Του Γιάννη Χαρ.Κασωτάκη*
Δεν θα την πάρουνε ποτέ τη γη των Μακεδόνων
τη χώρα την ελληνική το χάρμα των αιώνων.
Στρατός, φτερά και ναυτικό κρατούν γερά τη λόγχη
για ν’ απαντήσουν στον εχθρό το τρίτο μέγα όχι…
Το παραπάνω τραγούδι τραγουδούσαμε πριν από 50 – 60 χρόνια ως στρατιώτες, όταν γείτονές μας προσπαθούσαν με κάθε τρόπο και μέσο να πατήσουν στη Μακεδονία για να βγουν στο Αιγαίο.
Μία ιστορική αναδρομή, έστω μικρή και σύντομη, πιστεύω ότι θα ρίξει άπλετο φως και θ’ απαντήσει στα περί της Εθνικότητας και μειονότητας που ισχυρίζονται οι άλλοι γείτονές μας, οι Σκοπιανοί.
Βέβαια και τα ξένα κέντρα εξουσίας, προς ίδιο όφελος, προσπαθούν να μας πείσουν περί αδελφοσύνης, περί συμφέροντος, περί καλών προθέσεων κι άλλα παρόμοια. Οι πιέσεις βέβαια που δέχονται και τα δικά μας κέντρα εξουσίας από τα ίδια τα ξένα, είναι μεγάλες και οι απειλές έμμεσες.
Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα παλαιά χρόνια όπου Μακεδονία, (ή Μακεδονίου γη) ονομάστηκε για πρώτη φορά από τον Ηρόδοτο, ο δε Αιλιανός την ονόμαζε «Μακεδονίτις».
Στα αρχαία επιγράμματα επίσης συναντάμε τη Μακεδονία ως «γη Μακεδών». Η λέξη Μακεδονία έχει ρίζα την ίδια με τις λέξεις Μακεδανός, Μάκεδνος, μακρός, οι δε Μακεδόνες ονομάζονταν και Μακέται. Το όνομα Μάκεδνος είχε ένα από τα παιδιά του Λυκάονος στην Αρκαδία, -το δε όνομα Μακεδνο, πάντα κατά τον Ηρόδοτο, ήταν το Δωρικό γένος.
Το Έθνος Μακεδνόν ήταν τμήμα τον μεγάλου «Ελληνικού Έθνους», όπως ονομαζόταν, και το οποίο επί Δευκαλίωνος κατ’ αρχάς βρισκόταν στη Φθιώτιδα της Θεσσαλίας, που λεγόταν Αρχαία Φθιώτις και Ελλάς. Επί βασιλείας όμως του Δώρου (γιου τον Έλληνα), έφυγαν για άγνωστο λόγο για την περιοχή της Όσσας και Ολύμπου που ονομαζόταν Ιστιαιώτις. Από την περιοχή αυτή εκτοπίσθηκαν αργότερα από τους Καδμείους και βρέθηκαν στην Πίνδο και ονομάσθηκαν «Έθνος Μακεδνόν».
Κατά τους Αρχαίους χρόνους επί Φιλίππου Γ’ τον Αρριδαίου, η Μακεδονία προς Ν. έφθανε στον Όλυμπο, Ανατολάς στον Στρυμόνα, Δυτικά στην Ιλλυρία και Βορρά στη τότε Παιονία.
Κατά τους Μέσους χρόνους στα Βυζαντινά κείμενα διαβάζουμε ότι η Μακεδονία περιλάμβανε τη σημερινή Θράκη, την Αν. Ρωμυλία, όλη τη Βουλγαρία, την βόρειο Ήπειρο και Αλβανία.
Κατά την Ιστορική περίοδο, στα τέλη του 6ου αιώνα, ο Αμύντας Α’, έκανε νέα επέκταση της Μακεδονίας. Το ίδιο και ο Περδίκας Β’, ο Αρχέλαος, ο Φίλιππος Β’ και ο Μέγα Αλέξανδρος.
