Της ΜΑΡΙΑΣ ΨΑΡΡΟΥ
Και το αλφάβητο αναφώνησε:
Οι λέξεις μου είναι δυνατές.
Άοκνοι παραστάτες.
Όμως τα χρόνια ετούτα,
Μια κόπωση διαφαίνεται.
Βλέπεις, πολλά τα έργα τους…
Πότε στριμώχνονται επιτήδεια
το χάσμα να καλύψουν.
Μα πάλι υπάρχει θέση
για το αβέβαιο.
Άλλοτε με επιμονή ξεπλένουν
του μάταιου την αψάδα.
Μα οι κάλυκες, αρνούνται
τη συμμόρφωση.
Συχνά τα τόξα τους στοχεύουν
της ήττας το ελάφι.
Μα εκείνο χάνεται σε μέρη
Παγωμένα.
Τέλος, αρπάζουν με μανία
έρωτες απ’ τα μαλλιά
και στο αδύνατο τους επιστρέφουν.
Όμως αυτοί καραδοκούν.
Στην πρώτη αχτίδα προσδοκίας,
ίχνη θνητότητας θα ακολουθήσουν.
