Η νεοτέρα Ελλάς, τουτέστιν μετά την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού είναι δέσμια μιας άλλης αλλά αδήριτης ανάγκης, της ανάγκης των χρημάτων.
Των χρημάτων που αναζήτησε από δανεικά από ξένες χώρες και τράπεζες.
Ο Κολοκοτρώνης μαθαίνοντας τους όρους των δανεισμών κυνηγούσε τον τότε υπουργό Οικονομικών να τον καταχερίσει ανάλογα, ο οποίος πρόλαβε και μπάρκαρε για την Αγγλία από το Κατάκολο.
Πήρε μετά δάνεια λοιπόν που έδεναν τη χώρα χειροπόδαρα και μετά από χρόνια μετά την ήττα των «ζητωπόλεμων» στη Θεσσαλία από τους Τούρκους δέθηκε η χώρα πάλι με το γνωστό «Μονοπώλιο» ορισμένων ειδών.
Ας είναι φαίνεται πως οι νεότεροι Έλληνες το γνωστό ρητό «τοις κείνων ρήμασι» το έκαναν τοις κείνων… χρήμασι πειθόμενοι…
Και συνεχίζοντας κάτω από το «τέρας της ανάγκης» και το τέρας της πολιτικής ίντριγκας τη δανειακή πολιτική το ελληνικό κράτος βρέθηκε στο σημερινό οικονομικό αδιέξοδο με δάνεια που ως το λαιμό μας πνίγουν.
Και επειδή τα δανεικά εκτός από χρέη αβάσταχτα προκαλούν και δεσμά ετών είναι σε ύψη που δεν μπορούν να καλυφθούν από τις δυνατότητές μας ως κράτος… δεν είναι ανάγκη νομίζω να σας εξηγήσω τις συνέπειες.
Καταλαβαίνω ότι όταν έχεις ανάγκη καταφεύγεις σε δανεικά.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι πως είναι δυνατόν η σπατάλη και η ρεμούλα των πολιτικών και κρατικών παραγόντων να γίνεται χωρίς καμιά λογική…
Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου οι Νεοέλληνες «τοις κείνων χρήμασι πειθούμενοι» και της σπατάλης και κλοπής μη αποφεύγοντας φθάνουν εδώ που φθάσαμε. Και εκτός από τα δυσβάστακτα χρέη που οι δανειστές μας θέλουν πίσω μας υποχρεώνουν και σε μια πολιτική κυρίως ενάντια στις τάξεις των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των λοιπών που το τέρας της ανάγκης και της κρίσης τους πνίγει.
Και οι δανειστές όπως γνωρίζουν όσοι έχουν μια σταλιά μυαλό δεν διακρίνονται από φιλάνθρωπο αισθήματα και χαριστικά δάνεια αλλά σου βγάζουν το λάδι ποικιλοτρόπως και σε δεσμεύουν.
Έτσι κατά την ταπεινή μου γνώμη η κριτική που γίνεται απ’ όσους κυβέρνησαν τη χώρα πριν από τους σημερινούς δεν είναι καθόλου δίκαιη ούτε σεμνή.