Κατά την Ελληνιστική περίοδο, ο Κάσσανδρος ενυμφεύθη την αδελφή του Αλέξανδρου, την Θεσσαλονίκη και προς τιμή της την παλαιά πόλη Θέρμη ονόμασε Θεσσαλονίκη.
Κατά την Ρωμαϊκή περίοδο, ο Φίλιππος Ε προσπάθησε για την ένωση των Ελλήνων, χωρίς αποτέλεσμα. Αργότερα νικήθηκε από τους Ρωμαίους και τα όρια της Μακεδονίας περιορίσθηκαν.
Ο Τιβέριος διαίρεσε τη Μακεδονία σε δύο επαρχίες, την πρώτη και τη δεύτερη, με διοικητές τους «προκουράτορες». Εκμεταλλεύθηκαν δε οι Ρωμαίοι την οικονομική κατάσταση της Μακεδονίας, με τους ακαλλιέργητους αγρούς, τα μεταλλεύματα χρυσού, αργυρού και χαλκού και για καλύτερη επικοινωνία με τη Ρώμη σύνδεσαν τη Εγνατία οδό όπου μέσω της Εδέσσης, Πέλλης, Θεσσαλονίκης, Τραϊανουπόλεως οδήγησε προς την Θράκη και Βυζάντιο, όπου δια μέσου του δαλματικού Σάλωνος, κατέληγε στο Δυρράχιο.
Αρχή εμφανίσεως των Σλαβικών φύλων. Κατά την Βυζαντινή περίοδο και επί Θεοδοσίου Β’, κατά τα μέσα του 5ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 6ου αιώνα, άρχισαν οι Ούννοι με άλλες βαρβαρικές φυλές όπως Σλάβικα φύλα προερχόμενα από τις χώρες πέρα του Δουνάβεως να κάνουν επιδρομές που έφθαναν μέχρι τη Θράκη.
Πότε όμως προ του 7ου αιώνα αυτοί οι Σλαβικοί πληθυσμοί εγκαταστάθηκαν προς Β’ της Μακεδονίας στη Παννονία και Ιλλυρία δεν είναι εξακριβωμένο. Η Βυζαντινή ιστοριογραφία, η χρονογραφία, η αγιολογία, η γλωσσολογία, η εθνογραφία, οι δημοτικές παραδόσεις και οι θρύλοι, αναφέρουν ότι: Την ανοχή της Βυζαντινής κυβερνήσεως η Ιλλυρία, Παννονία και Μοισία κατοικήθηκαν από Σλαβικά φύλα προερχόμενα από τις πέρα τον Δουνάβεως χώρες. Το 687 οι Σλάβοι μετά από συνεννόηση με τους Άραβες κινήθηκαν κατά της Μακεδονίας, αλλά ο Ιουστινιανός Β’ (685 – 695) τους ανάγκασε να μετακινηθούν στη ΒΔ Μικρά Ασία. Λίγα χρόνια αργότερα κινήθηκαν και κατά της Θεσσαλονίκης αλλά χωρίς αποτέλεσμα και ουδέποτε την κατέλαβαν.
Οι Σλάβοι με τους Βουλγάρους αργότερα, κινήθηκαν κατά της Θράκης (759), αλλά ο Κωνσταντίνος Ε’ (741 – 775) τους κατατρόπωσε. Ο Νικηφόρος Α’ (802 – 811) λόγω των συχνών στάσεων και κινήσεών τούς, συγκρότησε στρατό από ιθαγενείς και έτσι οι Σλάβοι ησύχασαν. Περιπλανόμενα από τη μια μεριά μέχρι την άλλη της Μακεδονίας τα Σλαβικά φύλα μετά από λίγα χρόνια και ευρισκόμενα στις οχυρές πόλεις Βέροια, Σέρβια, Έδεσσα, φάνηκαν πάλι αδιάλλακτοι και άρχισαν να κινούνται και να λεηλατούν (1041) τότε ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος τους τιμώρησε στέλνοντάς τους στη Θράκη και σε άλλα μέρη μέχρι τη Μικρά Ασία.
