Η Ελλάδα ως γνωστόν ανέκαθεν είχε προβλήματα με την οικονομία της. Πολύ συχνά στα παρεάκια συζητιέται η οικονομική κατάσταση της χώρας και αναπόφευκτα των πολιτών. Κάποιοι φαίνονται ονειροπόλοι με όσα λένε, αλλά αν καλοσκεφτούμε τα λεγόμενα τους, θα παραδεχτούμε ότι δεν είναι ουτοπικά και μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη, αν το θέλουμε.
Προχθές διάβαζα τα στατιστικά στοιχεία των γεννήσεων και τις δαπάνες της ελληνικής οικογένειας. Διαβάζοντας θυμήθηκα τους ονειροπόλους και μπήκα σε σκέψεις. Φαίνεται πως έχουν δίκιο τελικά με όσα λένε και ίσως έχουμε μια εφικτή λύση, αλλά δεν τη βλέπουμε και μάλλον θα πρέπει να το καλοσκεφτούμε λίγο…
Η Ελλάδα είναι δεκάμισι εκατομμύρια. Από αυτά οι Έλληνες είναι εννέα εκατομμύρια 717 χιλιάδες, σύμφωνα με την απογραφή του 2021. Οι υπόλοιποι είναι αλλοδαποί. Σύμφωνα με δεδομένα από την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ELSTAT) για το 2020, η μέση δαπάνη για τρόφιμα και αναψυκτικά ανά άτομο ανήλθε σε περίπου 286 ευρώ το μήνα. Αυτό σημαίνει ότι για μια τυπική τετραμελή οικογένεια, το κόστος διατροφής μπορεί να είναι περίπου 1144 ευρώ τον μήνα.
Με απλά μαθηματικά αν πολλαπλασιάζαμε τα 286 ευρώ επί 12 μήνες επί 9.700.000 εκατομμύρια άτομα, έχουμε ένα ποσό της τάξης των 33.290.400.000 δις ευρώ!!! Επειδή όμως το νούμερο ακούγεται μάλλον τεράστιο, ας πάρουμε έστω τα μισά, που σημαίνει 15 – 16 δις ευρώ περίπου! Αυτό το ποσό θα πήγαινε στα ταμεία του κράτους και στις τσέπες του Έλληνα κάθε χρόνο, αν όλοι μας κάναμε μια μάλλον απλή και οπωσδήποτε εφικτή κίνηση. Αν αγοράζαμε για το σπίτι μας έστω τα μισά από τα παραπάνω σε ελληνικά προϊόντα (και μιλάμε μόνο για τρόφιμα και αναψυκτικά!) θα είχαμε το παραπάνω ποσό των 15 – 16 δις ευρώ. Όπως ξέρουμε το χρήμα κάνει κύκλους και έτσι θα πήγαινε από Έλληνες, σε Έλληνες παραγωγούς και κατ’ επέκταση στο κράτος, το οποίο θα μπορούσε να το διοχετεύσει (αν ήθελε!) στην αγορά, είτε με νέες θέσεις εργασίας, είτε με αύξηση στους μισθούς, είτε με επένδυση σε υποδομές σχολεία νοσοκομεία συγκοινωνίες κτλ.!
Αντιλαμβανόμαστε άραγε τι σημαίνει η είσοδος 16 δις ευρώ τον χρόνο στην οικονομία της χώρας σήμερα; Τι σημαίνει σε επενδύσεις και σε νέες θέσεις εργασίας; Επειδή τόσα χρόνια προκοπή δεν είδαμε, στην οικονομία και στις τσέπες μας, από τους αριστούχους του Χάρβαρντ, του Κέμπριτζ και της Οξφόρδης, μπορεί σε πολύπλοκα προβλήματα, όπως η οικονομία, να χρειάζονται τελικά απλές λογικές λύσεις.
Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή στη χώρα μας, αν γινόταν ένα πρωί στροφή στα ελληνικά τρόφιμα, στα ελληνικά ποτά και στροφή στον Έλληνα παραγωγό. Και σιγά-σιγά, στροφή στα ελληνικά ρούχα και τα ελληνικά παπούτσια. Μας αρέσει όμως να αγοράζουμε τα πολυδιαφημισμένα ξένα προϊόντα, και να θεωρούμε μόδα την κατανάλωση τους. Οι πολυεθνικές των τροφίμων, των ποτών, των ρούχων, των συσκευών, μας έκαναν να τρώμε πλαστικά σαν Αμερικάνοι, να ντυνόμαστε σαν Βρετανοί ή Ιταλοί, να πίνουμε σαν Γάλλοι και να γίνουμε ηλεκτρονικοί γκατζετάκηδες σαν Γιαπωνέζοι.
Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα. Είναι γνωστό ότι στον έλληνα αρέσει το φαγητό και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια τα λεγόμενα γκουρμέ πιάτα, με απαραίτητο συνοδευτικό τα μανιτάρια. Ο Έλληνας αρέσκεται να τρώει λευκό εισαγόμενο μανιτάρι από την Πολωνία! γιατί πιστεύει ότι επειδή είναι λευκό είναι και «αγνό». Είναι όμως έτσι;
Από στοιχεία που άντλησα από το διαδίκτυο βλέπουμε ότι τις 2 βδομάδες των Χριστουγέννων πουλήθηκαν πάνω από 250 τόνοι εισαγόμενου λευκού, μπαγιάτικου, και ψεκασμένου με φορμόλη και χλωρίνη (για να είναι άσπρο) μανιταριού και κέρδισαν δύο εταιρείες γερμανικών συμφερόντων. Την ίδια στιγμή πουλήθηκαν περίπου 40 – 45 τόνοι ολόφρεσκου Πλευρώτους (ΤΕΛΕΙΩΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ) ημέρας, που το παρήγαγαν 45 μικρές ελληνικές οικογενειακές γεωργικές μονάδες, που μαζί με τους εργαζόμενους σ’ αυτές, έδωσαν «ψωμί» σε πάνω από 300 οικογένειες. Εάν αυτό ήταν αντίστροφα, τότε αντί για 45 μονάδες, θα ζούσαν 300 μονάδες και συνολικά με τους εργαζόμενους πάνω από τέσσερις χιλιάδες άτομα!!!
Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά υποθέτω πως είναι απλό μάθημα οικονομίας! Αν το πολλαπλασιάσουμε επί 5 ή 10 χιλιάδες, μπορούμε να έχουμε μια ιδέα στο τι γίνεται και στους άλλους κλάδους της ελληνικής γεωργίας…
Και όλα αυτά, γιατί οι Έλληνες δεν γνωρίζουμε τα παραπάνω στοιχεία που ανέφερα, για το Πολωνικό μανιτάρι, σε σχέση με το ελληνικό πλευρώτους, που καλλιεργείται σε καθαρό ελληνικό άχυρο και είναι τελείως βιολογικό !!!!
Αυτονόητα τέτοιες περιπτώσεις στην ελληνική οικονομία θα υπάρχουν δεκάδες εκατοντάδες. Άλλο απλό παράδειγμα είναι ότι ίσως το καλύτερο προϊόν μας, το λάδι, το πουλάμε χύμα σε Ιταλία Ισπανία και το εισάγουμε ξανά συσκευασμένο σε πολλαπλάσια τιμή! Η απόλυτη ελληνική παράνοια που τελειωμό δεν έχει!
Πάντως είναι «αλήθεια» πως είναι δύσκολο να πείσεις τον Έλληνα να αλλάξει συνήθειες, όταν «έχει ανατραφεί με τα εκλεκτότερα εδέσματα», όπως χαβιάρι, Φουά γκρα, αυγά σαλιγκαριών, άλογο Γαλλίας και μοσχάρι Ιαπωνίας, που συνοδεύονταν πάντα με σαμπάνια 2013 Taste Of Diamonds κόστους 1.900.000€ ή 2013 Armand De Brignac Rose 30Lt Midas κόστους 252.300€, και στη χειρότερη περίπτωση με Dom Perignon Rose 1959 – 85.000€ ,πάντα με πάγο από την Ισλανδία! Ενώ στα κρασιά που έχει αδυναμία, βολεύεται με Screaming Eagle Cabernet 1992 κόστους 500.000 δολαρίων ή με Chateau Mouton Rothschild 1945 – κόστους 114.614 δολαρίων!
Πάσχα πλησιάζει πολλές αγορές θα γίνουν για το παραδοσιακό τραπέζι, όμως κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ό,τι η ματιά μας στις αγορές πρέπει να είναι ανοικτή στον κόσμο, αλλά όχι περιφρονώντας τους εαυτούς μας και υιοθετώντας συμπεριφορές για τη συλλογική καταστροφή μας. Μήπως πρέπει κάποια στιγμή να πούμε φτάνει πια; Ως εδώ! Γιατί υποθέτω πως αξίζουμε πολύ περισσότερα ως καταναλωτές, ως παραγωγοί και ως αυτεξούσιοι πολίτες.
