Η κοινωνία επιδοτεί τη συνέχιση της χρεοκοπίας τους
Μετά τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς για την υποτιθέμενη έξοδο στις αγορές διαπιστώνουμε τη σκληρή πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει σοβαρά λάθη και παραλήψεις.
Πλήρες αδιέξοδο
Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα χτυπήθηκε σκληρά από την κρίση του 2015 που προκάλεσαν οι επιλογές του κ. Τσίπρα και του κ. Βαρουφάκη. Οι τράπεζες δεν έχουν συνέλθει από το σοκ και αυτό δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην οικονομία και στην κοινωνία.
Οι τραπεζικές καταθέσεις που αποσύρθηκαν το 2015 έχουν επιστρέψει μόλις σε ποσοστό 20%. Τα κόκκινα δάνεια κινούνται σε επίπεδο ρεκόρ και κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς να τα περιορίσει χωρίς να προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στην οικονομία, στους οφειλέτες και στις ίδιες τις τράπεζες.
Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Στουρνάρας προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα που προκάλεσε η κυβέρνηση με έναν πρωτότυπο τρόπο που θα στηρίζεται στην αξιοποίηση του λεγόμενου αναβαλλόμενου φόρου και στην παροχή κρατικών εγγυήσεων σε όσους αναλάβουν το ρίσκο να πάρουν μέρος στη διαχείριση των κόκκινων δανείων.
Το σχήμα που προτείνει ο κ. Στουρνάρας είναι η απάντηση στην αδυναμία της κυβέρνησης να προχωρήσει σε μία αποτελεσματική ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μετά την κρίση του 2015 και στην υπογραφή που έβαλε ο κ. Τσίπρας για να βγούμε από το τρίτο δανειακό πρόγραμμα με 24 δισ. ευρώ λιγότερα από αυτά που είχαμε συμφωνήσει. Η πρωτοβουλία Στουρνάρα για να ευδοκιμήσει πρέπει να ξεπεράσει τρία σημαντικά εμπόδια.
Πρώτον, χρειάζεται τουλάχιστον έξι μήνες για να ξεδιπλωθεί και κανένας δεν γνωρίζει τι χρονικά περιθώρια έχει στη διάθεσή του το δοκιμαζόμενο τραπεζικό σύστημα.
Δεύτερον, είναι αναγκαία η έγκριση των αρμόδιων της Ε.Ε. εφόσον μπορεί οι κρατικές εγγυήσεις που θα δοθούν να θεωρηθούν μορφή κρατικής επιδότησης.
Τρίτον και σημαντικότερο, το τραπεζικό σύστημα κινείται στα όρια της κοινωνικής ανοχής.
Από τη μια η οικονομική εξυγίανση των τραπεζών περνάει από την αυστηρότερη διαχείριση των κόκκινων δανείων, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει την αντίδραση μιας ταλαιπωρημένης από τη μακρόχρονη κρίση κοινωνίας. Από την άλλη, τόσο ο αναβαλλόμενος φόρος όσο και η παροχή κρατικών εγγυήσεων είναι μορφές επιδότησης των τραπεζών από την ίδια την κοινωνία.
Ο λεγόμενος αναβαλλόμενος φόρος στηρίζεται στην πλήρη απαλλαγή των κερδών των τραπεζών και στη μετατροπή της διευκόλυνσης σε ίδια κεφάλαια. Οι κρατικές εγγυήσεις θα μετατραπούν κι αυτές σε κάποια φάση σε πρόσθετη επιβάρυνση των φορολογούμενων πολιτών οι οποίοι έχουν ήδη χρεωθεί τα 40 δισ. ευρώ των προηγούμενων ανακεφαλαιοποιήσεων που χάθηκαν εξαιτίας των χειρισμών του κ. Τσίπρα και των συνεργατών του.
Η κοινωνία λοιπόν καλείται να δεχθεί αυστηρότερη πειθαρχία για να διαχειριστούν αποτελεσματικά οι τράπεζες τα κόκκινα δάνεια και οι φορολογούμενοι πολίτες να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να επιδοτήσουν με διάφορους τρόπους το τραπεζικό σύστημα.
Πολιτικό ναρκοπέδιο
Είναι φανερό ότι η διαχείριση της κρίσης διαρκείας του τραπεζικού συστήματος περνάει υποχρεωτικά μέσα από ένα πολιτικό ναρκοπέδιο.
Η κοινωνία δύσκολα θα δεχθεί αυτή την κακομεταχείριση και θα στραφεί προς το πολιτικό σύστημα ζητώντας εξηγήσεις.
Την κατάσταση περιπλέκει η ιταλική αστάθεια η οποία προβλέπεται να κρατήσει τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές. Ρώμη και Βρυξέλλες επιμένουν στην πολιτική αντιπαράθεση γύρω από τον κρατικό προϋπολογισμό της Ιταλίας του 2019.
Η κυβέρνηση συνασπισμού που αποτελείται από δεξιόστροφους ευρωσκεπτικιστές και ακροδεξιούς αντιευρωπαίους επιδιώκει να συμβάλει στην αλλαγή του ευρωπαϊκού συσχετισμού δυνάμεων μέσω των ευρωεκλογών ώστε η επόμενη ευρωπαϊκή επιτροπή να είναι πιο κοντά στις θέσεις της.
Η ευρωπαϊκή επιτροπή και το Eurogroup θέλουν από την πλευρά τους να στείλουν το μήνυμα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστερής κυριαρχίας στην πορεία προς τις ευρωεκλογές.
Η ιταλική αστάθεια χτυπάει στην Ελλάδα το χρηματιστήριο, το κόστος δανεισμού του Δημοσίου και φυσικά τις τράπεζες μεγαλώνοντας το πρόβλημα.
