Τι γρήγορα που κυλά ο χρόνος!

Ο χρόνος είναι ο αδιαμφισβήτητος κριτής όλων. Η ταχύτητα με την οποία διαβαίνουν οι μέρες και το τώρα γίνεται παρελθόν, ενώ το μέλλον σπεύδει πάραυτα να καλύψει το κενό, είναι μεγάλη, παρότι δεν μετράται το ίδιο απ’ όλους. Η φθορά, τεκμήριο αδιαφιλονίκητο της έλευσης του χρόνου. Στους ζώντες οργανισμούς η φθορά είναι μεγαλύτερη, δεν παύει όμως να υφίσταται και σε μη όντα, σε υλικές κατασκευές τις οποίες ο χρόνος φθείρει αργά αλλά σταθερά.

Μαζί με την έλευση του χρόνου, υπάρχουν και άλλες σταθερές το ίδιο σημαντικές στην όποια εξέλιξη. Οι συνθήκες που επικρατούν στον περιβάλλοντα χώρο της δράσης, είναι παράμετροι που συνυπολογίζονται και άλλοτε λειτουργούν ως καταλύτες στην επιτάχυνση, κι άλλοτε παίζουν το ρόλο επιβραδυντή, λες και ο χρόνος περνά αλλά όλα μένουν ίδια σαν να μην πέρασε μια μέρα από τα παλιά.

Στους δέκα μήνες της πανδημίας, η φρενίτιδα της παγκόσμιας αναστάτωσης λειτούργησε λες σαν καταλύτης, και για πότε πέρασε κιόλας τόσος καιρός νομίζω δεν το κατάλαβε κανείς. Λες και ήταν χθες που αγωνιούσαμε με την έκρηξη της πανδημίας στην Κίνα ή που συγκλονισμένοι παρακολουθούσαμε στις τηλεοπτικές οθόνες το στρατιωτικό κομβόι των φορτηγών που μετέφερε τους νεκρούς στην Ιταλία.

Και είμαστε τώρα νομίζω στο πιο κρίσιμο σημείο, όπου η ανακάλυψη του εμβολίου κατά του ιού, είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά, κανείς δεν το γνωρίζει με ακρίβεια. Εκεί που όλοι χαλαρώναμε, με ευθύνη των διοικούντων, σε ένα καλοκαίρι ανέμελο, ξανάρχονται περιοριστικά μέτρα τρισχειρότερα και το φθινόπωρο κι ο χειμώνας μας τρίζουν τα δόντια. Κι όλα αυτά τα καταπιεστικά μέτρα, δίχως να συνυπολογίζει κανείς την τεράστια οικονομική καταστροφή που έχουν υποστεί επιχειρήσεις συμπαρασύροντας πολλά νοικοκυριά στην ακραία φτώχια.

Ο χρόνος όμως κυλά με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Εύχομαι αυτό να μη επιφέρει και την ανάλογη φθορά. Απλά να έρθει γρήγορα το επόμενο καλοκαιράκι, κι ως δια μαγείας (της επιστήμης συνεπικουρούμενης) όλα αυτά να φαντάζουν σαν ένας εφιάλτης που πέρασε.