Η ζωή του ανθρώπου σε μιαν κοινωνία, καθώς τα χρόνια έρχονται και φεύγουν σαν τα χελιδόνια και οι άνθρωποι ζουν άλλοι σαν μερμήγκια και άλλοι σαν τζιτζίκια, θυμίζει μία μικρή μύγα σ’ ένα ποτήρι γεμάτο γάλα, το οποίο -εάν δεν προλάβεις να ρουφήξεις- θα σε πνίξει.
Σε μια ζωή που κάθε στιγμή της είναι γεμάτη Ιστορία και Φιλοσοφία. Ιστορία σημαίνει να γνωρίζεις το παρελθόν της πατρίδος σου και να ‘σαι σε θέση να ξεχωρίζεις ποιο πραγματικά την ωφέλησε ή ποιο την έβλαψε στο πέρασμα των αιώνων. Φιλοσοφία σημαίνει ν’ αγαπάς τα Γράμματα, αφού πρώτα τα πιστέψεις ως οδηγό μονάχα για όσα σ’ ωφελούν μέσα στην Ιστορία. Ιστορία της Φιλοσοφίας είναι ο ιχνηλάτης που σε βοηθά να μελετάς Ιστορία και να χρησιμοποιείς Φιλοσοφία.
Ο Ζαν – Ζακ Ρουσσώ, κοινωνικός Δάσκαλος και μέγας, διαχρονικής αξίας, Φιλόσοφος, προσπάθησε να βοηθήσει το λαό και την κοινωνία να σηκωθούν όρθιοι στα πόδια τους και να τινάξουν μακριά το ζυγό της Αριστοκρατίας. Γι’ αυτό, βοήθησε με τα γραφτά του τον απλό άνθρωπο να πιστέψει στις δυνάμεις του και μ’ όπλο την αγάπη και την αλήθεια, ορθώνοντας το ανάστημά του να επαναστατήσει και να ξεκινήσει για το Δίκαιο και το συνάνθρωπο κοινωνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.
Ο λαός, όταν εκλέγει τους άρχοντές του, δένεται μαζί τους μια και τους δίνει το μέγιστο δικαίωμα, την ανώτατη εξουσία. Στον αντίποδα, αυτοί δε θα πρέπει να υπακούνε σε κανέναν άλλο, μήτε να ξεγελιούνται από «φίλους & συμμάχους», παρά μονάχα να θεωρούνε πως η σωτηρία του λαού είναι ο ύψιστος νόμος, που στηρίζει την εξουσία τους. Μα ο λαός είναι καταδικασμένος σε παρακμή ηθική και κοινωνικοπολιτική και να παραμένει έγκλειστος σε σκοτεινό Λαβύρινθο, όταν, από τη μια, οι δάσκαλοί του παύουν να λειτουργούν ως αρωγοί της ψυχής και του πνεύματος στις καθημερινές δυσκολίες της ζωής, όσες φορές, από την άλλη, οι ηγήτορές του ξεχνούν, προς ίδιον συμφέρον, τα υπεσχημένα ή οσάκις, τέλος, οι ίδιοι πολίτες, δίχως αυτογνωσία και εκουσίως ξεγελασμένοι από πονηρούς όφεις και γευθέντες «δηλητηριώδους μήλου», γίνονται κυνηγοί κάθε εφήμερου και ψεύτικου.
Νότες, λοιπόν, όμορφα ταγμένες πάνω σε πεντάγραμμο, μελωδία ψυχωφελής και τερψίφρων και ευφορία με γαλήνη θέλω πάντα να πλημμυρίζουν τα σωθικά και τη ζωή μου, σαν ένα τραγούδι παυσίλυπο και λυσιμέριμνο ανέμελου αηδονιού που θα με γαληνεύει τη στιγμή κατά την οποία θέλω να ρουφώ κάθε σταγόνα από το γάλα της ζωής. Να ! Αυτός δα είν’ ο σκοπός της Μουσικής : Ο κυματοθραύστης, θέλει να ‘ναι, της ανθρώπινης καρδιάς για όλες τις καθημερινές φουρτούνες της ζωής. Εσείς τι λέτε;