Του Γ. Η. ΟΡΦΑΝΟΥ
Φωτιά που αλύπητα κατακαίει την ψυχή των ανθρώπων.
Άνευ επιστροφής λεωφόρος προς τον όλεθρο.
Νους κλυδωνιζόμενος σαν καράβι μεσοπέλαγα σε τρικυμία.
Αφτιά σφραγισμένα στα κελεύσματα της σωφροσύνης.
Των πολιτειών συθέμελος χαλασμός και των λαών ανεπανόρθωτη συντριβή.
Ίδιος με φουσκωμένο χείμαρρο που παρασέρνει των ανθρώπων το βιος.
Σπίτια αχόρταγος καταστρέφει και οικογένειες λαίμαργος διαλύει.
Μανιασμένος λύκος ξεκληρίζει τα κοπάδια των βοσκών.
Ορφανεύει παιδιά, ατεκνίζει γονείς, γκρεμίζει τα όνειρα των νέων, σαλεύει τη γαλήνη των γερόντων.
Σε παρακαλώ, Θεέ μου, από τα σκοτάδια τα κατάμαυρα και αιματοβαμμένα του φανατισμού προφύλαγε την ψυχή και τη ζωή μου…
