Τα όρια της Δημοκρατίας

Και το ερώτημα επανέρχεται, όπως επίσης και η διαμάχη για το αν πρέπει να μπουν όρια σε μια δημοκρατία.
Στο πολίτευμα που γαλουχήθηκε στην Αγορά της αρχαίας Αθήνας, δικαίωμα ψήφου είχαν οι άνδρες Αθηναίοι πολίτες, μια έμμεση μορφή δημοκρατίας, η οποία μέσα στα χρόνια εξελίχθηκε και πλέον έφτασε στο σημείο που μπορεί να είναι κουτσουρεμένη μεν, υπαρκτή δε. Κουτσουρεμένη γιατί η κοινωνική ανισότητα σε αρκετούς τομείς, κύριος με κριτήριο το οικονομικό εισόδημα παραμένει υπαρκτή, όμως από την άλλη, το αγαθό της ελευθερίας και της ελευθεροτυπίας παραμένει ανεξάρτητα κοινωνικής ομάδας.
Σαν αποτέλεσμα όρια στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν, και βέβαια αυτό συνοψίζετε στην περίφημη φράση του Βολταίρου περί υπεράσπισης του δικαιώματος έκφρασης ενός ανθρώπου με την ιδία την ζωή του συνομιλητή του, έστω και αν ο δεύτερος διαφωνεί. Αυτό το γνωμικό συνοψίζει την έννοια της δημοκρατίας που είναι η ελευθερία, είτε πρόκειται για νεοφιλελευθερισμό, είτε για σοσιαλισμό είτε για οτιδήποτε, όλες οι πολιτικές ιδεολογικές προσεγγίσεις πρέπει να λειτουργούν με βασικό άξονα την ελευθερία μέσα σε μια δημοκρατία. Εν τούτης μπορεί όρια στην έκφραση των ιδεών να μην υπάρχουν μέσα σε μια δημοκρατία και είναι ζωτικής σημασίας σε μια ευνομούμενη δημοκρατική κοινωνία να εκφράζετε κάθε φωνή, αλλά από την άλλη υπάρχουν κανόνες σε μια δημοκρατία. Αν ομιλάγαμε για μια δημοκρατία με την απολυτή ελευθερία θα ήμασταν κοντά στην αναρχία του Μπακούνιν και του Κροπότκιν.
Σαν αποτέλεσμα αν λάβουμε υπόψη βάση ιστορικών στοιχείων ότι τα δυο άκρα στην ακμή τους έφεραν τα χάος, μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε ότι είναι αυτοκαταστροφικό για μια δημοκρατία η έλλειψη κανόνων, άτυπων και άγραφων κανόνων οι οποίοι όμως μπορούν να κρατήσουν τις βασικές ισορροπίες.
Η λύση στην κρίση δεν είναι τα άκρα τα οποία πατούν πάνω στην δίκαιη αγανάκτηση του κόσμου, ούτε οποιοσδήποτε από το παρόν πολιτικό σύστημα. Η λύση για μια νέα πορεία είναι κάτι καινούργιο, άφθαρτο με νέο προσανατολισμό και με ουσιαστική κοινωνική πολιτική.
Τέλος, το δεδομένο είναι κατά κοινή ομολογία η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα είναι μια μικρογραφία της πάλαι ποτέ Δημοκρατίας της Βαϊμάρης του τότε Γερμανικού Ράιχ, ενώ τα μνημόνια έχουν την ίδια αναλογική οικονομική λογική (στους όρους αποπληρωμής, και στο εξαναγκασμό σε σκληρά δημοσιονομικά μέτρα) με το σύμφωνο των Βερσαλλιών που κατά πολλούς ήταν το συμβόλαιο για τον Β‘ παγκόσμιο πόλεμο. Εφόσον λοιπόν υπάρχουν στο παρελθόν δείγματα γραφής για τέτοιες καταστάσεις καλό θα ήταν όλοι μας να διδαχτούμε από την ιστορία και να αποφύγουμε ολέθρια λάθη που στο παρελθόν οδήγησαν στο απόλυτο τίποτα και στο απόλυτο χάος.