Το 1218 οι Σέρβοι μετά από συνεννόηση με τους Βούλγαρους, καταλαμβάνουν το β. τμήμα της Μακεδονίας, την Οχρίδα, Πρίλατον, Πελαγονία και τα Σκόπια.
Για την ιστορία, τα Σκόπια έγιναν πρωτεύουσα της Μακεδονικής Λαϊκής Δημοκρατίας, η οποία ήταν μία από τις Λαϊκές Δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας, στο νότιο τμήμα της.
Τα Σκόπια (Σλαβικά Σκουπιέ, Αλβανικά Σκουπ, Τούρκικα Ουσκιούπ) κατοικούνται από Σέρβους, Σλάβους, Βούλγαρους, Έλληνες κ.λπ.
Αυτά ως μια γενική πορεία των Σλάβων στη Μακεδονία, οι οποίοι δεν έχουν συγκεκριμένη εδαφική προέλευση, αλλά μόνο πέρα και άνω των Δούναβη περιοχών και όχι στη Μακεδονία, καμία σχέση εκτός των προαναφερθέντων.
Μετά τους δύο Βαλκανικούς πολέμους με τις συμφωνίες τον Βελιγραδίου και Βουκουρεστίου, ρυθμίστηκαν τα εδάφη της Βαλκανικής, κατά τις οποίες η Ελλάδα κατέχει το 71% της Μακεδονίας, τα Σκόπια το 17% και η Βουλγαρία το 11%. Κατά δε τις συνθήκες των Σεβρών και Νεϊγύ τα όρια τον ελληνικού κράτους περιλαμβάνουν όλη την Ανατ. Μακεδονία, τη Θράκη μέχρι του Εύξεινου πόντου και την Προποντίδα. Στις 11 Ιανουαρίου 1934 η ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ (Κομμουνιστική Διεθνής) αναγνώρισε ένα ανύπαρκτο Μακεδονικό έθνος της Μακεδονίας στη νότιο τότε Γιουγκοσλαβία, τα Σκόπια, ότι ανήκουν στο Μακεδονικό Έθνος (!!!).
Στις 3 Ιουνίου 1993 ο πρώτος πρόεδρος των Σκοπίων Γκλιγκόροφ δήλωσε: Δεν έχουμε καμιά συγγένεια με τους Μακεδόνες. Ήρθαμε στη περιοχή τον 6° αιώνα. Είμαστε Σλάβοι!!
Το 1994 ο Γιόσιπ Μπροζ, δηλαδή ο Τίτο ως ηγέτης τον Κ.Κ. της Γιουγκοσλαβίας αποφάσισε να εφαρμόσει το σχέδιο Δημητρόφ και ονόμασε τη χώρα τον vardarska Banovina (επαρχία του Βαρδάρη). Σε λίγο πάλι ο Τίτο μετονόμασε τη νότια περιοχή της Γιουγκοσλαβίας σε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και τη γλώσσα που ομιλούσαν «Μακεδονική γλώσσα». Τότε ο υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. Στιτίνιους δήλωσε ότι, η ονομασία στη νότια περιοχή της Γιουγκοσλαβίας και η γλώσσα με τη λέξη «Μακεδονία» έχει δημαγωγία και αποτελεί μια μάσκα που κρύβει επιθετική πρόθεση εναντίον της Ελλάδας. Πράγματι άρχισαν τότε οι Σλάβοι να ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου και των αρχαίων Μακεδόνων (!!!).
Όταν δε αποσπάσθηκε η Π.Γ.Δ.Μ. από τη Γιουγκοσλαβία, άρχισε να εκδηλώνεται και να περηφανεύεται ως «Μακεδονικό Έθνος», να διεκδικεί έμμεσα τη Βορ. διοικητική περιφέρεια της Ελλάδας δηλαδή κομμάτι της Μακεδονίας, προσβλέποντας να βγει και αυτή στο Αιγαίο.
