48 ώρες πριν την κάλπη

48 ώρες πριν την κάλπη, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, πολλά από τα διακυβεύματα των εκλογών έχουν ήδη κριθεί. Τα κόμματα που κυβέρνησαν (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) είναι ολοφάνερο και καλά θα κάνουν να τιμωρηθούν. Θέμα διακυβέρνησης, όπως εξ άλλου προβλέπαμε από πολύ νωρίς, δεν υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είτε ως αυτοδύναμος είτε με τη στήριξη των ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.λπ. θα κυβερνά. Το πρόγραμμά του, θα είναι το κυβερνητικό πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης και αυτό δεν αλλάζει ακόμη κι αν χρειαστεί κάποιες «φορτωτήρες», όπως δεν άλλαξε και το πρόγραμμα της Ν.Δ. όταν χρειάστηκε να στηριχτεί από το ΠΑΣΟΚ ή την ΔΗΜΑΡ.

 

Ποιο είναι λοιπόν το εξόχως κρίσιμο για το λαό διακύβευμα που δεν έχει ακόμη κριθεί; Μα ακριβώς ποια από τις υπόλοιπες πλήν δικομματισμού δυνάμεις, θα καταγραφεί ως η ανερχόμενη δύναμη και κοινοβουλευτικά και κυρίως μέσα στο λαό. Θα είναι το ΚΚΕ με τη γνωστή σταθερότητα και επιμονή στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, η απαίτηση για άμεση ανάκτηση των απωλειών που είχε ο λαός αυτά τα 5 χρόνια ή θα είναι οι πολιτικές δυνάμεις που ούτε καν προεκλογικά δεν δεσμεύονται σε αυτό και επομένως ένας Θεός ξέρει σε τι θυσίες θα οδηγήσουν το λαό μετεκλογικά;

 

Ποιος θα προβληματίσει και θα ανησυχήσει την ΕΕ, τις αγορές, τις μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις, ποιος θα τους κάνει να «συμμαζευτούν» στις απαιτήσεις τους απέναντι στο λαό: Τα υψηλά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού ή των ΑΝΕΛ, που τους υπηρετούν ή τα ποσοστά του ΚΚΕ με τις γνωστές του θέσεις για την ΕΕ, τα μονοπώλια κ.λπ.; Που θα φοβούνται να μην στραφεί η δυσαρέσκεια από τα σίγουρα για μας, ενδεχόμενα για άλλους, αντιλαϊκά μέτρα της επόμενης μέρας, στα κόμματα αυτά που είναι εντελώς ακίνδυνα για την εξουσία τους ή στο ΚΚΕ, που καθαρά και ξάστερα τοποθετείται υπέρ του λαού και κατά των συμφερόντων και της εξουσίας τους; Ακόμη και η θέση του ΚΚΕ, να παίξει το ρόλο της ισχυρής λαϊκής αντιπολίτευσης, που πολλοί δυσκολεύονται να καταλάβουν, όσο πλησιάζουμε προς την Δευτέρα των εκλογών θα επιβεβαιώνεται πανηγυρικά. Κατ’ αρχήν ισχύει βέβαια η δέσμευση ότι στην περίπτωση που φέρουν κάποιο φιλολαϊκό νόμο (απίθανο αλλά ας είναι) εμείς θα τον ψηφίσουμε απ’ όπου κι αν προέρχεται. Για φανταστείτε όμως το ΚΚΕ, με κάποιες δικαιολογίες και προφάσεις να δεσμεύονταν στην υποστήριξη του κυβερνητικού προγράμματος που φορτώνει στο λαό τα χρέη της πλουτοκρατίας, που δεσμεύεται στην ανταγωνιστικότητα των μεγαλοεπιχειρηματιών και στο ευρωπαϊκό κεκτημένο; Να είναι υποχρεωμένο να απολογείται στο λαό για όλα αυτά και βεβαίως να κάνει «γαργάρα» τις διεκδικήσεις και τα δίκαια αιτήματά του; Όχι μέτρα υπέρ του λαού δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει αλλά επί της ουσίας θα είχε αυτοαιχμαλωτιστεί. Θα είχε δεθεί χειροπόδαρα και μαζί του θα είχε αφήσει πολιτικά μετέωρο και τον λαό, που πλέον στο δίκιο του δεν θα είχε κανένα πολιτικό αποκούμπι. Με το ΚΚΕ σε πολιτική αιχμαλωσία θα λύνονταν τα χέρια στην όποια κυβέρνηση, στην ΕΕ, στις αγορές να εξαπολύσουν ακόμη πιο άγρια επίθεση απέναντι στο λαό. Με το ΚΚΕ όμως χειραφετημένο και με σοβαρά ανερχόμενη δύναμη (εδώ είναι το διακύβευμα που μένει να κριθεί) η ανησυχία τους για τις πολιτικές συνέπειες των αντιλαϊκών μέτρων αναμφίβολα θα είναι σοβαρή

48 ώρες λοιπόν πριν τις εκλογές όλα τα άλλα έχουν κριθεί. Αυτό που μένει είναι ο λαός να αποφασίσει σε ποιόν θα εμπιστευτεί τη θέση όχι της αντιπολίτευσης γενικά αλλά της ισχυρής λαϊκής αντιπολίτευσης. Τέτοια δεν μπορεί να ‘ναι άλλη πέρα από το βράχο σταθερότητας, συνέπειας και αφοσίωσης στο λαό που λέγεται ΚΚΕ.

 

Ξέρει ο λαός ότι και την άλλη μέρα η ψήφος του θα είναι εκεί που την έριξε. Δεν θα ξεφυτρώσει κάπου αλλού.