Δεν θα έλεγα ότι φταίει ο νόμος στην υπόθεση Ρίχτερ, ούτε ότι η ελευθερία του λόγου μπορεί να κάνει το λόγο ξέφραγο αμπέλι, όταν μάλιστα το ίδιο το Σύνταγμα βάζει σαν όριο της ελευθερίας πρωτίστως τους νόμους.
Αντίθετα, η σαφήνεια και η σωστή εφαρμογή των νόμων είναι που κατοχυρώνουν τη δημοκρατία και την ελευθερία. Το δικαίωμα στην έκφραση δεν είναι ασύδοτο. Συνδέεται άρρηκτα με τον σεβασμό και την τήρηση ορίων. Τα όρια αυτά, που είναι σε τελική ανάλυση όρια της ελευθερίας, καθορίζονται κυρίως από τους νόμους.
Ο σχετικός, με την υπόθεση Ρίχτερ, νόμος είναι αρκετά σαφής, άρα απομένει μονάχα η σωστή εφαρμογή του. Για να κριθεί λοιπόν ο κατηγορούμενος ένοχος, θα πρέπει πρώτα το Δικαστήριο να κρίνει ότι συντρέχουν, όλα μαζί, τα επόμενα:
-Πρώτο, ότι το επίμαχο βιβλίο επιδοκιμάζει, ή ευτελίζει, ή κακόβουλα αρνείται την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα των (πανανθρώπινα καταδικασμένων!) εγκλημάτων του ναζισμού.
– Δεύτερο, ότι το βιβλίο, επιπλέον, έχει υβριστικό χαρακτήρα εναντίον των θυμάτων του ναζισμού, είτε θα μπορούσε να υποκινήσει βία ή μίσος ανάμεσα στον ελληνικό και τον γερμανικό λαό (σε πείσμα των πολυσχιδών σχέσεων που οι λαοί αυτοί έχουν αναπτύξει για δεκαετίες!).
– Τρίτο, ότι όλα τα παραπάνω συντρέχουν όχι μόνο σύμφωνα με τον κοινό νου, αλλά και την άποψη (πρόθεση) του ίδιου του κατηγορούμενου (και μάλιστα δίχως την παραμικρή αμφιβολία!).
Η σωστή εφαρμογή των νόμων και απονομή της Δικαιοσύνης, είναι πάντοτε πράξη Δημοκρατίας και Ελευθερίας.
* Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι δικηγόρος