Άρχισαν να διδάσκουν στα σχολεία τους ότι ανήκουν στο Μακεδονικό Έθνος και γι’ αυτό έχουν το άγαλμα της Μ. Αλεξάνδρου. Ονόμασαν το αεροδρόμιο των Σκοπίων αεροδρόμιο του «Μ. Αλεξάνδρου» και στα νομίσματά τους απεικόνιζαν τον λευκό «Πύργο της Θεσσαλονίκης». Αλλά και πολύ πρόσφατα ο υπουργός Εξωτερικών της Π.Γ.Δ.Μ. κατά τη συνάντησή του με τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών κ. Κοτζιά δήλωσε σε λόγω του ότι είναι υπερήφανος Μακεδόνας (!!!).
‘Έτσι στους «φίλους» της Ελλάδας προστέθηκε και η Π.Γ.Δ.Μ. οι δεσμοί της οποίας με την Τουρκία γίνονται στενότεροι και ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν τους αποκάλεσε, πολύ πρόσφατα τ’ αδέλφια μας οι Σκοπιανοί.
Με όλα τα παραπάνω αποδεικνύεται η καταγωγή και η προέλευση των Σκοπιανών και οι προθέσεις τους. Μια απλή ερώτηση: «Από πού προέκυψε η Μακεδονική τον Εθνότητα;». Έχουμε δηλαδή κοινούς προγόνους, ρίζες, γλώσσα; Οι αρχαίοι πρόγονοί τους ερχόμενοι κατά τον 6° αιώνα από τις χώρες του Βορρά, πέρα από -τον Δούναβη, μιλούσαν ποια γλώσσα; Πού είναι τα συγγράμματά τους; Τα αγάλματα, τα μνημεία που έχουν στις πλατείες των Σκοπίων, τι επιγραφές φέρουν; Σλάβικα; Τα αρχαία Μακεδονικά τους ονόματα ποια είναι; Αλεξαντρόφ, Φιλιππόφ, Ζάεφ, Παρμενιόφσκι. Στον στρατό τους υπήρχαν αυτά τα ονόματα;
Όσον αφορά τη Μακεδονική μειονότητα πότε την απόκτησαν; Όταν ήλθαν στη Μακεδονία και έκαναν λεηλασίες και επιδρομές, τότε την απόκτησαν;
Η γλώσσα που μιλούν είναι αυτή που έγραφαν και μιλούσαν ο Αριστοτέλης, ο Κάσσανδρος, ο Αλέξανδρος, ο Παρμενίων, ο Αρχέλαος κ.ά.
Πόσες μάχες έδωσαν για τη Μακεδονία και εναντίον τίνων πολεμούσαν; Ποιους λεηλατούσαν;
Είναι άρα ανιστόρητο, αυθαίρετο, αδιανόητο, δόλιο τα περί εθνότητας, μειονότητας, γλώσσας μακεδονικής.
Ο Φαλμεράϋερ, ο Κίσιγκερ, ο Οζάλ μήπως είναι οι δάσκαλοί τούς; Αυτά ως προς τους γείτονές μας τους Σκοπιανούς.
Βιβλιογραφία: Γ. Ν. Χατζηδάκι: «Περί τον Ελληνισμού των αρχαίων Μακεδόνων» (1901).
Ischirkov: Ethographίa das slaves de la Makedoine (1907).
Α. Wasiliev: Οι Σλάβοι εν Ελλάδι (Βυζ. Χρονικά 1898).
Ρ. J. Sapariki: Slαvίsche Altertϋmer (577 Σλάβοι).
Εφημ. Φωνή Αποστράτων Σ. Ασφ. — ΙΝΤΕRΝΑΤΙΟΝΑL HΕLLΕΝΙC ASSOCIATION (2017)
* Ο Γιάννης Χαρ. Κασωτάκης είναι συγγραφέας-δημοσιολόγος
