Τάξη και ηθική. Το μεγάλο νοικοκύρεμα

• Τι σημαίνει δημόσια ραδιοτηλεόραση;
• Ποια είναι η χρησιμότητα της;
• Για ποιο λόγο οι πολίτες χρειάζεται να συντηρούν και να ενισχύουν ένα δημόσιο αγαθό;
• Πώς θα πρέπει να διασφαλίζεται ο έλεγχος και η ποιότητα ενός δημόσιου αγαθού, αλλά και η λογοδοσία όσων το διαχειρίζονται;
• Ποιος πρέπει να είναι ο φορέας/υποκείμενο διασφάλισης των παραπάνω;
Όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό (δράσεις και αντιδράσεις), η μεθοδολογία υλοποίησής τους και το ιδεολογικό τους περιτύλιγμα, φαίνεται να έχουν μια βασική κατεύθυνση και αναφορά. Την εργαλειοποίηση της ηθικής, την επίκληση της τάξης, την αναφορά στην επιστήμη της οργάνωσης και του management, (εξορθολογισμός, χρηστή διοίκηση κτλ.). Μόνο που οι έννοιες αυτές χρησιμοποιούνται άνευ περιεχομένου (συνθηματικά) ή ακόμα χειρότερα, εκ του πονηρού. Γίνονται δηλαδή μέσο, για να πετύχουμε κάτι άλλο. Ο απεμπλαισιωμένος λόγος, η αποτίναξη της ιδεολογίας και των σκοπιμοτήτων μέσω της επίκλησης ενός δήθεν επιστημονικού λόγου, η συνεχής επίκληση μιας κατάστασης γενικευμένης κρίσης, χωρίς να αναφερόμαστε στους σημαντικούς δράστες και τα ποιητικά αίτια, με ένα περιτύλιγμα «ηθικοποίησης του προνομίου» συνθέτουν το σκηνικό του κυρίαρχου λόγου.
Τάξη, νοικοκύρεμα, εξορθολογισμός, έλεγχος, διασφάλιση ποιότητας, ανταγωνιστικότητα, αριστεία κτλ., είναι έννοιες καθολικά αποδεκτές. Έννοιες όμως που δεν σημαίνουν τίποτα, όταν δεν συνοδεύονται από σαφή περιγραφή, αξιολογική οριοθέτηση και πλάνο υλοποίησης. Αντίθετα, όταν συλλαμβάνονται θολά και αόριστα, μπορεί στο όνομά τους να συντελεστεί η μεγαλύτερη βαρβαρότητα αλλά και να ριζώσει η φενάκη του λαϊκισμού. Οι έννοιες αυτές γίνονται δηλαδή, μέσα υλοποίησης πολιτικών, σκοπιμοτήτων και σχέσεων εξουσίας που «τρέχουν» στο παρασκήνιο πίσω από πολλές επιχωματώσεις.
Και φτάνουμε στο καίριο ερώτημα. Πώς θα μπορέσει ο κριτικά σκεπτόμενος και ήρεμος ψυχοσυναισθηματικά πολίτης (αλήθεια, πόσο εύκολο είναι πια να το πετύχει κανείς αυτό) να πλοηγηθεί μέσα από τις συμπληγάδες του λαϊκισμού και των μεγάλων συμφερόντων, ώστε να προσεγγίσει την πραγματική διάσταση των φαινομένων;
Αυτό είναι ένα δύσκολο ζήτημα, αλλά και το διακύβευμα ταυτόχρονα, που ξεκινά από τον τρόπο που θέτουμε τα ερωτήματα αλλά και τα ερωτήματα καθ’ εαυτά.