Του ΝΙΚΟΥ ΦΛΕΜΕΤΑΚΗ
Στην τόση καυσωνική ζέστη αλλά και την απειλή της πυρκαγιάς, ένα φυτό, ένα ζώο στέκεται όρθιο και σε περιμένει να του δώσεις λίγη δροσιά, λίγη ανακούφιση από την πολύωρη ορθοστασία του και ανήμπορη προστασία του ή τη δίψα του, μέσα στον καυτό ήλιο ή τη αφόρητη θερμοκρασία της ατμόσφαιρας, από τις πυρκαγιές.
Εκείνη την ατμόσφαιρα, που άπονα, αλύπητα, ανελέητα, άσπλαχνα και σκληρόκαρδα «παιδιά» την έφεραν σε αυτό το ανυπόφορο και αφόρητο επίπεδο.
Και λέω «παιδιά «γιατί μόνον ένα «μικρόμυαλο παιδί» είναι δυνατόν να κάμει μια ζημιά μικρή ή μεγάλη.
Κι αυτό, αφού έτσι έγινε, σε αναμένει και με το λυπημένο βλέμμα του, σε παρακαλεί και σε διαβεβαιώνει, Εσένα, που βλέποντας τα τεκταινόμενα, η καρδιά σου χτύπα με μεγάλο αριθμό ανθρώπινων παλμών και εκείνο θέλει την βοήθεια και προσφορά σου, έστω και με μια δροσοσταλιά και σε διαβεβαιώνει ότι η κάθε σου βοήθεια δεν θα μείνει χωρίς ευγνώμονα στάση.
Σε παρακαλεί με τον τρόπο του και σαν να σου λέει με τη γλώσσα της συναισθηματικότητας, ότι αύριο κι εγώ θα σου ανταποδώσω, είτε με το άρωμά μου, είτε με την φυσική ομορφιά μου, έστω τη γουλιά της δροσοσταλίδας, που θα μου προσφέρεις, κι εγώ με το υπέροχο φυσικό μου άρωμα, την ωραιότητα των φύλλων μου στο στόλισμα των βάζων του σπιτιού σου, ώστε να χαίρονται όλοι οι φίλοι σου, όταν με καμάρι με δείχνεις και καυχιέσαι ανάμεσά των. Αλλά βοήθησέ με να ζήσω!
Αλλά και εκείνο το ζωντανό, που δεμένο ή ελεύθερο κοντοστέκεται στη κάψα του ήλιου και της πυρκαγιάς και σε παρακαλεί στην ντάλα του μεσημεριού με τα θλιμμένα εκείνα μάτια του ή το φιλικό του βλέμμα σαν να σου λέει: Σε παρακαλώ ένα δροσερό υγρό στη γλώσσα μου, που ίσως με αποτρέψει από τη λήψη άλλου υγρού επικίνδυνου και σου εγγυώμαι ότι μετά την παύση της υπερθέρμανσης, θα σε ανταμείψω ποικιλότροπα.
Θα σου δώσει το γάλα του, θα σου δώσει την πλάτη του να φορτώσεις τα πιο βαριά αντικείμενα, θα σε βοηθήσει στο κυνηγητικό άθλημά σου και θα σε προστατέψει από τον διαρρήκτη της οικίας σου, αφού αυτό αποτελεί το συναγερμό της κατοικίας σου και τόσα άλλα, που μπορεί ένα ζώον να σου προσφέρει.
Και όλα αυτά τα καταλαβαίνει εκείνος που το κοιτάζει στα μάτια και εκείνο χαρωπά με το βλέμμα του εκφράζει την παράκλησή του, την ευγνωμοσύνη του και την χαρά στο δροσερό δώρο που εσύ μπορείς να του προσφέρεις. Γιατί θέλει τη Ζωή!
Και μια παρένθεση στην όλη παράκλησή μου προς όλους για την βοήθεια, την αγάπη, την συμπόνια, τον αλτρουισμό, και την παροχή εκούσιας προσφοράς προς όλο το ζωϊκό και φυτικό βασίλειο, εν όψει της επικρατούσας καυσωνικής περιόδου:
Είμαι αναστατωμένος αλλά εξαγριωμένος και οργισμένος εναντίον εκείνου, που κατάλαβε την αγωνία, την παράκληση, την ικεσία του υπέροχου εκείνου ζωικού πλάσματος και τόλμησε με το υπάρχον στον οργανισμό του περιττωματικό μυαλό, και αφαίρεσε την όραση ενός ζώου!!! Γιατί τον εμπόδιζε, να βλέπει το ζώο τη ζωή!
Φυσικά ο τύπος δεν διαθέτει ανθρωποειδές μυαλό, δεν διαθέτει συναισθήματα ζωικού, ούτε πτεροειδούς, ούτε ερπετοειδούς, ούτε υδροβίου οργανισμού, γιατί τα ζωικά αυτά είδη διάγουν και ενδιαφέρονται προς απόκτηση τροφής και μόνον, όταν επιτίθενται μεταξύ τους. Ενώ ο συγκεκριμένος δεν διέπεται από αισθήματα πείνας και δίψας για να τυφλώνει ένα ζώον αλλά διέπεται από βελζεβούλικο (Διαβολικό) αίσθημα, πολύ κακό, σατανικό, μοχθηρό, δόλιο και ραδιούργο, το οποίον χαρακτηρίζεται από έχθρα και ζαβωμάρα προς την ζωή.
Δηλαδή την ιδιότητα ή τη συμπεριφορά του ζαβού, του αδέξιου, ανάξιου, ανάποδου και διεστραμμένου, που δεν συμβιεί ούτε με ένα από τα του ζωικού βασιλείου, ζώα, αλλά μόνον με τον όμοιόν του, τον Βελζεβούλ, δηλαδή το Διάβολο!
Ας αδιαφορήσουμε όμως τελείως για αυτό το ανθρωποειδές κι ας δείξουμε την αγάπη μας και την ευγνωμοσύνη μας σε όλα τα φυτικά και ζωντανά, στις δύσκολες αυτές ώρες, που περνούν, που τόσα καλά μας χαρίζουν κι αυτά κι ας τα φροντίσουμε με το δικό μας τρόπο, αφού αυτά από εμάς περιμένουν αποκλειστικά, να χαρούν τη ζωή, γιατί: «Όταν, με τον τρόπο τους, τα φυτά και τα ζώα ζητούν τη συνέχεια της ζωής…, εσύ μπορείς και πρέπει να δείξεις την …ανθρωπιά σου».
