Ύπαγε οπίσω μου, σατανά!

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας είναι κομμουνιστής, τέως Γραμματέας του ΑΚΕΛ -που
σημαίνει «Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού» και είναι
μαρξιστικό-λενινιστικό- αλλά δεν κάλεσε τον κυπριακό λαό να κατεβεί
στους δρόμους για να αντισταθεί, δεν κάλεσε τους λαούς της Ευρώπης σε
συμμαχία εναντίον των μνημονίων, δεν κήρυξε τη μονομερή διαγραφή του
«επονείδιστου χρέους», δεν απείλησε τους εταίρους με χρεωκοπία, δεν
πρότεινε αποδέσμευση από την Ε. Ε., δεν προχώρησε στην κοινωνικοποίηση
των μέσων παραγωγής. Αντί όλων αυτών, ο Δημήτρης Χριστόφιας συμφώνησε στο μνημόνιο. Γιατί άραγε;
Αυτό το εξάμηνο η Κύπρος προεδρεύει στην Ε. Ε., αλλά ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν συγκάλεσε έκτακτη σύνοδο των κρατών-μελών, απαιτώντας και εκβιάζοντας ένα γενικό κούρεμα του χρέους στις υπερχρεωμένες χώρες, ώστε να υπάρξει άμεση, «βιώσιμη» λύση και για τη χώρα του. Γιατί άραγε;
Η Κύπρος διαθέτει τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου, που υπολογίζεται ότι τα επόμενα χρόνια θα της αποφέρουν καθαρό κέρδος 800 δισ. ευρώ, αλλά ο Πρόεδρος Χριστόφιας δεν κατάφερε να τα χρησιμοποιήσει ως όπλο διαπραγμάτευσης, ώστε να αποτρέψει την υπογραφή του μνημονίου. Γιατί άραγε; Η Κύπρος έχει άριστες σχέσεις με χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα, αλλά δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει χρηματοδότηση με λογικούς όρους, ώστε να αποφύγει τον δανεισμό από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και το πρόγραμμα λιτότητας. Γιατί άραγε;
Ποιο είναι λοιπόν το μήνυμα που στέλνουν τα δάκρυα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν συμφώνησε στο μνημόνιο, σε όλους του λογικούς ανθρώπους; To μήνυμα είναι ότι με τα σημερινά δεδομένα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που επέλεξε η Κύπρος. Ήδη πέντε κράτη-μέλη της Ε. Ε. (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία, Κύπρος) έχουν προσφύγει στους μηχανισμούς στήριξης του ευρώ και δεν αποκλείεται στο εγγύς μέλλον να ενταχθεί και η Σλοβενία.
Ποιο είναι όμως το μήνυμα που στέλνουν τα δάκρυα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν συμφώνησε στο μνημόνιο, στα κόμματα της ελληνικής αντιπολίτευσης; To μήνυμα είναι, ενάντια στην κοινή λογική, ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, ότι πρέπει να οργανώσουμε συμμαχία των λαών της Ευρώπης εναντίον των μνημονίων, να διαγράψουμε μονομερώς το «επονείδιστο χρέος», να αποδεσμευτούμε από την Ε.Ε., να κοινωνικοποιήσουμε τα μέσα παραγωγής, να επιβάλουμε κούρεμα του χρέους σε όλες τις υπερχρεωμένες χώρες, να εκβιάσουμε τους εταίρους, απειλώντας με χρεωκοπία ή με το όπλο των κοιτασμάτων φυσικού αερίου, να πετάξουμε τους Γερμανούς στη θάλασσα, να προσφύγουμε σε τρίτες χώρες (όπως η Βραζιλία και η χρεωκοπημένη Αργεντινή) για δανεισμό ή αλληλεγγύη, και άλλες εισηγήσεις χωρίς αντίκρισμα.
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας εκδήλωσε την απόλυτα δικαιολογημένη συγκίνησή του για ένα μνημόνιο που δεν μπορούσε να αποτρέψει και που συνυπέγραψε κάνοντας την εξής δραματική εξομολόγηση: «Πάντοτε είχα στην έγνοια μου ποια θα είναι η επόμενη μέρα».
 Ακριβώς, η «επόμενη μέρα»! Αυτό είναι που ούτε καν περνάει από το μυαλό πολλών δικών μας πολιτικών και των αριστερών οικονομολόγων. Έχοντας ταυτίσει το «μνημόνιο» με ένα «δαιμόνιο» που έκανε «γερμανική» κατοχή στο σώμα της Ελλάδας, επιδίδονται στην πανάρχαια πρακτική του εξορκισμού: «Όχι στο μνημόνιο!». «Κάτω το μνημόνιο!». «Θα ακυρώσουμε το μνημόνιο!». «Έξω οι Γερμανοί!». «No pasarán!». Είναι πεπεισμένοι ότι έτσι το «γερμανικό» δαιμόνιο θα εκδιωχθεί από το σώμα της Ελλάδας και θα επιστρέψει ηττημένο και καταπτοημένο στους εμπνευστές του. Ύπαγε οπίσω μου, σατανά! Vade retro satana!
Μα θα μου πείτε, τα δάκρυα του Δημήτρη Χριστόφια δεν ήταν κι αυτά ένας έμμεσος τρόπος εξορκισμού; Όχι, βέβαια! Κι αυτό όχι γιατί ο Πρόεδρος της Κύπρου, ως κομμουνιστής, δεν πιστεύει στα δαιμόνια· αλλά γιατί κλαίνε μόνον όσοι πολιτικοί έχουν απόλυτη επίγνωση της πραγματικότητας και αναγνωρίζουν ότι δεν έχουν άλλο δρόμο -θυμηθείτε και την Έλσα Φορνέρο, υπουργό Εργασίας της κυβέρνησης Μόντι, που έκλαψε όταν ανακοίνωσε το πάγωμα των συντάξεων- ενώ όσοι δεν έχουν αυτήν την επίγνωση επιδίδονται ομαδικά σε εξορκισμούς του Κακού με δημαγωγικές κραυγές και κούφια συνθήματα.