Η παρουσία της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο ενδυναμώνει και ενδυναμώνεται μέσα από σειρά ενεργειών και καταστάσεων των καιρών μας.
Και η 8η μέρα του Μάρτη έχει ολότελα αλλάξει. Το ίδιο και η Γυναίκα.
Γιατί όπως είχε πει η Kavita Ramdas: Διευθύντρια του Προγράμματος για τα Δικαιώματα των Γυναικών του Open Society Foundations:
«Χρειαζόμαστε γυναίκες που να είναι τόσο δυναμικές, ώστε να είναι ευγενικές. Τόσο μορφωμένες, ώστε να είναι σεμνές. Τόσο σκληρές, ώστε να είναι συμπονετικές. Τόσο παθιασμένες, ώστε να είναι λογικές. Τόσο πειθαρχημένες ώστε να είναι ελεύθερες».
Η σημερινή γιορτή συναντάται σε γυναικεία πρόσωπα που ζουν και δρουν ανάμεσα μας. Άλλες αθόρυβα, άλλες δυναμικά άλλες δημόσια μα όλες με κοινό στόχο την καλυτέρευση της ποιότητας ζωής με ισότητα, αναγνώριση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειρήνη.
Αν κοιτάξεις έξω μια μητέρα που περιμένει στο αυτοκίνητο το παιδί να σχολάσει…
Στην αληθινή ζωή εκεί έξω η Γυναίκα σήμερα διαθέτει κάτι που λείπει από την κοινωνία: Το όραμα!
Αν κοιτάξεις έξω μια μητέρα που περιμένει στο αυτοκίνητο το παιδί να σχολάσει, μια ηλικιωμένη γυναίκα που κάθεται στο παγκάκι με τις τσάντες για να μιλήσει στο τηλέφωνο με την εγγονή της ή ακόμα κι αν συναντήσεις μια γυναίκα – οδηγό λεωφορείου σε ανδροκρατούμενο επάγγελμα να εκπέμπει φως: Εκεί εντοπίζεις το όραμα. Στην προσπάθεια!
Παρατηρώντας τη σύγχρονη γυναίκα, διαπιστώνεις ότι δεν αποτελεί πια το «ασθενές φύλο» αλλά το επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης με γνώση και εξειδίκευση πάνω σε θέματα οικονομίας και οργάνωσης της ίδιας της κοινωνίας.
Η γυναίκα της σύγχρονης πραγματικότητας
Η γυναίκα της σύγχρονης πραγματικότητας έχει πλέον αποδείξει ότι οι δυνατότητες και τα ταλέντα της μπορούν να συμβάλλουν θετικά τόσο στην πολιτική όσο και στην οικονομία εκτός από την πολύπλευρη συμβολή της στην οικογένεια, την εκπαίδευση, την εργασία, την κοινωνία. Μελέτες μαρτυρούν ότι είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές σε περιόδους οικονομικών κρίσεων μα και υγειονομικών ταυτόχρονα. Συμβάλλουν στη δημιουργία ισχυρών συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας, κάτι που είναι απαραίτητο για τη μείωση της ανεργίας και την προστασία των οικογενειών με χαμηλό εισόδημα.
Στέκει όρθια απέναντι στην ενδοοικογενειακή βία
Όμως στο στίβο της ζωής η κάθε Σοφία, Ελένη, Μαρία, συμπληρώνει την ιστορία με αξιοπρέπεια και ισότητα που θέλει τον άνδρα ισότιμο με τη γυναίκα και όταν αυτό δε συμβαίνει η ενδοοικογενειακή βία.., την ξαφνιάζει και συνάμα τη στήνει στον τοίχο. Αλλά στέκει όρθια απέναντι στη δυσκολία… γιατί απλά θέλει να ζήσει, να μορφωθεί.
Όσο οι μελανιές από χτυπήματα βιαιότητας στο γυναικείο πρόσωπο θα καλύπτονται με χρώματα για να μην προδίδουν, όσο η αδιαφορία μας σε φωνές έκκλησης βοήθειας από τη διπλανή πόρτα δεν μας αγγίζουν… η κάθε μια γυναίκα στο πρόβλημα, στον πόνο θα δημιουργεί λύση κι ανακούφιση.
Στο Ρέθυμνο όμως αυτό το κενό αναγκάζει τις γυναίκες – λόγω έλλειψης δομής – να επιστρέφουν στο ίδιο σπίτι με τον κακοποιητή.
Για αυτό οι γειτονικοί δήμοι του Ρεθύμνου έχουν επιδείξει το κοινωνικό τους φρόνημα δημιουργώντας δομές φιλοξενίας για κακοποιημένες γυναίκες. Στο Ρέθυμνο όμως αυτό το κενό αναγκάζει τις γυναίκες που καταγγέλλουν τραυματισμένες στις αρχές το κάθε περιστατικό – λόγω έλλειψης δομής – να επιστρέφουν στο ίδιο σπίτι με τον κακοποιητή.
Η διεκδίκηση θέσης ευθύνης από μια γυναίκα
Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις που η διεκδίκηση θέσης ευθύνης από μια γυναίκα συχνά αντιμετωπίζεται σαν «εύκολος στόχος» στην πολιτική. Εκεί συστηματικά αποσιωπάται το έργο της και αποδυναμώνεται σαν προσωπικότητα από υφιστάμενα συστήματα εξουσίας. Μάταιος κόπος… γιατί ο χρόνος δικαιώνει!
Άλλωστε το φετινό Νόμπελ Ειρήνης δίνει το μεγάλο μήνυμα.
Στη φυλακισμένη Ναργκίς Μοχαμαντί για τον αγώνα της κατά της καταπίεσης των γυναικών στο Ιράν αλλά και τη μάχη της για την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας για όλους.
Η σημερινή πραγματικότητα μας κάνει να στρέψουμε το βλέμμα στις γυναίκες, στην κάθε μια ξεχωριστά.
Γιατί; Έμαθε να αντιδρά. Έμαθε να καταγγέλλει. Έμαθε να διεκδικεί. Έμαθε να πετά τη μάσκα του δήθεν. Έμαθε.
