Υποψήφιε δήμαρχε, μην ξεχνάς…

  Εκλογική χρονιά το ’14. Το Μάη, οι πολίτες θα κληθούν να εκλέξουν νέους δημάρχους και δημοτικά συμβούλια για τις πόλεις και τις κωμοπόλεις τους.

 

  Σε μιαν εποχή που ο λόγος των κομμάτων έχει ελάχιστη επιρροή στα αφτιά και στην ψυχή των πολιτών και πολλοί θέλουν να εκμεταλλευτούν το ιδεολογικό αδιέξοδο της εποχής μας, δεν ξέρω εάν θελήσουν τα κόμματα, τόσο του κυβερνητικού συνασπισμού όσο και της αντιπολίτευσης, να δώσουν επίσημα χρίσμα σε υποψηφίους δημοτικούς άρχοντες.

 

  Πολλά έχουν κατά καιρούς γραφεί για τα προσόντα και τα εφόδια που αντικειμενικά πρέπει να διαθέτει υπό τις τρέχουσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες ένας δήμαρχος μεγάλου ή μικρού δήμου για να έχει με το μέρος του τους δημότες αφενός και να πετυχαίνει στην εκπλήρωση όσων υποσχέθηκε προεκλογικώς και την αντιμετώπιση και των χρονιζόντων προβλημάτων της πόλης τους και όσων προκύπτουν καθημερινά αφετέρου. Δε θα τα αναφέρουμε και εδώ. Τα ξέρουμε όλοι.

 

  Θα εστιάσουμε μονάχα σε κάτι που δεν πρέπει να ξεχνά κανείς, ιδίως οι υποψήφιοι δήμαρχοι: όποιος αντιμετωπίζει το δημαρχιακό αξίωμα ως ευκαιρία, παραβαίνοντας υπέρ εαυτού και φίλων, τους νόμους, πλουτισμού ή κοινωνικής προβολής ή να συμπληρώσει ένσημα στην πολιτική του διαδρομή πριν «συνταξιοδοτηθεί» δεν έχει καμία τύχη εκλογής και θα «καταμαυριστεί» από το εκλογικό σώμα, αλλά, και εάν συμβεί να εκλεγεί, θα είναι, όσο κι αν θα καμώνεται τον λαοφιλή ή θα προσπαθεί να κρυφθεί πίσω από βαρύγδουπα, λόγω της θέσης του, λόγια, υπό τη διαρκή κρίση και αμφισβήτηση όσων πολιτών νοιάζονται αληθινά για το κοινό καλό.

 

  Άσε που και οι περισσότεροι απ’ όσους κατέρχονται στις μέρες μας στις κάλπες διεκδικώντας το δημαρχιακό θώκο είτε για ανανέωση της άχρι τούδε θητείας τους είτε για πρώτη φορά δεν διαθέτουν ούτε κατ’ ελάχιστον το χάρισμα του Ιουστινιανού του 1^ου, του γνωστού αυτοκράτορα του Βυζαντίου στα μέσα του 6^ου αι. μ.Χ., ή του Περικλή στην κλασική Αθήνα, να επιλέγουν δηλαδή τους κατάλληλους συνεργάτες να τους πλαισιώνουν…