Τουρκική η λέξη, πάντως πετυχημένη και καθιερωμένη, μάλλον εξαιτίας της καταλυτικής παρουσίας του ηγετικού φωνήεντος α, το λες και γεμίζει η φωνή με την ανάσα σου.
Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν πίνακα ζωγραφικής. Τι είναι κείνο που τον κάνει ελκυστικό; Αναμφίβολα, το ότι αγγίζει συγκινησιακές χορδές – έργο τέχνης ον- και αναδίνει την έμπνευση του δημιουργού του, κάνοντας έκδηλη την αισθητική του σφραγίδα. Ένα θεωρούμενο σαν έργο τέχνης, που στερείται αυτών των χαρακτηριστικών, δεν είναι τέτοιο στην πραγματικότητα. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με το πώς κάποιος καλλιτέχνης θα μπορούσε να ξεφύγει από την ατραπό της αισθητικής. Απλά θα τονίσουμε ότι ένα ξεπεσμένο έργο δεν μπορεί ποτέ να ισορροπήσει με κανέναν τρόπο, ούτε με στήριγμα το όνομα του δημιουργού του.
Η πιο πάνω έμπνευση και συγκίνηση, η αισθητική του έργου τέχνης θα μπορούσε να προσομοιαστεί με την αιχμή δόρατος, κάτι εξ ορισμού αντίθετο με την όποια πολυσπερμία και πολυδιάσπαση, με κάθε “αχταρμά” περιεχόμενο σε τέτοιο έργο. Βλέπουμε, ας πούμε, σε έναν ζωγραφικό πίνακα τα κεραμίδια των σπιτιών, τη φούστα της γυναίκας, τους κορμούς των δέντρων, και αυτό το έδαφος σε κάποια σημεία, όλα σε αποχρώσεις του κεραμιδί! Κάτι που, προφανώς, εξυπηρετεί την ενότητα του περιεχομένου και, τελικά, τη δύναμη, που το μήνυμα του πίνακα αυτού εκπέμπει.
Να έρθουμε τώρα και στα καθ’ ημάς, στο “εδά κι εδά” (κατά το τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, το δηλωτικό της αναλογίας, που φθίνει ανεπιστρεπτί). Να δούμε με τα μάτια της φαντασίας λίγο μπροστά, το λιμάνι μας υπό δυο εκδοχές, η μια να εμπεριέχει τον εμπορικό τομέα, η άλλη όχι.
Ένα λιμάνι, όπου μαζί με την ανάπτυξη των λοιπών δραστηριοτήτων (την οποία και θεωρούμε δεδομένη, ως επιθυμητή και εφικτή) θα παρέμενε και το εμπορικό τμήμα, θα ήταν ασήκωτο, μόνιμο βάρος για την αισθητική της ευρύτερης περιοχής, ένα λιμάνι – αχταρμάς. Περαιτέρω, με τόσους συσσωρευμένους, αναπτυγμένους τομείς, η λειτουργικότητά του θα ήταν ουσιαστικά ανέφικτη μέχρι εξαιρετικά προβληματική. Πού μετά το brand “Ρέθυμνο” να σώσει την κατάσταση, τη στιγμή που κι εκείνο θα υφίστατο, σαφώς, πλήγμα από μια τέτοια πραγματικότητα.
Πάντως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, με τους πιο πάνω όρους ουδεμία ανάπτυξη είναι εφικτή ούτε καν νοητή!
Αντίθετα, ένα λιμάνι που θα ήταν προσανατολισμένο αποκλειστικά στην μεταφορά επιβατών και την κρουαζιέρα, θ’ αποτελούσε την αιχμή του δόρατος του τουριστικού Ρεθύμνου, υπόδειγμα αισθητικής, στήριγμα για την πόλη και το μέλλον της. Στη θέση που βρίσκεται και με αυτόν τον προσανατολισμό, θα ήταν ο ιδανικός τουριστικός πρεσβευτής, σταθερός μοχλός ανάπτυξης του τόπου μας.
Ενόψει, λοιπόν, της κυρίαρχης κατεύθυνσης της οικονομικής ζωής στο Ρέθυμνο (και την Κρήτη και την Ελλάδα γενικώς), η απομάκρυνση του εμπορικού λιμένα είναι μονόδρομος. Ενώ η παραμονή του εκεί, τροχοπέδη στην τουριστική αξιοποίηση του λιμανιού.
