άσυλο που στήριζε όχι την ελεύθερη διακίνηση ιδεών -άραγε, κινδυνεύει στις μέρες μας;- αλλά κάθε είδους ανομία και εξωπανεπιστημιακών ατόμων.
Κακοδιαχείριση σε όλο το φάσμα του δημοσίου λ.χ. νοσοκομεία, δήμους, ΔΕΚΟ κ.α. με τους εργατοπατέρες που ουσιαστικά συνδιοικούσαν να καλύπτουν τις περισσότερες ανομίες.
Φοροδιαφυγή-φοροαποφυγή σε επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες με αποτέλεσμα οι μισθωτοί να πληρώνουν στην ουσία τα φορολογικά βάρη…
Διορισμοί στο δημόσιο -μέσω «κλαδικών», αλήθεια τις θυμάστε; -την ώρα που η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα ξέφευγε δραματικά…
Δανεικά για τη συντήρηση ενός δημοσίου φαύλου, αντιπαραγωγικού και παραφουσκωμένου με προσωπικό (βλ. ΕΡΤ) που σε πολλές περιπτώσεις οι αμοιβές του ήταν αδύνατον να εξηγηθούν…
Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε σελίδες ολόκληρες με τις φαυλότητες που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση των Μνημονίων από την «Ύπατη Αρμοστεία» των δανειστών μας…
Αυτήν την πλασματική -εικονική- φαύλη πραγματικότητα θα έπρεπε να την αλλάξουμε είτε υπήρχαν τα Μνημόνια στη ζωή μας είτε όχι… Σε κανένα πολίτη και σε κανένα πολιτικό κόμμα δεν είναι αρεστά τα Μνημόνια…
Παρ’ όλα αυτά σήμερα συγκρούονται δύο φιλοσοφίες, δύο κόσμοι, δύο αντιλήψεις, δύο συστήματα οικονομικά… Από την μία οι ιδέες και η θεώρηση των πραγμάτων όπως την εκφράζει η Ν.Δ. και από την άλλη οι αντιλήψεις της αντιπολίτευσης και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και το κόμμα αυτό διεκδικεί τη νίκη στις εκλογές και επομένως τη διακυβέρνηση της χώρας.
Κι εδώ ο λόγος και οι αποφάσεις βρίσκονται στους πολίτες που με την ψήφο τους θα καθορίσουν την πορεία του τόπου στις επόμενες βουλευτικές -και όχι μόνο-εκλογές… Υπερψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ του επιτρέπουν να πειραματιστεί με το μέλλον του τόπου έχοντας στρέψει το βλέμμα του στις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90… Με το λαϊκισμό του και τις υποσχέσεις «όλα σε όλους» με μια οικονομική «στρατηγική» ενός κράτους επιχειρηματία, με την επαναγορά από το δημόσιο λ.χ. του ΟΤΕ, του ΟΠΑΠ, των λιμανιών κ.α., με την εθνικοποίηση τραπεζών με την αποκατάσταση μισθών-συντάξεων-επιδομάτων στα προ κρίσης επίπεδα, με την επαναπρόσληψη του προσωπικού που δεν είχε αντικείμενο εργασίας και είχε μια θέση στο δημόσιο μόνο και μόνο επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, με την επαναλειτουργία επιχειρήσεων του δημοσίου που απλά και μόνο απασχολούσαν προσωπικό χωρίς να έχουν λόγο ύπαρξης στη σύγχρονη οικονομία, με υποσχέσεις κάθε είδους, αλλά χωρίς να μας εξηγεί πως θα βγει ο λογαριασμός…
Μας λένε βέβαια, ότι δεν θα αναγνωρίσουν ολόκληρο το χρέος, ότι θα διαπραγματευτούν, ώστε να πληρώνει η χώρα για ένα χρονικό διάστημα μόνο τους τόκους και ότι θα καταργήσει το Μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο!
Στη συνέχεια, τονίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα επαναδιαπραγματευθεί τη δανειοδότηση της χώρας…
Μα αν τα πράγματα γινόταν τόσο εύκολα, ομαλά και χωρίς το φόβο μιας χειρότερης πολυεπίπεδης καταστροφής, που δε θα ‘χει επιστροφή στην ηρεμία για πολλά πολλά χρόνια όλοι θα συμφωνούσαμε…
Είναι ωραίο για το ΣΥΡΙΖΑ να «χαϊδεύει αυτιά!». Είναι, όπως, φαίνεται πολύ δύσκολο ο λαϊκισμός του αυτός να φέρει θετικά αποτελέσματα για τη χώρα. Το αντίθετο, μάλιστα… Μόνο κινδύνους, αστάθεια, ανασφάλεια, απομόνωση της χώρας και μια ουσιαστική χρεοκοπία σε πολλά επίπεδα…
Δυστυχώς, όλα όσα υπόσχεται ακούγονται ευχάριστα τόσο σε όσους φοβούνται ή πλήττονται από τις αλλαγές (μεταρρυθμίσεις) όσο και σε μια μερίδα ψηφοφόρων και συνδικαλιστών που δεν θέλουν να χάσουν τα λεγόμενα κεκτημένα. Και, φυσικά, σε μεγάλο τμήμα των φτωχοποιημένων πολιτών που νομίζουν -λανθασμένα, όμως- ότι δεν έχουν τίποτα περισσότερο να χάσουν…
Η χώρα έχει ένα μόνο δρόμο (ανεξαρτήτως αν είναι δέσμια των Μνημονίων) και αυτός ο δρόμος είναι να αναμετρηθεί με το φαύλο παρελθόν της… και όχι μόνο να αναμετρηθεί, αλλά και να το ξεπεράσει νικώντας το! Με ρεαλισμό, αυτογνωσία, αλλαγή νοοτροπίας, σχέδιο -νέο παραγωγικό μοντέλο (μακριά από ένα «κράτος-επιχειρηματία») και όλα τούτα στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας με τις αναγκαίες εθνικές προσαρμογές.
Χωρίς, βέβαια, να ξεχνάμε τις στοχευμένες κοινωνικές παροχές και την ύπαρξη αλληλεγγύης (κυρίως από το κράτος) και φυσικά την κοινωνική συνοχή.
Πολίτες-πολιτικό σύστημα-φορείς-θεσμοί αναλαμβάνοντας την ευθύνη που τους αναλογεί οφείλουν να εργαστούν στην κατεύθυνση αυτή…
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει χρέος να λέει στους πολίτες την αλήθεια για την πορεία του τόπου στο σύνολό της…
Οι πολίτες θα αξιολογήσουν σχέδια-ιδέες-προτάσεις-κινδύνους-οφέλη-προοπτική και στη συνέχεια θα αποφασίσουν…
Τα εύκολα και ευχάριστα λόγια (απ’ όπου κι αν προέρχονται) θα πρέπει πάντα να μας προβληματίζουν.
pgiannoulakis@yahoo.gr
