Με ικανοποίηση διάβασα στις τοπικές εφημερίδες της Τρίτης (14/1/14) για το σύστημα ηχητικής ειδοποίησης των τυφλών στα φανάρια των δρόμων της πόλης μας, καθώς και για άλλα έργα προσβασιμότητας των ατόμων με αναπηρία σε κτίρια και λειτουργίες της πόλης. Στον αντίποδα οδυνηρή ήταν η εμπειρία της παραμονής μου για αρκετές ώρες στο Δικαστικό Μέγαρο Ρεθύμνης, όπου παραβρέθηκα ως μάρτυς τη Δευτέρα (13/1/14). Πλήθος καπνιζόντων έξω από τις δικαστικές αίθουσες δημιουργούν αποπνικτική και αφόρητη κατάσταση για τους μη καπνίζοντες. Αλλά αυτό που φέρνει κυριολεκτικά σε απελπισία ανθρώπους με κινητικά προβλήματα είναι η πλήρης αδυναμία πρόσβασης στα διάφορα σημεία του μεγάρου. Η μετακίνηση στα διάφορα επίπεδα του κτιρίου και στις τουαλέτες που βρίσκονται στο υπόγειο αποτελεί εφιάλτη για του ανθρώπους που βρίσκονται σε αναπηρικό καροτσάκι. Φανταστείτε τη θέση ενός ανθρώπου με κινητικά προβλήματα που παραμένει επί πολλές ώρες στον χώρο αναμένοντας να εκδικαστεί η υπόθεσή του και έχει ανάγκη να επισκεφτεί την τουαλέτα δυο και τρεις φορές. Και δεν είναι περιπτώσεις που σπανίζουν. Κάθε μέρα επισκέπτονται τα Δικαστήρια δεκάδες αν όχι εκατοντάδες άτομα κάθε ηλικίας και με διαφορετικές δυνατότητες μετακίνησης. Την ημέρα που βρέθηκα εκεί, βρίσκονταν στο κτίριο μια υπέρβαρη νέα κοπέλα σε αναπηρικό καρότσι, μια ηλικιωμένη κυρία με το λεγόμενο «Π» και αρκετοί με μπαστούνι, στους οποίους συμπεριλαμβάνομαι και εγώ.
Μπορεί οι αρχιτέκτονες του μεγάρου πριν 30 χρόνια να μην είχαν την ευαισθησία και την πρόνοια να σχεδιάσουν ένα κτίριο φιλικό στα άτομα με αναπηρία, όμως όλα αυτά τα χρόνια οι υπεύθυνοι δεν βρήκαν τον τρόπο και τα μέσα να διορθώσουν το πρόβλημα;
Θεωρώ ότι ο τόσο δραστήριος Δικηγορικός Σύλλογος Ρεθύμνης με τις αξιέπαινες εκδοτικές και άλλες δραστηριότητες θα πρέπει να θέσει ως αίτημα και ως στόχο την επίλυση του προβλήματος που προαναφέραμε.
Γιάννης Ζ. Παπιομύτογλου
