Είναι πασίγνωστη η ρήση του Αϊνστάιν: «Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες».
Σε προεκλογική συνέντευξη ο τέως υπουργός Οικονομικών είχε αποκαλέσει επανειλημμένα «ηλίθια» την οικονομική πολιτική της Ευρώπης, με ειδική αναφορά στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ. Είναι το ίδιο πρόγραμμα στο οποίο τώρα προσβλέπουμε για να υπάρξει μια ανάσα ρευστότητας στη χειμαζόμενη οικονομία.
Αυτό, θα μου πείτε, είναι το έλασσον μπροστά στο γεγονός ότι ήλθαν τα πάνω κάτω στην ελληνική οικονομία, με τους κεφαλαιακούς ελέγχους στις τράπεζες, το πέρασμα από την ανάπτυξη στην ύφεση και την επικείμενη υπογραφή νέου, τριετούς μνημονίου.
Και αναρωτιέται κανείς γιατί η κυβέρνηση που προήλθε από τις εκλογές δεν μπορούσε να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη κυβέρνηση, διαπραγματευόμενη βελτιώσεις και αλλαγές στο πλαίσιο του υφιστάμενου προγράμματος. Γιατί δηλαδή έπρεπε να ξαναβάλει τα πάντα στο τραπέζι και να διαπραγματευτεί με την πεποίθηση ότι θα επιβάλει την άποψή της στα υπόλοιπα 18 κράτη της Ευρωζώνης.
Υπάρχουν εξηγήσεις, με πρώτη και καλύτερη το σύνδρομο του περιθωρίου που υπαγόρευσε στη ριζοσπαστική αριστερά να ακούει μόνο τη φωνή της και να ζει σε μια εικονική πραγματικότητα. Υπάρχει η σκοπιμότητα και ο λαϊκισμός.
Κρίνοντας όμως μόνον εκ του αποτελέσματος, η εξέλιξη των πραγμάτων επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά τη ρήση του Αϊνστάιν ότι η ανθρώπινη βλακεία υπερβαίνει και αυτά ακόμη τα όρια του σύμπαντος.
